Yavuz Sultan Selim Hân, müsahibi, yani kendisine "sohbet arkadaşı" edindiği Hasan Can'ı çok sever ve onun anlattıklarına çok değer verirdi. Yine birgün ona;
"Bre Hasan Can! Bir ibretlik hâdise anlat da, biz de ders çıkaralım!" deyince, Hasan Can da şu hikâyeyi anlatır:
Zamanın hükümdarının yanındaki has adamlarından biri, karşılaştıkları her olaydan sonra, "Her şeyde bir hayır vardır." der dururmuş. Eh, kötü bir temenni değil nasıl olsa, sultan da pek ses etmezmiş, "öyledir" der geçermiş.
Gel zaman git zaman birgün ava çıktıklarında yollarını kaybetmişler. Yağmur ve fırtınalı bir gecede bir kulübeye sığınmışlar. Güç belâ buldukları birkaç odunu kırıp yakmak için uğraşırken, sultanın gözüne bir kıymık kaçmış. Gözü bir anda kör olan sultan acıyla kıvranırken, adamcağız her zamanki hâliyle; "Üzülmeyin sultanım, her şeyde bir hayır vardır." deyivermiş. Sultan dayanamayıp; "Efendi, efendi, gözüm kör oldu, görmüyor musun, bunun hayır neresindedir?" demiş ve adamı kovmuş.
Birkaç gün içinde kendini toparlayan sultan dönüş yoluna koyulmuş. Yol üzerinde eşkıyalar kendisini yakalamışlar ve, "Efendi, bugün eşkıyabaşının bir dileği kabul oldu. Bize de; 'Dileğimin kabulü karşılığı olarak, bugün ilk yakaladığınız canlıyı kurban niyetiyle kesin!' dedi. Seni bu niyetle boğazlayacağız. Ne yapalım, biz de emir kuluyuz hakkını helâl et!" demişler.
Sultanı şaşkın ve bitkin yatırıp boğazına bıçağı dayayan eşkıya, bir gözünün kör olduğunu görünce, eşkıyabaşına seslenmiş: "Reis, birini yakaladık ama, bir gözü kör, bildiğimiz kadarıyla bundan kurban olmaz!" Reis de; "Salın o zaman gitsin, sağlam birini bekleyin!" demiş.
Sultan kurtulup sarayına varınca; "Her şeyde bir hayır vardır!" diyen şahsı aratıp buldurmuş. Kendisinden helâllik dilemiş ve onu ormanda yanından kovduğu için özür dilemiş. Adamcağız da; "Sultanım, yanınızdan beni kovmanızda da bir hayır varmış. Yoksa eşkıya beni keserdi aksi hâlde." demiş..
