Bugün Allah için ne yaptın?
ınsanları perişanlıktan kurtaran ‘ne yapacağız?’ diye şaşkınlığa düşüren hallerden kurtaran ilmihaldir. Her Müslüman’ın yapacağı iş, ilmihali alıp uygulamaktır.
ılmihali açtık, birinci konu “Ebedî Saadet”. Burda anlatıyor, dünya ve ahiret saadetine nasıl ulaşılır? Bu konuyu okumak bile Allah için bir şey yapmaktır. Bir de uygulasak, her gün Allah için helal dairede yaşar, haramlardan kaçarız. ılmihali baştan sona okumayanlar, ilmihalin “içindekiler” kısmına bir göz atsın. ıslam’ı ne kadar yaşamış?
ınsanlar zenginliklerini kendi kabiliyetlerinden zanneder. Halbuki fakirler akılsız değildir. Nice akıllı insanlar vardır ki çeşitli sebeplerle fakir olmuştur. Öyleyse zenginlik iki yönde gelir. Biri Allah’ın verdiği akılla zengin olmak, diğeri Allah’ın lütfu inayetiyle zengin olmak. Dikkat edilirse her iki hal de Allah’tandır. Allah’ın bize verdiği maldan Allah yolunda harcamak da Allah için yapılacak en güzel işlerdendir. Ne kadar zengin olursak olalım, görüyoruz ki onlar, bizim elimizde kalmıyor. Hep bizden çıkıp gidiyor.
Yüksek makam sahibi, çok zengin bir şahsın cenazesine gitmiştim. Adamı mezara indirirken düşündüm... Adamın her şeyi dünyada kaldı. Diploması, makamı, sevdikleri, serveti... Her şeyi burada kaldı. Adam mezara girdi, gitti... Mezarlıkta biraz bekledim. Herkes gittikten sonra baktım ki mezarlık kocaman bir şehir. Eğer mezardakiler ayağa kalksa belki yüz binlerce kişi olacak. Mezarlık derin bir sessizlik içinde...
şeytan, insanın zaaf kapılarından içeri girer! Zevkimizle ilgili kapıları kapamazsak, menfaatimizle ilgili kapıları ardına kadar açarsak şeytana davetiye çıkarmış oluruz. Allah şeytanı yaratmış insana irade de vermiş. Bir işi yapıp yapmamak insanın elindedir. Allah için yapılacak iş, zaaf kapılarını kapatmaktır.
Hz. ısa zamanında bir şahsa taşlanma cezası verilmiş. Hz. ısa buyurmuş ki: “Hiç günahı olmayan ilk taşı atsın.” Herkes dönüp gitmiş. Hepimizin pek çok günahı var; fakat Allah bu günahlarımız yüzünden bizleri cezalandırmıyor. Allah (cc) buyuruyor ki: “Rahmetim gazabımı geçti.” Allah için affetmek, sünnetullaha ittiba etmektir.
Bediüzzaman diyor ki:
“Evet ey insan! Sen nebatî cismaniyetin cihetiyle ve hayvanî nefsin itibarıyla; sagîr bir cüz. Hakîr bir cüz’î, fakir bir mahluk, zaif bir hayvansın ki; bütün dehşetli mevcudat-ı seyyalenin dalgaları içinde çalkalanıp gidiyorsun. Fakat muhabbet-i ılahiyenin ziyasını tazammum eden imanın nuruyla münevver olan ıslamiyet’in terbiyesiyle tekemmül edip; insaniyet cihetinde, abdiyet içinde bir sultansın ve cüz’iyetin içinde bir küllîsin, küçüklüğün içinde bir alemsin ve hakaretin içinde öyle makamın büyük ve daire-i nezaretin geniş bir nazırısın ki, diyebilirsin: ‘Benim Rabb-ı Rahim’im dünyayı bana bir hane yaptı. Ay ve güneşi, o haneme bir lamba; ve baharı, bir deste gül; ve yazı, bir sofra-i ni’met; ve hayvanı, bana hizmetkâr yaptı. Ve nebatatı, o hanemin zinetli levazımatı yapmıştır.”
Netice-i kelam: Sen eğer nefis ve şeytanı dinlersen, esfel-i safilîne düşersin. Eğer Hak ve Kur’an’ı dinlersen, âlâ-yı illiyyîne çıkar, kainatın güzel bir takvimi olursun.” (Sözler; sh. 32
HEKıMOğLU ıSMAıL
Zaman
10.06.2006
