YEıS YOK, şEVK VAR
Bediüzzaman Hazretlerinin en önemli hasletlerinden birisi de asla ümitsizliğe kapılmamasıdır. Öyle ki yaşadığı onca sıkıntı, hapis, sürgünlere; önüne çıkan çok büyük engellere rağmen asla bir ümitsizlik içinde olmamış; daima büyük bir şevkle, büyük bir gayretle hizmetine devam etmiştir. Onda en küçük bir ümitsizlik olmadığı gibi şikayet, yakınma, yeise vesile olacak herhangi bir söz ve davranış da yoktur.
ışte bu nedenle Bediüzzaman Hazretleri tam bir ümit kahramanıdır. Üstelik Birinci Dünya Savaşı, Osmanlı Devletinin yıkılışı, Tek Parti ıdaresi, ıkinci Dünya savaşı gibi insanları çok büyük bir ümitsizlik ve yeise sevk eden dehşetli devirleri içinde yaşayan Bediüzzaman için, bu ümit kahramanlığının ayrı bir değeri ve önemi vardır.
Zira normal zaman ve zeminlerde, cemiyetin ileriye gittiği günlerde çok kişi ümitvar olabilir, ama hadiselerin bütün sağlam temelleri sarstığı, cemiyetin bir adım ötesini göremediği, bela ve musibetlerin bir karabulut gibi milletin üzerinde dolaştığı anlarda öyle ümitvar olabilmek, şikayet etmeden, yeise kapılmadan şevkle hizmet edebilmek, cemiyete büyük bir ümit aşılamak çok da kolay bir hadise değildir.
Çok yakın zamanlarda bir çok misallerini de gördük. 27 yıllık Tek Parti ıdaresi, 27 Mayıs darbesi, 12 Mart muhtırası ve 12 Eylül ihtilali gibi dehşetli hadiseler yanında oldukça hafif geçen 28 şubat sürecinde, önceleri cemiyete büyük bir ümit vermeye çalışanlar, dünyayı fethetme hedefini gösterenler, sonunda ne yazık ki ülkeyi terk etmek zorunda kaldılar; bırakın fethetmeyi ciddi bir ümitsizlik içine düştüler ve dağılma noktasına geldiler.
ışte bu tür acı misallere bakarak Bediüzzaman Hazretlerinin yaşadığı o dehşetli hadiseler içerisinde öylesine ümitvar olmasının, öylesine dehşetli hadiseler karşısında cemiyete şevk ve ümit vermesinin ne kadar önemli olduğu çok daha iyi idrak edilebilir.
Bediüzzaman Hazretleri cemiyete çok büyük bir ümit ve şevk verdiği gibi, kendi talebelerine de her zaman ve zeminde, en olumsuz gibi gözüken anlarda hep ümit ve şevk vererek, onların iman ve Kuran noktasındaki hizmet etme duygularını hep canlı tutmuştur. Bu nedenle Nur Talebeleri de Üstadlarından aldıkları bu önemli derse binaen hep şevk içinde olmuşlar, hiçbir ümitsizliğe kapılmadan hizmet etmişler ve Nur davasını en olumsuz şartlar içinden bu güne kadar getirmişlerdir.
Bu gün bu davaya hizmet etmek iddiasında olanların da yapacağı şey, Bediüzzaman Hazretlerinin ve Nur Talebelerinin yolundan giderek şevkle, zevkle, ümit içerisinde iman davasını daha yükseklere taşımaktır. Ve asla bir ümitsizli içine girmemektir.
Veya anlamıyoruz, okumuyoruz, hizmet edemiyoruz, yapamıyoruz, edemiyoruz gibi yeise sevk eden cümleleri sıkça sarf etmekten uzak durmaktır. Bazı zamanlar ne yazık ki bu şikayetleri az da olsa duyuyoruz. Risale-i Nuru okumuyoruz, anlamıyoruz diye şikayet ediliyor. Halbuki bu noktada şikayete hiç gerek yok. Yapılacak şey niçin okunmadığının tespiti ve hemen okunmaya başlanmasıdır. Yoksa her gün şikayet edip, bu şikayeti dile getirip kişileri yeise atmak değil. Yok, anlamıyorsak anlamak için çaba sarf edelim, çalışmıyorsak tembelliği üzerimizden atalım, hizmetten uzak kalmış isek hemen bir ucundan tutalım. ışte bütün bunlar yapıldığı zaman ne şikayetimiz kalacak, ne de yeis içinde olacağız.
Unutmayalım, bizler ki, yaşadığı dehşetli hadiselere, hapislere, sürgünler, esaretlere, her türlü sıkıntı ve zorlulara rağmen asla ve asla hiçbir ümitsizlik içine düşmeyen bir Bediüzzaman’ın yolundan gitme iddiasındayız.
Öyle ise yeis yok, şevk var....
