Bütün ömrü gurbette, sürgünde menfalarda geçmişti. Daha çok küçük yaşta ağabeyinin ders kitabının kenarlarına, sanki yıllar sonra başına gelecekleri görmüş gibi yazmış. Osmanlıcanın o ölümsüz tabiriyle, hiss-i kabl-el vuku, yani hâdiseleri vukuundan önce hissetmek..Yani ön sezi..
Yine çeşitli hadiseleri önceden söylemek, bildirmek Allah'ın lütfu ile olmaktadır.
Eğer bu gibi haller Peygamberlerde görülürse buna mucize denir.Evliyalarda ise keramet diye ifade edilir..
''Gurbete düşmekten yüz defa elem duymaktayım.
İsmi Said, müsemması şakî, ah min-el gurbet!''
Yıllar önce henüz bir küçük talebe iken gurbetten gurbete gitmekten dertlenmiş ve ders kitabının hemen her sayfasında bu gurbetin, bu garipliğin derdi ve elemleri bulunmaktadır..Ve küçüklüğünden vefatına kadar kerametvari hissettiği bu elem verici gurbetler fani dünyada Bediüzzaman'ın peşini bırakmamıştır..
İlk Gurbeti:
Ben dokuz yaşımdan beri şefkatli validemi görmediğimden sohbetinde bulunamadım.
O hürmetli muhabbetten mahrum kaldığım ve üç hemşiremi de on beş yaşımdan sonra göremediğim-Allah rahmet etsin-vâlidemle beraber berzah âlemlerine gittikleri için, dünyanın çok zevkli, lezzetli olan uhuvvetkârâne sohbetlerinden merhamet ve hürmetten mahrum kaldığımdan ve üç kardeşimden iki kardeşimi elli seneden beri görmediğimden-Allah onlara rahmet etsin-öyle kıymettar, dindar, âlim iki kardeşimin sohbetinden, hürmetkârâne muhabbet, merhametkârâne şefkatteki sürurdan mahrum kaldığımdan,...
Emirdağ Lâhikası
Devamı var..
Alıntı 
