ıNSANLIğIN EFENDıSı
Yine hicranla Seni andı gönül,
tende cânım, ruh-u revânım Cânân.
Andıkça hasretlere yandı gönül;
Ne olur kıl artık vuslata şâyân.!
Seven ve ağlayan bir biçareyeim,
Kararsız, derbeder hep âvâreyim,
Yıkılıp dökülmüş bir virâneyim;
Hâl-i hazînim tam mevsim-i hazan...
Güller gülsede ağlıyor hep bülbül,
Bir dert küpü sanki şu gönül;
Bilmem mümkün mü bu hale tahammül?
Rûhumda ahu zar, dilimde figân.
Yanıp kebap oldum, ümidim yıkma!
ıtâb et, ama, ağyara bırakma!
Vefâsız bir kulum cürmüne bakma
Tavsiye ne gerek, her şeyim ayân...
Bilirsin gayri imdat edecek yok;
Gönlümü dertten âzad edecek yok;
Kıtmîr'i başka âbâd edecek yok,
Hatırım virâne, gözlerim giryân...
Gel vur mızrabını kalbini söylet!
Vur rûhûma nağmelerini dinlet!
Bu gönlüme geleceğini vâdet
Vâdet ki, kalmadı dizimde dermân...!