YAşAM...
Türkiye böyle güleryüzlü garsonlar görmedi
Bir cafe düşünün ki, tüm garsonları, 'dünyanın en sevimli down sendromlu çocukları' olsun... Gelen müşterilerle yakından ilgilensinler, kiminin yanağından, kiminin kelinden öpsünler... ıstanbul'da böyle bir cafe var:
(16 Mart 2006 Perşembe)
Hürriyet gazetesinden Süleyman ARAT ıstanbul Koşuyolu'ndaki bu cafe'yi yazıyor:
Genetik bir rahatsızlık olan Down sendromlu garson Murat Aydın, boş bardak görmeye tahammül edemiyor. Müşterilerin çayı bitince ok gibi fırlayıp boşları topluyor, kül tablalarını temizliyor. Patronun liseye giden kızı Merve’ye de aşık. Ona tek taşlı bir yüzük almak için harçlıklarını biriktiriyor. Murat (23), kel kafalı müşteri görünce dayanamıyor, kelinden öpüveriyor. Babalar Günü’nde de müşterisi Kurtuluş Yüce’ye bir gül getirip kelinden öperek "Babacığım" demiş. Yüce, bu sevgi karşısında gözyaşlarını tutamamış.
Garsonluğa başlamadan önce şişmanlıktan yürüme güçlüğü çeken ve kendine güvenmeyen Murat için patronu "şef garsonumdan bile kıymetlidir. Bu güne kadar tek bardak bile kırmadı" diyor.
Kerem Bozkurt 19 yaşında. Yolda yürürken, karşıdan gelenlerin birbirlerine "Bak özürlü" demelerini kafasına takmıyor. "Evet kabul, özürlüyüm" diyor ama her işi yapabileceğini biliyor. Kazandığı paraları bir enstrüman almak için biriktiriyor. Ya elektro saz, ya org alacak. Henüz karar vermemiş. Çünkü Kerem’in hayali müzisyen olmak.
Garsonların içinde tek kız olan Mukaddes Poyraz, kafenin halkla ilişkiler uzmanı. Müşterileri kapıda karşılıyor. "Hoş geldiniz" deyip, yerlerini gösteriyor. Yüzündeki gülümseme hiç eksilmiyor. Sürekli gelen müşterileri kapıda görür görmez sarılıp öpüyor. 24 yaşındaki Mukaddes’in hedefi harçlıklarıyla cep telefonu almak.
Garsonların dördüncüsü ise Yenal. ıstediği zaman işe geliyor. Huyunu bildikleri için kimse ona bir şey demiyor.
Fokurtu Kafe’nin sahibi ılhan Akşahin, Down sendromlu garsonları işe alışının öyküsünü şöyle anlattı:
"Komşum ’Bu çocuklara yazık oluyor. Birileri destek olsa her işi yaparlar’ dedi. Bu sözün üzerine Down sendromlu gençlerle çalışmaya karar verdim. Bugün hem gençlerle, hem kendimle gurur duyuyorum. Aslında başlarda başarısızlıktan korktum. Deneme için önce iki genci işe aldım. Çok hevesli, çabuk öğrenen ve güler yüzlü insanlar. Hemen ikisini daha aldım. Tüm patronlara ’Siz de deneyin ne kaybedersiniz? Neler kazanacağınızı bir düşünün yeter’ diyorum. Bu gençlerin tek isteği, toplumla iç içe yaşamak."
