Sene tahminim 2000 bahariydi,
çanakkalenin biga ilçesinde üniversite ve hizmet haaytimizi ayni anda devam ettirmeye çalişiyorduk.
Ilçede üniversite geçmişi çok eski olmadiğinidan esnaf öğrenci ve diğer hizmetlerde aksamalar yaşaniyordu.
Hizmet gönüllüleri ile elimizden geleni yapmamaiza rağmen, çanakkalenin etnik yapisi bir çok hizmeti aksatiyordu.
Bir akşam abilerimizle toplandik.
Konu gazetenin kampanyasina rağmen, verdiği promosyon kitapla birlikte hiç artmayan gazete bölge trajiydi.çok üzülmüştük,mahçup olduk, bir an kalbimi dinledim acaba dünyevi bir utançmiydi diye,ama değildi. Abilerimizde bize kizamiyor,elimizden geleni yaptiğimizi biliyordu. Belkide onlar için bu çaba bile yeterliydi. Ama ben gerçekten üzülüyordum.abilerimizle ayrildik, sorumlu ünv öğr arkadaşlarla biraz yürüdük. Ve selamlaşip ayrildik. Ben o kadar düşünceliydimki. Ilçe içerisinden geçen akarsu boyu yürümek istedim. Hava hala soğuktu,üşüyordum. Walkmanimden ise bir vaaz-fon müziği içerikli kaset çinliyordu kulağimda. Düşündüm, ne yapabilirim, istanbuldaki hizmet dostlarimdan biraz destek almaliydim, belki çevre ilçelere gidip biraz traji arttirabilirdik. 5 tane 10 tane 20 tane derken 50 yi bulabilirdi. O düşüncelerle ilçenin en tepesindeki hizmet evimize yöneldim.eve geldim, çok değerli dersanede felsefe öğretmeni abimde uyumamişti. Dağ gibi yiğilan bulaşik için kollari sivarken, öğretmen abimde halimi gördü ve yanima geldi, dertleşirken sabirli olmami, bu hizmetlerin hapisanelerden ve çok daha zor şartlardan bu günlere ve dünyanin 7 kitasina geldiğini, bir trajin o dertler yaninda hiç bir şey olamayacağini ve sabirla azimle aşabileceğimizi söyledi
rahatkatmişti hocam beni.
Yatsi namazini kildim ve yattim.
Sonra bir rüya gördüm.
Rüyamda bir cenaze vardi, gömülmeyi bekleyen,saği solu çam ağaçariyla dolu bir kalabalik topluluğu. Hep tanidik siala.akraba ve hizmet tanidiklarim. Bir baktim annem ablam ve babam ağliyor, perişan bir haldeler.yanimda bir amca vardi. Kim öldü dedim. Bana bu senin cenazen dedi,
ne zaman nerde nasil oldu derken, kalbimden elhamdulillah geçti o an. Umarim cennetin kapisindan bile geçebilecek işler yapmişizdir. Amca konuşmaya başladi. Çok üzgündü o diye.
Evet biliyorum dedi,
ama dedim, nasil öldü,ailem beni çok severdi çok üzüldüler,ama ehli imanlar atlatirlar, ama dedim orda bir bayan daha ağliyor kim o dedim tanimadim.
Senin eşin dedi,
ne zaman evlendim kimin nesi demeye gerek kalmadiğindan sormadim.
Sen çok hayir ettin korkma dedi.
Aman be amca dedim, ne hayri, bir traji bile çikaramadan olüp gittik.dünya adina son hatirladiğim onlardi.
Bak dedi, onlar sizin azminizi hizmet düşüncelerinizi sinamak için birer sinavdi, biliyormusun şu an çanakkalede 2 kolej var ve hizmetler o kadar ilerlediki. Bunlarin temelinde sizin çabalarinizda var, bunlardan bile payiniza yazilacaklar var. Dedi,
çok sevindim.
Allah razi olsun amca dedim.
Sen korkma, hizmet ehli tükenmeyecektir. Dedi.
Tam o sirada kafami kaldirdiğimda yanimda ustadim bediüzzaman said nursiyi gördüm. O an hiç bir kelime edemedim,sabah eza ninin sesleriyle uyandim..
Aradan 6 sene geçti,
şu an çanakkalede 2 tane kolej var,birisi bulunduğum ilçede bu sene açilacak.
O rüyayi düşündükçe şunu biliyorumki, yapilan tüm hizmetler ahirete yapilandir. Ve sürekli adeta bir sermayeyi fon gibi katlandikça artarak belkide bir çok günahlara kefaret olacaktir...
Alıntı 
