Bir iftar sofrasında, Hz. Ebu Bekir’e bir bardak soğuk su ikram
edilir. Suyu dudagina götürünce, hiçkırıkları, boğazında düğümlenir.
Yanındakiler ne olduğunu sorarlar. Cevap verir:
Birgün Allah Rasûlü, kendisine getirilen böyle bir bardak soğuk suyu içmi? sonra da a?lamış ve:
“O
gün nimetlerden hesaba çekileceksiniz” âyetini okuyarak, işte bu
nimetten de hesaba çekilece?iz, buyurmuştu. Bunu hatırladım ve onun
için aşladım...
Halbuki, Hz. Ebu Bekir gayet sade ve fakirâne bir
hayat yaşıyordu. Verece?i hesap gayet hafifti. Halife iken uzun zaman
başkalarının koyunlarını sa?arak ailesinin nafakasını temin etmeye
çalıştı. Neden sonra kendisine maa? başlandı ama bu defa da verileni
çok buldu. O, Medine’nin en fakir insanının geçimini kendine ölçü kabul
etmişti. Bu itibarla da artan parayı bir testiye atıyor ve orada
biriktiriyordu. İki buçuk senelik hilafeti süresince, aldıklarını hep
böyle biriktirmişti. Vefat edece?i zaman da, kendisinden sonra gelecek
halifeye teslim edilmek üzere, bu testiyi vasiyet ediyordu. Hz. Ömer,
halife olup da testiyi k?rdır?nca içinden küçük küçük paracıklar çıktı,
ve bir de mektup vardı. Bu mektupta, yeni halifeye hitaben şöyle
deniyordu:
“Bu paralar, bana verilen maa?tan arta kalanlardır. Ben
Medine’nin en fakirini kendime ölçü kabul etmiştim. Artan miktarı bu
testiye koydum. Binaenaleyh, bu paralar hazineye aittir ve oraya
konulmal?dır.”
Hz. Ömer mektubu okuyunca aşladı ve: “Kendinden sonrakilere çok ağır bir yük bıraktın, ya Eba Bekir” dedi.
Hz. Ebu Bekir, böyle zahidâne yaşamayı Hz. Muhammed (s.a.v.) (s.a.v.) Aleyhisselam’dan öğrenmişti.
