Cocuk terbiyesi
Hazreti Sehl'in bir cocugu vardi. Annesi, cocuk bir sey istedigi zaman, "Allah'u Teâlâ'dan iste!" diyordu. Cocuk masum bir sine ile secdeye kapanip duaya basliyor, annesi de o secdede iken arzuladigi seyi getirip sessizce yanina birakiyordu. Boylece cocuk, verilenin otesinde vereni goruyor, bu ahlak kanina isliyor, ruhuna Onun varligi ve her sey Ondan oldugu dusuncesini centik centik kaziniyor, aradaki sebeplerin elinde hakiki bir tesir olmadigi anlatilmis oluyordu. Bu durum uzun sure devam etti.
Bir gun annesi evde yokken cocugun cani bir sey istedi. Her zamanki yaptigini yapti ve secdeye kapandi. Rabbine dua ediyor, maksudunu Ondan istiyordu. Allah(c.c.), cocuga istedigini ihsan buyurdu. Annesi eve geldiginde elindekileri gordu ve nereden aldigini sordu. Cocuk, kendi safiyeti ile :
- Her zamanki yerden annecigim, dedi.
Cocuklarin duru vicdanlarina iman, hicbir kalabaliga ve karisikliga meydan verilmeden, olabildigince net, duru ve samimi ifadelerle anlatilmalidir. Bir omur boyunca alabilecegi en etkili ders, ispata ihtiyac hissedilmeden kanina damlayan o terutaze ifadeler olacaktir. Hakikatlari ana hatlari ile cocuklarin ruhuna nakseden anne baba, onu yesertip gelistiren muallimdir. Ispat ve ikna dersleri bir sonraki merhaledir.
Vesselam...
