ÇÖLE İNEN NUR
Katre katre yağmur inercesine,
Ufk-u arza bir nur indi semadan.
Rahmetten gözyaşı dinercesine,
Açtı kucağını O nur Hira’dan
Nâr-ı zulmet alev alev yanarken,
Issız çöller birden gark oldu nûra.
Mâtem tutan kalpler nûra kanarken,
Umman olmuş gözler erdi huzura.
Cebrail görünür ufkun üstünde,
ınce, garip sırlar beyan ederken.
Zaman bir deste gül, tüller üstünde,
Ümüt dolu yıllar O’nu beklerken.
“Lebbeyk” dedi, koştu bütün mevcudat,
Buldu senden gerçek hayat iksiri.
Ebediyen medyûn sana mahlukat,
Yaktın nûrun ile kalplerden kiri.
Açılın ey güller bayram var bugün
Nûru ma’kes kalbe dünya dar bugün.
