PEYGAMBER SEVGıSı
Medine de bir şirkette elektrik teknisyeni olarak çalışan Allah dostu ve peygamber aşığı bir kardeşimiz isin son günü sabah mesaisinde kendisine verilen teknik görevi tamamlayıp ayrılmak üzere iken Resulullahın Ravzasında elektrik çarpması sonucu vefat etti ve Cennetul Bakiye
defnedildi. Tabii ailesi mecburi istikamet Türkiye'ye dondu. O zaman 7 yaşında olan oğlu bugün ortaokul öğrencisi. Kompozisyon dersi odevi olarak bir makale yazmış ve birincilik almış. ıste o peygamber aşkını en derinden yasayan bir yüreğin yansımaları. Biliriz ki dil Biliriz ki dil kalpten geçen her şeyi ifade edemez. Allah bize de bu kardeşimiz gibi Resulullah sevgisi nasip etsin. Âmin.
*** ********
Bir seni güneşim, bir babamı, bir de gül kokan Medine'de dünyaya gözlerimi açmıştım. Doğduğum hastane senin Ravzanın hemen yanı başında olduğu için, duyduğum ilk koku senin bahçenin gül kokuları olmuş. Babam gelipte daha kulağıma ezan okumadan, kulaklarım senin mescidinin ezan sesleriyle şereflenmiş. 40 günlük olduğumda ilk ziyaretimi de senin Hane-i Saadetine yapmışım. ılk atmis ve Rabbimle ilk buluşmamı, ilk secdemi senin mescidinde misim. Hemen hemen yaptığım her ilkte sen varsın. Daha konuşmasını öğrenmeden seni sevmeyi öğrendim ben. Belki seni çok tanımazdım ama sanki bana çok çok yakınmışsın gibi severdim seni. Senin evini her ziyarete gelişimizde seni görmesek bile hisseder, evinden hüzünlenirdik. çocuklar evde sıkılınca babaları parka, mıydı acaba hiç? Sanırım çocuğun cani sıkılmazdı. çünkü orada hiçbir yerde olmayan gül bahçesi ve bahçenin biricik efendisi vardı. Bizim vaktimizin çoğu o bahçede. Yalınayak dolaşırdık mermerlerin üstünde. Kim bilir, korkardık beklide bahçenin güllerine basıvermekten. Yazın mermerler ayaklarımı yakardı. Olsun bu da bizim hoşumuza giderdi. Babama sormuştum bir seferinde diye. Babam da ;
—evladım Medine’de tane güneş var da ondan, derdi.
—Nasıl olur babacığım, güneş bir tane değil mi? derdim. Babam gülerek
— bak yavrum doğru, bütün dünyayı ısıtan ve aydınlatan güneş var. O güneş de Medine’de olunca sıcaklık iki kat oluyor.
Babamın bu cevabi hoşuma giderdi ve ısınırdım. Gerçekten de ayaklarımızı mermerler ayrıldığımızdan beri belki ayaklarımız ısınıyor ama içimiz bir turlu ısınamıyor. çünkü güneşimizin en büyüğünü orada bırakmıştık. Ben güneşimi kaybetmiştim. Onun evine, bahçesine gidemiyordum
artik. Gerçi ışığı ta buralarda bizi aydınlatıyordu ama içimi ısıtması için onun koşmam lazımdı.
Evet, bahçende yürürken ezanlar okunurdu. öyle güzel okur ki Medine muezzini ezanı, sanki Bilal-i Habeşi okuyor sanırsınız. Namaz kılmak için Mescide bilir bilmez. Babamın yanında namaz kılardık. Büyük sütunların altından gelen soğuk havadan saclarımızı savurturduk. Zemzem bardaklarından güller yapardık. Namaz kılarken yanımıza usulca bir kedi sokulurdu. Babam , onlar Ebu Hureyre’nin kedileri' derdi, biz de inanırdık senin Mescidine kediler de girebilirdi. Sen çok iyi bir ev sahibiydin çünkü. çarsamba günleri hep Uhud'a giderdik. Senin çok sevdiğin amcanı ziyaret etmeye, o bizim de amcamızdı. Kardeşlerimle Ayneyn tepesine çıkar oradan Uhud'da yatan 70 şehide selam verirdik. Uhud dağına her baktığımızda sanki orada seni görür gibi olurduk. Uhud’da senin Ravzanın kokusu gibi gül kokardı. Orası da, senin gül bahçende, senin savaştığın yerlerde sanki yanımda sen varmışsın gibi seninle dopdolu geçti. Seni görmesem de seninle yasamaya o kadar alışmıştım ki senin yanından ayrılırken sanki bir yanım, bir canim, bir parçam orada kalmıştı. Buraları bana gurbet oluverdi. Elimde olsa hep büyüyünce gidersin diyorlar. Ben sırf senin yanına gelebilmek için büyümek istiyorum. Senin yanına geldiğim zaman büyümüş bile olsam bahçendeki mermerlerde yalınayak dolaşacağım. Ta ki güneşin içimi ısıtana kadar. Senin hasretinden içim üşüyor. Belki hasretin herkesi yakar, beni de üşütüyor iste. çünkü benim ruhum senin sevginle ısınmaya alışkın.
Senin sıcaklığına o kadar muhtacım ki. Ne olur ben sana gelemesem bile sen beni hiç bırakma. Işığınla gecelerimize nur ol. Sıcaklığınla bütün zerreli ısıtıver. Hani sana Medineyken komsuyduk ya, evlerimiz birbirine çok yakindi. Senin varlığın bize güven verirdi hep. Yine öyle ol, ara sıra da olsa evimizi şereflendiriver. Hem benim adim yine senin gibi. Bu ismi de canim babacığım koymuş. Buraya gelirken senin köyünde bıraktığımız babacığım. Sana benzeyen bir yanım daha var. Ben de senin gibi babasız sen bize asla yetimliğimizi hissettirmedin. Medine’den güvenle uyuyorum hep. Seni tanıdığım ve seni sevdiğim için Rabbime binlerce kez teşekkür ederim. `Babam senin köyünde kalmıştı. Biz babamın cenazesini gömerken ağabeyimin terlikleri babamın kabrine düştü ve orada kaldı. Ben o terlikleri çok kıskandım. çünkü abimin terlikleri hep babamla kalacaktı. Babamı son
ziyaret edişimizde bende kimse görmeden terliğimi babamın kabri üstüne gömüverdim. ıste terliğim de hep babamla kalacaktı. Evet demiştim ya bir bir babamı, bir de terliklerimi bırakmıştım
geride. Baba ve terliklerim hep oradaydı, gelemezlerdi. Ama güneşim hep yanımızdaydı. yetimlerin efendisi, yetimlerini hiç ışıksız bırakır mi? Dünyanın bir ucuna gitmiş olsaydık bizi bırakmayacağını biliyordum. Gözümüz gönlümüz seninle aydınlanır efendim. Ruhumuz, içimiz sıcaklığınla ısınır.
Bir gün sana geç bile olsa bana, Gül bahçesinin bütün bedenim yanıp kavrulsun. Terliklerimi
bıraktığım o güzel mabed son durağım olsun
