Kaç zamandır nefis muhasebesi ile boğuşuyorum. ölmek dahi istediğim oldu. boynuma yüklediğim o kadar günahı, daha yeni yeni hissetmeye başladım. uzun zamandır kendime sen affedilmez birisin diyorum. sonra örnek getiriyorum. bir arkadaşım, bir dostum, bir abim, bir oğlum, bir kızım veya her ne ise, bana karşı bir hata etmiş olsa, ve o hata beni çok derinden vurmuşsa, onu ne derece affedebilirim diye soruyorum. cevabım ise affetmeyebilirim. hem yaptığı hata belki affedilmeyecektir bir hatadır ona istinaden affetmem diyorum. ben aciz iken, merhamete muhtaç iken merhametsiz olabiliyorum. merhamet etmeyene merhamet edilmez düsturunuda biliyorum. ne yaptığımı ben dahi anlamıyorum. sonra tokadı kendime vuruyorum ümitsizliğe düşüyorum. sen affetmiyorsunki, affedilme istiyorsun. ama sonra bu düşüncemi daha da genişletiyorum ve kendimi dinliyorum.
Eğer bana hata yapan kişinin hatasını görmüşsem, ve o kişi bunun farkında değilse, o hatasını anlayınca gelip özür dilemesini beklerim diyorum. eğer dilerse affedebilirim diyorum. sonrada ümitleniyorum.
Hem rabbimiz her şeyi görüyor ve biliyor. kulunun ne mertebede olduğunu, gafletimin derecelerini biliyor ve bize bir ömür bahşeylemiş, "Bana iltica etsin diye" bekliyor. hatasını anlasın tevbe etsin diye o ömür dakikaları işliyor. sonra ümitleniyorum. hem tevbede bir duadır diyorum. hem furkan suresi 77.ayet geliyor aklıma. "Duanız olmasa ne ehemmiyetiniz var" mealini zikrediyorum. Bunların hislerime, duygularıma, düşüncelerime derc ederek yoğuranda o diyorum. eğer rabbim beni affetmeyecekse beni gaflettende çıkarmazdı diyorum. eğer benim, günahlarımı affetmeyecekse, inanları defaatle tevbeye çağırmazdı diyorum.
sonra üstadımın sözleri aklıma geliyor.
nefsini itham eden, kusurunu görür. kusurunu itiraf eden, istiğfar eder. istiğfar eden, istiaze eder. istiaze eden, şeytanın şerrinden kurtulur. kusurunu görmemek, o kusurdan daha büyük bir kusurdur. ve kusurunu itiraf etmemek, büyük bir noksanlıktır. ve kusurunu görse, o kusur kusurluktan çıkar. itiraf etse, affa müstehak olur.
bunu düşününce bir nebze rahatlıyorum. sonra yine aynı devir daimler devam ediyor. başa sarıp yine yeise düşüyorum. ve sıkıntılar hiç eksik olmuyor. daralıyorum. mahşer günü canlanıyor gözümde. bittim diyorum. Bu nefis muhasebesi çok ağır geliyor. dünyada iken bile, şöyle 10 yaşlarıma geri dönmek ve bu bilgileri o zamandan üstümde tutmak istiyorum. ama yapabileceğim hiç bir şeyim yok. daralıyorum.
diyorum üstüne diyorum ama her halukarda daralıyorum.
ve üstadın kendi duası dün tevafuken tefülde çıktı karşıma. belki bu ümitlenmem içindi.
"Ey Hâlık-ı Kerîmim ve ey Rabb-i Rahîmim!
Senin Said ismindeki mahlûkun ve masnuun ve abdin, hem âsi, hem âciz, hem gafil, hem cahil, hem alîl, hem zelîl, hem müsi', hem müsin, hem şakî, hem seyyidinden kaçmış bir köle olduğu halde, kırk sene sonra nedamet edip Senin dergâhına avdet etmek istiyor. Senin rahmetine iltica ediyor. Hadsiz günah ve hatîatlarını itiraf ediyor. Evham ve türlü türlü illetlerle müptelâ olmuş, Sana tazarru ve niyaz eder. Eğer kemâl-i rahmetinle onu kabul etsen, mağfiret edip rahmet etsen, zaten o Senin şânındır. Çünkü Erhamürrâhimînsin. Eğer kabul etmezsen, Senin kapından başka hangi kapıya gideyim? Hangi kapı var? Senden başka Rab yok ki dergâhına gidilsin. Senden başka hak mâbud yoktur ki ona iltica edilsin."
