Muhabbet Fedâileri

Allah dostlarından Şakîk-i Belhî Hazretleri (ra) gençlik senelerinde tüccarlık yapıyordu. Bir ara çok şiddetli bir kıtlık baş gösterdi; herkesin suratı asıktı. Açlıktan hiç kimsenin yüzü gülmüyordu.
Bir gün çok neş’eli bir köleye rastladı. Onun hâli dikkatini çekti, “Bu köle nasıl böyle neş’eli ve sevinçli olabiliyor?” diye düşündü. Yanına yaklaşıp sordu:
“Bu kıtlıkta herkes üzüntülüyken sen neş’elisin, hikmeti nedir acaba?” diye sordu.
“Ne için üzüleyim ki? Varlıklı ve zengin bir efendim var benim. Hem şefkatli, merhametli, çok da cömerttir. Böyle iken bu kıtlığı ne diye dert edeyim?” dedi. Bu cevabı işitince:
“Aman yâ Rabbî! Ben ömrümde böyle güzel bir söz duymadım. Köle, âciz bir kula güvenip, neş’eli oluyor. Benimse, Rabbime karşı o kadar güvenim yok mu?” diyerek uzun süre ağladı. Öyle ki, gözyaşları sakallarını ıslattı.