Biraz uzanıp bakayım dedim,
Mâlî hülyâya dalayım dedim,
Hayâlimden az sorayım dedim,
“Dünyada huzur, olmaz” dediler.
Hem de düşteyken gelenler oldu,
Böylece selâm diyenler oldu,
Tavrımda kerhen düzelme oldu,
“Sakın keyfini, bozma” dediler.
Buyurun deyip yanıma aldım,
Sessiz yanımda oturur sandım,
Konuşmaz belki diyecek oldum,
“Sözler de pek güzeldir” dediler.
Hem gayret edip yüzlere baktım,
Kibir dudağım bükerek attım,
Dedim yüzüne hayran mı oldum?
“Biz aslında, garibiz” dediler.
Bende kasılıp söze başladım,
Bilmişlik edip kelâm dişledim,
Lafla onları biraz haşladım,
“Nefsin hoş olsun, konuş” dediler.
Dağ ile taşa bakacak oldum,
Onlardan biraz soracak oldum,
Felsefe ile sunacak oldum,
“ışler tesadüf olmaz” dediler.
Buluttan aldım, denize bandım,
Nebata sünger olarak yaptım,
Filizler kendi çıkacak sandım,
“Kendi-kendine, sel olur” dediler.
Dağ ile dağa kuleler yaptım,
Uçlara birer fırıldak taktım,
Esinti böyle olacak sandım,
“Sakın ha, bu yel olur” dediler.
Ne diyor diye onlara baktım,
Sanki nâçar, belâya çattım,
Konuşsun diye sıramı sattım,
“Sadır’da yok, satırdan“ dediler.
Okusun deyip uzanıp yattım,
Başım çimene bırakıp attım,
Sözleri duydum, fırlayıp kalktım,
“ısmi sözlerin, Nur’dur“ dediler.
Kitabı elime alacak oldum,
Üstünde biraz duracak oldum,
Nur’un hikmetin soracak oldum,
“O’nun yazarı, Üstad’dır” dediler.
Hikmeti buldum şaşırdım kaldım,
Derdime çare bununla buldum,
Deyip içine böylece daldım,
“Bu kitap, senin olsun” dediler.
Teşekkür için ayağa kalktım,
Gururum kırıp yerlere attım,
Adresi alıp kalbime kattım,
ışleri sürur dolup gittiler. Bedri Tahir Adaklı
