Yağmur; bir hasrettir,
Beklemenin verdiği özlem, sadakatin sembolüdür.
Hayat tozlardan dumanlardan ibaretse;
Sevmek ve istemek, yağmur bekler durur..
Üzerine ne kadar toz gelirse gelsin,
Ne kadar toza girerse girsin
Yağmur yağdığında her şey iç-dış, ters düz olur sanki..
Yağmur geldiğinde her şey asıl rengine döner,
Hasretler vuslat,
Sabırsızlıklar, bilipte bilmiyor gibi davranmaksa yük getirir..
Aslında hepsi birer yüktür; özlem de sabırsızlık da,
Beklemenin arefesinde ikisi de bir şeyler kaybeder,
Kimisi kazanmak için kaybeder, kimi yaşamak, iyi yaşamak, daha iyi yaşamak için..
Ama vefalılar bilirler,
Unutmazlar,
Unutturmazlar kendilerine,
Yağmurun getireceği yükün aslında hafifletmek olduğuna inanırlar,
Yüklendikleri yükle gelen şeytana
Sen haklı olabilirsin, ama ya ben haklıysam ne kaybederim deyip,
Hasretini çektikleri şeylerin hasletlerinden istifade ederler bilmeden…
Ne böyle bir şey kazanmaktır amaçları,
Ne yaptıklarıyla övünmektir.
Çoğu zaman yaptıklarını “hayırdan” veya “takva’dan” saymaz o yiğitler.
Yaptıklarını eksik gören,
Hep bir şeyler eklemek isteyen,
Kendilerine gelince susan,
Allah deyince doymayan insanlardır.
Melek aleminde uçmalarına rağmen, ya kayarsam diye güvercinler gibi titrer dururlar.
Gündüzlerinde aslanlardır Allah yolunda,
Günahlarına karşı “matadorlardır”.
Gecelerinde inleyen naylardır, bülbüller gibi; en güzel sesleri kıskandıran..
Sevmek kendinden O’nu düşünmek,
Yardım etmek malından mal vermek;
Feda etmek; yoluna baş koymaksa,
Yiğitlik dediğimiz; yiğitler dediğimiz, 2. dönemin erleri dediğimiz;
Onlardan daha seven, yardım eden fedakarlık gösteren;
Ensar gibi, muhacir gibi, ashab gibi…..
garib
Alıntı sahibi ""nuraşığı"" 
