EMıRDAğ – URFA HATTI
Sılayı bilmeden , gurbeti gördü
Ömrünü Nur u Kur’an ‘a verdi
Gurbette yaşadı.…Gurbette öldü
Bir Said vardı , göçtü dünya’dan
Anaya hasretti babaya hasret
Yüreğinde doluydu rikkat merhamet
Bahşedildi O’na ilim ve hikmet
Bir Sahib üz zaman göçtü dünyadan
Zulme aldırmazdı zalime inat
Eylemişti Hz.Muhammed’e biat
Giyotine başını , koysada cellat
Dönmezdi Hakk’tan aldırmazdı Üstad
Bir kahraman-ı ıslam göçtü dünyadan.
Korkunun beyinlere kazındığı devir
ıdamın , isim isim yazıldığı devir
ımanın , tutuşup yandığı devir
Bir Bedi üz zaman göçtü dünyadan
Kışın şiddeti , zemherinin soğuğu ,Emirdağ sokakları
Dışarıda ki bir günü ; hapiste ki bir ayına bedel , Emirdağ sokakları
Buz kesen havalarda , dayanılmaz acıyla sızlardı , diz kapakları
Bırakmazlardı kimseyi yanına , riyaset yamakları
Melekler tutardı elinden ıman’ı ısıtırdı O’nu
Titrerdi soğuktan sızlardı ayakları
Buza keserdi ah…Emirdağ yatakları…
Anası gelirdi aklına .
Kucağında ısınmak isterdi.
Koynuna sokulup , içinden anam demek geçerdi.
Bir ömür boyu annesinin hasretini çekerdi.
Gitmek yasak..gelmek yasak..memlekete dönmek yasak
Burada görüşmek yasak. Burada kavuşmak yasak.
Yalnızlığa terk ettiler…Ama .’’Yalnız Adam’’ Değildi..
O izzetli başı..O izzetli başı, yalnız Allah’a eğildi.
O , hiç ,’’ Yalnız Adam’’ olmadı.
Ruhaniler yoldaşı…melekler arkadaşıydı
O’ndaki yürek , O’ndaki yürek var ya… Sanki sabır taşıydı..
‘’Hakkımı helal ediyorum onlara ‘’derdi.
Kin gütmezdi…Beddua etmezdi..Rahmet dilerdi
Kendine zulmedenlere, Allah’tan Hidayet dilerdi
Yeter ki onlar .Yeter ki onlar ıslah olsunlar…
Yeter ki..!
‘’ımanlarını Risale-i Nur’la kurtarsınlar..’’
Kaldırırdı melekler.. Huşu ile Kur’an okurdu
Ayetlerin satırında , ilmik , ilmik , Risale-i Nur dokurdu….!
Nasıl geçinir bu ihtiyar.? Ne yer ne içerdi.?
Çok fakir yaşardı ama , zekat kabul etmezdi.
Dine hizmette , Dine hizmette , maddi gaye gütmezdi.
ıktisat ve bereketle geçinir , kanaatsizlik bilmezdi.
Paltosunu satar…Fanilasını satar.. Pabucunu satardı…
Kula minnet etmezdi…
Asrın imamına bakın ..Asrın imamına bakın..
Neyi vardı dünyada.?
Yetmiş yamalıklı bir cüppe ,bir sarıkla bir sahan .
Dünyalık nedir bilmez , Allah için yaşardı.
Tüm dünyasını bir elinde taşırdı.
Dini , dünyaya değişmez , verseler de saltanat.
O’nun için , önemli olan , Muhammedi bir hayat..
Maksat rıza-i ilahi , Allah için çalışacaksın.
Sen bu yolda Üstadım…Sen Kur’an yolunda ,
Zindanlara alışacaksın…
Cami içinde bir kulubecik yapmışlar.
ıbadet için , bir yolluk bir de sedir koymuşlar.
Üstad’a da eziyet…Cemaate de zulmetmişler.
Selam verene hakaret ...Kan kusturmuşlar , kan.!
ıstediğiniz bir can mı ? Alın size bir can..!
‘’Saçlarım adedince , başlarım bulunsa .
Her gün birini kesseniz .
Ben Davam’dan dönmiyeceğim.’’
Size taviz vermiyeceğim…!
Engizisyonlar kursanız .Darağaçlarında sallandırsanız..
Umurunda değil…Umurunda bile değil be !
Dayanır Bediüzzaman..!
Bu sayede Kur’an , ıman Davası şahlandı.
Talebeleri binlere …Milyonlara dayandı…
Unutuldu gitti , O’na zulmedenler.
O’na , hücre hapislerini ,sürgünleri , reva görenler.
Ama O , Ama O , gönüllerde yaşıyor
O’nun nuru , Kur’an’ın Nur’u , Kıt’aları aşıyor.!
Ve bir gün…..
-Gel dedi . ıbrahim Halilullah . Çağırdı Said’i yanına.
Çağırırda ıbrahim…Gidilmez miydi O’na ?
Zayıftı…Yaşlıydı…
Halsizdi …Hastaydı.
Yılların verdiği acı ,
Çökmüştü apansız ,
Bırakmıştı dermansız…
Ama Halil’ullah çağırmadaydı O’nu..
Yollamazdı zındıka….Yol vermezdi dağlar.
‘’Gidemezsin…Yasak kondu…Kal burda…!
ızin vermezler ihtiyar…! Öleceksen , öl burda…!’’
Sekseninde bile korkarlardı O’ndan
Hasta yatarken bile , Küfür titrerdi ıman’ından….!
ıman ehli üzülür.
Küfür ehli korkardı..
ısparta’dan çıkmak yok. Yasak .Derlerdi.
Said , gitmek dilerdi.
El açar , yalvarır , dua ederdi…
Nazlanırdı Allah’a
‘’Ya Rabbi ne olur , yol ver bana
Gideyim Halilullah’a .’’
‘’Ruhumu teslim edeyim , peygamber diyarında.’’
‘’Bana açılan eli geri çevirmekten
Haya ederim’’. Derdi Allah……….!
Said yürüyordu , hasta ve yorgun
Ve Said gidiyordu , yaşlı ve kırgın.
Isparta…ah Isparta..ömrünü verdiği diyar..
Barla..Barla ve Risale-i Nur. Bir ulu çınar.
Dünyaya buradan etti intişar…
Son kez baktı..talebelerine..son kez baktı yaşlı gözlerle..
Ayrıldı Vatanım..dediği diyardan…buruk bir hüzünle..
Hüsnü , evladım sen gel. Birde Bayram gelsin Zübeyir’le.
‘’Medrese t’üz Zehra’nın , Risale-i Nur Talebeleri
Bu vasiyetimi unutmasınlar.
Sakın sakın , kardeşlerim ,
Benlik . enaniyet. Hodfuruşluk
Davasına sapmasınlar.
Ehl i dünyanın desiselerine aldanıp
Ayrılmasınlar..!’’
Duman dumandı dağlar
Sis çökmüştü yollara..
Nur Dağlarına Nur yağıyordu…
Ve sis aydınlanıyordu
ıbrahim’e kavuştuğu gün…
Urfa’ya çamur yağıyordu.
Mahşeri kalabalık , ayakta Millet
Ayakta Urfa , ayakta Ankara .
Said sekeratta..Said yatakta…
Halilullah’la buluştu….ıpek Palas’ta….
Bir nevruz gününde kavuştu Mevla’ya
Zaten ‘’ölümüm nevruzumdur’’ derdi ya…
Urfa’da yağmur…Urfa’da sağnak..
Gök yarıldı…Yer yarıldı..
Koptu kıyamet..
Sema ağlıyor….Zemin ağlıyor..
Urfaya rahmet yağıyor
Nur yüzlü melekler defnediyor…mü’minler ağlıyor…
O’ndan ayrılışın hüznü çöküyor gökyüzüne
O’ndan ayrılışın gözyaşı yağıyor...Yeryüzüne.!
O’nu , ıbrahim (a.s ) karşıladı rahmetle..
O’nu , Muhammed (asv) karşıladı muhabbetle….
‘’Biz ölsekte…ıslamiyet sağdır.
ılelebet bakidir.
Ahiret’in sevabı bana yeter.
Milletim sağolsun.’’
‘’Üzülmeyin , ağlamayın kardaşlarım…Küfrün beli kırılmıştır…’’
Ehl-i ıman gülsün…!
‘’Bu milletin…Bu milletin ..ımanı namına bir Said değil ,
Bin Said feda olsun…!’’
Atilla Yılmaz..Kahramanmaraş
2009.23 Mart
