Muhabbet Fedâileri

Sen gelince, insanlar, insan yerine kondu
Sen gelince ins ü cann, saâdete gark oldu
Gelmeseydin Resûlullah, insan-hayvan fark yoktu
Değer geldi değerinle, şu çölleşmiş âleme
Aksi hâlde âdemoğlu boğulurdu mâteme
Panayırda meta idi, kadın-erkek beraber
İstikbal etti seni, gökyüzündeki kamer
Dağ, taş, çakıl, ağaç zikrettiler serâser
Sanemler sukut etti, sen dünyaya gelince
Mecusînin nârı söndü, senin nurun inince
Sen geldin, yüzler güleç; yürekler de, hür
Sen gelince dize geldi, cezirede tüm küfür
İnsanlık bekliyordu seni, yelken gibi sineni
Her canlıya yetecek, şâd edecek sevgini
Asırlarca öteden, bekledi durdu, beşer
Seni ezelden yazmıştı, “Nebî” olarak, kader
Peygamberi gelince, canda ne gezer, keder?
Yaratan yaratmış seni, sana, “Habîbim!” demiş
Hüsn-i ahlâk ziynetiyle ne güzel de bezemiş
Sen geldin, son buldu, sensizlik
Sen geldin, bozuldu sessizlik
Sen geldin, her zerrede sedâ verdi kâinat
Sen geldin, değer kazandı hayat
İnsanlık Sana borçlu, her hâl üzre, yâ Resûl!
Gömülürdü kız çocuğu, o gün öyleydi usul
Deniyyat, meziyetti; kavim ahlâktan yoksul
Sana borçlu beşeriyet, mihnet yüklü, yâ Resûl!
Kadınlara değer geldi; namuslardan is silindi
Bilinmezdi yoksa o gün, kime ait, kimindi?
Kimi alınır, kimi satılır; hiçbiri hür değildi
İzzetini, iffetini kazandırdın yâ Resûl!
Seraba dalmış gözler, gönüller ise, emvât
Anlamadı bazıları, anlamadılar; heyhât!
Nurun ile yok olunca âlemdeki zulümât
Cahiliye canlarına İslâm’la geldi hayat
Kolay mı seni yazmak, tasavvur etmek seni?
Üç beş nâkıs satırlarla, çizebilmek resmini
Sonsuz şükür Rabbime ki, sertâc ettim ismini
Kalemim kısır, yüreğim hasîr, gönlüm müteessir;
Tasvirinden âciz kaldım, yazamadım Resûlullah!
Her nerede olsalar da, duyarsın Sen selâmları
Sana haber verir Cibril, selâm eden insanları
Makamında haberdarsın, seyredersin olanları
Sana binler kere selâm, binler kere salât olsun
Ümmetinden sayar mısın, bu canı, yâ Resûlallah?