Bediüzzaman kendinden önceki seleflerinin eserlerini okumuş, onlardan azami derecede istifade etmiş, ancak her meselede onların arkasından gitmemiş ve kendine göre Kur’an ve Sünnet’e dayalı bir sistem kurmuştur. Bunu eserlerinin tamamında görmek mümkündür. Mesela Haşir risalesinde haşir akidesini, seleflerinden farklı olarak, esmâ–i ilahiye pencerelerinden bakarak değerlendirip izah etmiştir. Bu konuda kendisine ilham kaynağı olan Razi’nin Tefsir–i Kebir isimli eserinden istifade eden Bediüzzaman, esmâ–i ilahiye yörüngeli bir haşir akidesini, Haşir risalesi isimli eserinde nakış nakış dokumuştur. O, haşrin her meselesini Allah’ın değişik isimlerine atıflar yaparak izah etme yoluna gitmiş ve bu sayede de tıpkı mütekabil aynalar odasında olduğu gibi ele aldığı meseleler ayrı bir derinlik kazanmıştır.
