YORGUN YILLAR
Yıllarca coşup yoruldu hisler,
Sâkinleşerek duruldu hisler.
Ermekde iken yaşım kemâle,
Kalboldu hayât bugünki hâle...
Bilmem ki, sebeb bu hâle ney, kim?
Bir neş’e duyurmaz oldu şi’rim.
ılhâmı düşürmüşüm melâle:
Vermez heyecân ne gül, ne lâle...
Pişmanlığa döndü şimdi neş’em:
Her mutluluğun peşinde mâtem,
Her kahkahanın sonunda nâle;
Yüz tutdu demek, ömür zevâle...
9.9.1983
Ekrem KILIÇ