Muhabbet Fedâileri

Ben bir halt ettim. Çıkış yolu da bulamadım. Ben bu sorunun cevabını "Evet" olarak cevaplandırdım. Bazı kendimce deliller sundum.

Cevabımı şu ayet üstüne bina etmiştim.

"Bakara Suresi: 62-şüphe yok ki, iman edenler, yahudiler, hıristiyanlar ve Sabiiler; bunlardan her kim Allah'a ve ahiret gününe gerçekten iman eder ve iyi bir amel işlerse, elbette bunların Rableri yanında mükafatları vardır. Bunlara bir korku yoktur ve bunlar mahzun da olmayacaklardır."

Dedim bir ehl-i kitap Zulmetmemiş, üçlemeyi kaldırmış ve tek bir ılaha inanmışsa, ahiret gününe inanıyorsa ve ıslam'a yararı olmamakla berber zarar vermemesi dahi hayırlı iş sayılır böylece ayet ona bir mükafat vaad ediyor. Demek o mükafata ulaşması niyeti ile rahmet caizdir, dedim

Sizce doğru mu?

Gerçi herkez müstaitse nefsine içtihat yapabilir. Ama teşri etmeyecek. Benim ki biraz öyle oldu? Ne yapmam lazım?

Baki Selam

“ER-RAHÎM”: Ahirette sadece Mü’minlere rahmet edendir. (33/43)
Bir de bana bu ayeti delil olarak sunan kardeşe şunu demiştim.

Al-I ımran 113. Hepsi bir değildir; ehl-i kitap içinde istikamet sahibi bir topluluk vardır ki, gece saatlerinde secdeye kapanarak Allah'ın âyetlerini okurlar.,

Al-I ımran 110. Siz, insanların iyiliği için ortaya çıkarılmış en hayırlı ümmetsiniz; iyiliği emreder; kötülükten meneder ve Allah'a inanırsınız: ehl-i kitap da inansaydı, elbet bu, kendileri için çok iyi olurdu.Gerçi ıçlerinde iman etmişler (mü'min olanlar) (minhümül mü'minine)) var; fakat çoğu yoldan çıkmışlardır.

Peki ayet ap açık ehl-i kitaptan mümin olanların varlığından bahsetmiyor mu?
ve şunu unutmayın ki Ku'ran sadece geldiği asra veya geliş sebebine bağlı manalardan ibaret değildir.

Peki şu yarı fetret dönemi için ne dersin?

Muhabbetle

Allah razı olsun kardeşim. Anladığım kadarı ile zulm etmemiş ve ahiret gününe inanan ve insanlığa yararı olmuş bir Ehl-i Kitaba rahmet caiz deniyor.

Beni yanlış anlamayın ben izan istiyorum. Takliden bir imana sahip olmak istemiyorum. Dolayısı ile apaçık bir ilzam istiyorum. Hem nefsim iskat olmalı.

Neyse. Kardeşim, içtihat niyeti ile değilde soru niyeti ile şunları demek isterim.
Kur'an'ın indiği dönemde her ayet bir hikmete binaen inmiştir. Yani, hiç bir ayet geldiği döneme münhasır değildir. Her ayet her bir dönemi içine almıştır.

Zaten, tarih boyunca çıkmış Renanlar ,Bismarklar buna delildir.

şimdi; meselemiz Rahmet duası etmektir. Ona konuşalım.
Elimizdeki veriler şunlar. Allah sadece mü'minlere Rahmet eder,denmiş. Amenna. Oysa Al-i ımran suresinde Ehl-i Kitab mü'minlerden bahsediyor. Hem ehl-i kitap olduğu halde bazı kişilerin mükafat göreceğini söyleyen Bakara Suresi ayeti var. Ayette Ehl-i kitabtan Allah'a inanmış ve ahiret gününe inanmış ve hayırlı işler yapmış olma şartı ile mükafat vaad ediyor.

Burdaki mükafat uhrevi değil midir? Sorunun çözümü burdadır bence. Eğer uhrevi ise Ahirette mükafat Rahmet ile olmayacak mıdır? Hali ile üçlemeyi kaldırmış Allah'a inanmış ,ahiret gününe de inanmış ve insanlığa yararı olmuş bir adam Ehl-i Kitabsa , onun o hizmetlerinin karşılığını görmesi için hayır dua anlamına gelen Rahmet etmek neresi zarardır?
Ayrıca bir adama Rahmet okumak başka ehl-i necat olduğuna fetva vermek başka. Ben rahmet okurken ehl-i necattır demiyorum ki. Sadece onun şu yarı fetretteki halini tebrik etmek ve ona necat dilemek için Rahmet okuyorum.
Ayrıca kardeşim hikayendeki adam tahmin ediyorum kafir biri. Ona rahmet tabi caiz olmaz.

Hem ben Rahmet caiz olsa bile içtihat yaptım ve teşri ettim. Eğer doğru olsa dahi hata ettim.
Ancak ben sizin fikirlerinizi ve Cumhur-u ulemenın fikrini merak ediyorum

Muhabbetle

Alıntı sahibi ""Alkan""

bence her konuda olduğu gibi bu konuda da vasat olan yolu ihtiyar etmek güzel olur... yani Allah'ın rahmetinden fazla merhametimizi ileri sürmemek... onlara da o şekilde yaklaşmak yoksa Allah'ı ve Peygaberimizin davasını bilip onu kabul etmeyen insanlara rahmet namı altında sanki ehl-i cennetmiş gibi bakmak bence yanlış olur...
muhabbetle...

Amenna doğru ve haktır.

Ancak Red başka kabul başka değil midir?

Adam red etmiyor. Ancak kabul de etmiyor. Çıkıp Peygamberimize iltifat ediyor. Kur'an'ı çok beğendiğini söylüyor. Sünnet dairesinde ,ama bilmiyor.
Allah'ı kabul etmiş ,ahiret gününe inanmış ve ayette geçen Mü'min ehl-i kitab ünvanına liyakat kazanmış bir adama dost olmak ,ona teşekkür babında bir Rahmet dilenmez mi?

Dialog'un veya Ehl-i Kitab ile ittifakın gerçek kapısını arıyorum aynı zamanda!

Çok mu zorluyorum

:oops:

Allah razı olsun Hasan Kardeşim.

Alıntı sahibi ""Alkan""

Abi şu rahmet dileme kelimesini bir açsak...bu konularda kıyametler koparılıyor. bilindiği gibi bir cemaate çok büyük saldırılar oldu bu yüzden...
dost olmakta hiç bir sakınca yoktur tabii ki... ama rahmet dilemekten kastınız onların da ehl-i cennet olması yönünde mi? yani ne red ne kabul halindeki birisinin Ahirette cennetlik olmasını dilemek babından mı?

muhabbetle...

Rahmet dileme şu anlamada.

Mesela, bir Ehl-i kitap var. Allah'a ve ahiret gününe inanıyor. Peygamberimizi tasdik etmiş, Kur'an'a inanmış ,ancak kendi dinini terk etmemiş. Onunla amel ediyor. ınsanlığa hizmet etmiş. Hatta ıslam'a yararı dahi olmuş bir adama vefat ettiği takdirde "Allah rahmet etsin" demek caiz midir? Vacip mi demiyorum?

bilindiği gibi bir cemaate çok büyük saldırılar oldu bu yüzden...
Burasını anlamadım. Biraz açar mısın? Cemaate rahmet dileyenler mi olmuş yoksa dialogla ilgili meseleden mi saldırı oldu

Muhabbetle

Alıntı sahibi ""dolunay34""

bu durumda cazidir,

ama bir delilim yok : )

Forumu gereksiz meşgul ettim.Zaten, başılığı açma sebebim fikrimi temize çıkarmak hadsizce yaptığım içtihadı teyit etmek için değildi. (Nefsimi temize çıkaramam)

Birinci amacım; kardeşlerimizin fikrini almak ,ikincisi cumhur-u ulemanın varsa bu konudaki kabul edilmiş kararını , öğrenmek.
Ancak kardeşlerimizin yazdıklarının yardımı ile karar verdiğim kendi nefsimin içtihadını söylemek istiyorum (her ne kadar müstait olmasamda) Böyle Ehl-i Kitaba rahmet etmek en azından haram değildir. Dalalet dahi olmaz.

Teşri yok kendi nefsime içtihadım

Muhabbetle

Haa! şimdi anladım. Hakikatten tehlikeli imiş. Zaten, yazıştığım forumda herkez şoka girdiğini yazdı. Kimse benden böyle bir şey beklemiyormuş. Son olarak oradaki sonlandıma için kullandığım yazıyı buraya yazayım


"Müstait, nefsi için içtihad edebilir, teşri edemez(yasa koyamaz)
Ayrıca yine alimler demiş
"Hem bir fikri cumhur-u ulema kabul etmemişse bidattır"

Bu duruma göre benim içtihadım bidattır. Ancak madem nefsime içtihad caizdir ve madem yasa koymamışım caizdir. Kendim uysam zarar etmem. Zira cumhur-u ulema madem "Ehl-i Kitabtan Allah'a ve ahiret gününe inanan ve yararlı işler yapanlara rahmet caiz değildir",dememiş o zaman kendi içtihadım bidat-ı hasene nevinden kendi içtihadım olarak kendi kabulüme münasiptir. Yasa değil,enaniyettir, kabul edilsin.

Daha da yazmak istemiyorum

Muhabbetle

Alıntı sahibi ""Hasan_Sinan""

Bidat-i hasene olmasi da süpheli. Caiz olup olmadigini bilmeyerek fakat belki olabilir diye rahmet okumak tehlikelidir.

"Süpheye düsen harama düser" Hadisi Serifin mealinin manasini hatirlatmak isterim.

Eğer bir husuta Ayet ve Kur'an'a uygun bir hadis varsa içtihat luzumsuzdur. Hiç bir mezheb müçtehit,mürşid o hükmü kaldıramaz,yerine başka bir şey ikame edemez.

Eğer bir içtihat söz konusu ise içtihatı yapan müçtehidin tabisi o içtihadı ilan edebilir. Mecbur kılamaz. Uymayan kafir diyemez. Eğer müçtehid müçtehidse içtihadı red edemeyiz, kabul etmemek başkadır. Red onu inkar demektir,ıspat mecburdur.Müçtehid olmak lazım gelir. Kabul etmemekte ise ıspat etmek zorunluluğu yoktur.

Eğer ki içtihada mecbur ederse ,uymayan kafirdir deniyorsa , içtihadı değilde mecbur edeni red edip itab edebiliriz.

Eğer bir husutusta cumhur-u ulema yada meşveret ile bir içtihat söz konusu ise onu red edemeyiz ve kabul ederiz. Uymak veya amel etmek müçtehidine veya nefsi içtihadına aittir. Ancak o uymamayı dahi teşri edemessin. Ben bu içtihada uymuyorum denilmez. Zira,meşvereti red eden hadsizdir.

ışte bu itikadı görmemiş anlamamış bazı zahir ulema ve ona tabi safdil veya cahil şakirtleri içtihadından tevellüd eden hükümleri bir zaman sonra dini hüküm gibi benimsemiş hata kendi mesleklerinin bazı adet ve kurallarını dahi dine ikame etmişler. ıfrat adlı dalalet mesleği burdan doğmuş.(Burası meselemizie uygun düşebilir)

Mezheblerde bu itikat üzere doğmuş ve benimsenmiştir. Bir kişi ehl-i sünnette olan diğer mezhebleri red etmez ,ancak kabulde etmez. Red edememe sebebi cumhur-u ulemeanın ve cumhuru-u avamın kabulüne vabeste olmasındadır. Ancak teşri yoktur. Uymak zorundasın denmez. Ancak, bu içtihadların hiç birini kabul etmeyen bir adam kendi nefsine içtihat edecektir.(Dikkat bu kısım çok ince bir husutur) Teşri etmese yine sorun yok. Ancak, bu mezhebi içtihadları red etmek ise şöyle bir tehlike var. Red ettiği zaman onu yerine koyulan içtihad yeni bir mezheb demektir ki cumhur-u ulemanın kabulüne ve cumhur-u avamın keyfine münhasırdır. ıtab edilemez. Eğer ki kabul olmassa dalalet ve belki küfürle neticelenecektir.
ışte mezheb farz değil ancak mezhebsizlikten çıkan sonuç haramdır. Meşvereti ve cumhur-u ulemayı red demektir.

Bu sonuca göre benim kendi nefsi fikrim cumhur-u ulemanın içtihadına muhallif değildir. Hatta her asırda gelen o zatlardan hiç birinden duymamışım. Duyamam olmadığını göstermez, düsturunca konuyu bahçeye saldım taki bilen varsa söylesin. Madem böyle bir içtihat yok ve haber alamamışım ben o fikrimi kabul ederim. Zira, hiç bir ayet veya hadis dahi ima ve işaret etmemiş ki "Rahmet caiz değildir" densin.


Ama tehlikelidir,itiraz oluyor, denmiş kabul edip başımla demişim. Sustum ,lakin terk etmedim. :wink:

Muhabbetle