GÖNÜL NURU CEMALıNDEN
Gönül nûr-ı cemâlinden habîbim bir ziyâ ister.
Gözüm hâk-i rehinden ey tabîbim tûtiyâ ister.
Safâ-yı sîneme zulmet veren jeng-i günâhımdır.
Aman ey kân-ı ihsân zulmet-i kalbim cilâ ister.
Yetiş imdâda ey şâh-ı risâlet rûz-ı mahşerde.
Ki derd-i bî-devâ-ı ma’siyet senden şifâ ister.
Ne âb-ı dîdeden rahat ne âh-ı sîneden imdâd.
Benim bâr-ı günâhım lûtf-ı şâh-ı enbiyâ ister.
Sarıldım dâmen-i ihsânına ey şâfi-i ümmet.
Dahîlek yâ Muhammed hasta cânım bir devâ ister.
.
Gül-i ruhsârına meftûn olanlar şüphesiz sensiz.
Ne mülk ü mâl ü cân ister ne de zevk ü safâ ister.
N’ola bir kerre şâd olsun cemâl-i bâ-kemâlinle.
Ki kemter bendeniz Es’ad sana olmak fedâ ister.
Kasidesi:
Tecellâyı cemalinden Habibim nevbahar âteş,
Gül ateş, bülbül âteş, sümbül âteş, Hak ü hâr âteş.
şuây-ı âfitâbındır yakan bil-cümle uşşâkı,
Dil âteş, sîne âteş, hem dü çeşm-i eşk-i bâr âteş.
Hayal-i şem-i rûyinle acep mi yansa can ü dil,
Nigârım gel de gör kalbimde âteş, ah ü zâr âteş.
Ne mümkün bunca âteşle, şehid-i aşkı gasl etmek,
Cesed âteş, kefen âteş, hem âb-ı hoşgüvar âteş.
Ben el çektim safay-ı hâtır u ârâm-ı cânımdan,
Safâ âteş, cefâ âteş, firâr âteş, karar âteş...
Ne yapsam bu dil-i mahzununu mesrûr eylemem şâhım
Gam âteş, gam-küsar, temennây-ı mesâr âteş...
Ümîd-i âfiyet besler mi Es’ad yârdan hâşâ,
Saçar oldukça gözden ol nigâr-ı gül'izar âteş... M.Esad Erbili(K.S.)
Hayat Saklambaç(sa) Ölüm Sobe(ler)...
" Zulm ile âbad olanın sonu berbad olur! "
