Şu inkılâb-ı azîmin temel taşları sağlam gerek'
'Şu inkılâb-ı azîmin temel taşları sağlam gerek'
05.01.2011
İstanbul'daki çok
ehemmiyetli ve muvaffakıyetli hizmetinden, Türk Milletine pek ziyade
menfaatler husûle geldiğini müşahede eden Ankara hükûmeti,
Bediüzzaman'ın kıymet ve ehemmiyetini takdir ederek, Ankara'ya dâvet
ederler.
M. Kemal Paşa, şifre ile dâvet etmiş ise de, cevaben, "Ben,
tehlikeli yerde mücahede etmek istiyorum. Siper arkasında mücahede etmek
hoşuma gitmiyor. Anadolu'dan ziyade burayı daha tehlikeli görüyorum"
demiştir.
Üç defa şifre ile dâvet ediliyor. Eski Van Valisi, dostu mebus
Tahsin Bey vasıtasıyla dâvet edildiği için, nihayet karar verir ve
Ankara'ya gelir.
Ankara'da
alkışlarla karşılanır; fakat, ümit ettiği muhiti bulamaz. Kendisi, Hacı
Bayram civarında ikamet eder. Meclis-i Mebusan'da dîne karşı gördüğü
lâkaydlık ve Garblılaşmak bahanesi altında Türk milletinin kudsî
mefahir-i tarihiyesi olan şeair-i İslâmiyeden bir soğukluk gördüğü için,
mebusların ibadete, bilhassa namaza müdavim olmalarının lüzûm ve
ehemmiyetine dair bir beyannâme neşreder ve mebuslara dağıtır; Kâzım
Karabekir Paşa da M. Kemal'e okur.
O beyannâme şudur:
***
Ey mücahidîn-i İslâm, ey ehl-i hâl ve akd!
Bu fakirin bir meselede on sözünü, birkaç nasihatini dinlemenizi rica ediyorum.
1.
Şu muzafferiyetteki harikulâde nîmet-i lâhiye bir şükran ister ki,
devam etsin, ziyade olsun. Yoksa, nimet böyle şükür görmezse, gider.
Madem ki Kur'ân'ı Allah'ın tevfîkıyla düşmanın hücumundan kurtardınız;
Kur'ân'ın en sarih ve en kat'î emri olan salât gibi ferâizi imtisâl
etmeniz lâzımdır, ta onun feyzi, böyle harika sûretinde üstünüzde tevâlî
ve devam etsin.
2. Âlem-i İslâmı mesrur ettiniz, muhabbet ve
teveccühünü kazandınız; lâkin, o teveccüh ve muhabbetin idamesi, şeâir-i
İslâmiyeyi iltizam ile olur: Zira, Müslümanlar İslâmiyet hasebiyle sizi
severler.
3. Bu âlemde, evliyâullah hükmünde olan gazi ve şühedâlara
kumandanlık ettiniz; Kur'ân'ın evâmir-i kat'iyesine imtisâl etmekle
öteki âlemde de o nurânî güruha refik olmaya çalışmak, âl-i
himmetlilerin şe'nidir: Yoksa, burada kumandan iken, orada bir neferden
istimdâd-ı nur etmeye muztar kalacaksınız. Bu dünya-i deniye, şan ve
şerefiyle öyle bir meta değil ki, aklı başındaki insanları işbâ etsin,
tatmin etsin ve maksud-u bizzat olsun.
4. Bu millet-i İslâmın
cemaatleri, her ne kadar bir cemaat namazsız kalsa, hatta fasık da olsa,
yine başlarındakini mütedeyyin görmek ister. Hatta, umum Şarkta, umum
memurlara dair en evvel sordukları sual bu imiş: "Acaba namaz kılıyorlar
mı?" derler. Namaz kılarsa, mutlak emniyet ederler, kılmazsa, ne kadar
muktedir olsa, nazarlarında müttehemdir.
Bir zaman, Beytüşşebap aşâirinde isyan vardı. Ben gittim, sordum:
'Sebep nedir?'
Dediler ki:
"Kaymakamımız
namaz kılmıyordu; öyle dinsizlere nasıl itaat edeceğiz?" Halbuki, bu
sözü söyleyenler de namazsız, hem de eşkıya idiler.
5. Enbiyânın
ekseri şarkta ve hükemanın ağlebi garbda gelmesi Kader-i Ezelî'nin bir
remzidir ki, şarkı ayağa kaldıracak din ve kalbdir, akıl ve felsefe
değildir. Madem Şarkı intibaha getirdiniz; fıtratına muvafık bir cereyan
veriniz. Yoksa, sa'yiniz ya hebaen mensura gider veya sathî kalır.
6.
Hasmınız ve İslâmiyet düşmanı İngiliz, dindeki kayıtsızlığ'ınızdan pek
fazla istifade ettiler ve ediyorlar. Hatta diyebilirim ki, Yunan kadar
İslâma zarar veren, dinde ihmalinizden istifade eden insanlardır.
Maslahat-ı İslâmiye ve selâmet-i millet namına, bu ihmali a'mâle tebdil
etmeniz gerektir. Görülüyor ki, İttihatçıların o kadar azim sebatı ve
fedakârlıklarıyla, hatta İslâmın şu intibahına da sebep oldukları halde,
bir kısmı dinde laubalilik tavrını gösterdikleri için, dahildeki
milletten nefret ve tezyif gördüler. Hariçteki İslâmlar, dindeki
ihmallerini görmedikleri için, onlara takdir ve hürmet verdiler ve
veriyorlar.
7. Âlem-i küfür, bütün vesâitiyle ve medeniyetiyle,
felsefesiyle, fünûnuyla, misyonerleriyle âlem-i İslâma hücum ve maddeten
uzun zamandan beri galebe ettiği halde, âlem-i İslâma dinen galebe
edemedi. Ve dahilî bütün firâk-ı dâlle-i İslâmiye de, birer kemmiye-i
kalîle-i muzırra sûretinde mahkûm kaldığı ve İslâmiyet, metanetini ve
salâbetini sünnet ve cemaatle muhafaza eylediği bir zamanda, laubaliyâne
Avrupa medeniyet-i habîsesinden süzülen bir cereyan-ı bid'akârâne,
sînesinde yer tutamaz. Demek, âlem-i İslâm içinde mühim ve inkılâbvârî
bir iş görmek, İslâmiyetin desatirine inkıyad ile olabilir, başka
olamaz, hem olmamış; olmuş ise, çabuk ölüp, sönmüş.
8. Zaaf-ı dîne
sebep olan Avrupa medeniyet-i sefihanesi yırtılmaya yüz tuttuğu bir
zamanda ve medeniyet-i Kur'ân'ın zaman-ı zuhuru geldiği bir anda,
lâkaydane ve ihmalkârâne müsbet bir iş görülmez. Menfice, tahripkârâne
iş ise; bu kadar rahnelere maruz kalan İslâm, zaten muhtaç değildir.
9.
Sizin muzafferiyetinizi ve hizmetinizi takdir eden ve sizi seven,
cumhur-u mü'minîndir ve bilhassa tabaka-i avâmdır ki, sağlam
Müslümanlardır; sizi ciddî sever ve tutar ve size minnettardır ve
fedakârlığınızı takdir ederler. Ve intibaha gelmiş en cesim ve müthiş
bir kuvveti size takdim ederler. Siz dahi, evâmir-i Kur'âniyeyi imtisâl
ile onlara ittisâl ve istinad etmeniz, maslahat-ı İslâm nâmına
zarurîdir. Yoksa, İslâmiyetten tecerrüd eden bedbaht, milliyetsiz,
Avrupa meftunu frenk mukallitlerini avam-ı Müslimîne tercih etmek
maslahat-ı İslâma münafi olduğundan, âlem-i İslâm nazarını başka tarafa
çevirecek ve başkasından istimdat edecektir.
10. Bir yolda dokuz
ihtimal-i helâket, tek bir ihtimal-i necat varsa, hayatından vazgeçmiş
mecnun bir cesur lâzım ki; o yola sülûk etsin. Şimdi, yirmi dört saatten
bir saati işgal eden namaz gibi zaruriyat-ı diniyenin imtisalinde yüzde
doksan dokuz ihtimâl-i necat var; yalnız gaflet, tenbellik
haysiyetiyle, bir ihtimal zarar-ı dünyevî olabilir: Halbuki, ferâizin
terkinde, doksan dokuz ihtimâl-i zarar var. Yalnız, gaflete, dalâlete
istinad eden tek bir ihtimal-i necat olabilir.
Acaba dine ve dünyaya
zarar olan ihmal ve feraizin terkine ne bahane bulunabilir? Hamiyet
nasıl müsaade eder? Bahusus, bu mücahidîn kumandanlar ve büyük meclis
taklit edilir. Kusurlarını millet ya taklit veya tenkit edecek ikisi de
zarardır. Demek, onlarda hukûkullah, hukûk-u ibadı da tazammun ediyor.
Sırr-ı tevatür ve icmaı tazammun eden ve hadsiz ihbârâtı ve delâili
dinlemeyen ve safsata-i nefis ve vesvese-i şeytandan gelen bir vehmi
kabul eden adamlarla hakikî ve ciddî iş görülmez.
Şu inkılâb-ı
azîmin temel taşları sağlam gerek. Şu meclisin şahsiyet-i maneviyesi,
sahip olduğu kuvvet cihetiyle, mana-i saltanatı deruhte etmiştir. Eğer,
şeâir-i İslâmiyeyi bizzat imtisal etmek ve ettirmekle mânâ-i hilâfeti
dahi vekâleten deruhte etmezse, hayat için dört şeye muhtaç, fakat
an'ane-i müstemirre ile günde laakal beş defa dîne muhtaç olan şu
fıtratı bozulmayan ve lehviyat-ı medeniye ile ihtiyacat-ı ruhiyesini
unutmayan milletin hâcât-ı dîniyesini meclis tatmin etmezse,
bilmecburiye, mânâ-i hilâfeti tamamen kabul ettiğiniz isme ve resme ve
lâfza verecek ve o mânâyı idame etmek için kuvveti dahi verecek.
Halbuki, meclis elinde bulunmayan ve meclis tarîkıyla olmayan böyle bir
kuvvet, inşikak-ı asaya sebebiyet verecektir. İnşikak-ı asa ise,
"Allah'ın dînine ve Kur'ân'a hep birlikte sımsıkı sarılın." (Âl-i İmran
Sûresi: 103.) âyetine zıttır. Zaman, cemaat zamanıdır. Cemaatin ruhu
olan şahs-ı mânevî daha metindir ve tenfîz-i ahkâm-ı şer'iyeye daha
ziyade muktedirdir. Halife-i şahsî, ancak ona istinad ile vezâifi
deruhte edebilir. Cemaatin ruhu olan şahs-ı manevî eğer müstakim olsa,
ziyade parlak ve kâmil olur. Eğer fena olsa, pekçok fena olur. Ferdin
iyiliği de, fenalığı da mahduttur; cemaatin ise gayr-i mahduttur. Harice
karşı kazandığınız iyiliği, dahildeki fenalıkla bozmayınız. Bilirsiniz
ki, ebedî düşmanlarınız ve zıtlarınız ve hasımlarınız İslâmın şeâirini
tahrip ediyorlar. Öyle ise, zarurî vazifeniz, şeâiri ihya ve muhafaza
etmektir. Yoksa, şuursuz olarak şuurlu düşmana yardımdır. Şeâirde
tehavün, zaaf-ı milliyeti gösterir; zaaf ise, düşmanı tevkif etmez,
teşcî eder.
"Hasbünallah ve ni'me'l-vekil. / Allah bize yeter O ne güzel vekildir." (Âl-i İmran Sûresi: 173.)
"Ni'me'l-mevlâ ve ni'me'n-nasîr. / O ne güzel dost ve O ne güzel yardımcıdır." (Enfal Sûresi: 40.) ***
Bu mebusana hitap, namaz kılanlara altmış mebus daha ilâve eder. Namazgâh olan küçücük odayı, büyük bir odaya tebdil ettirir.
Bu parça, mebuslara ve umum kumandanlara ve ulemalara okutturulmakla, reisle şiddetli bir münakaşaya sebebiyet verir.
Birgün
divân-ı riyasette, elli-altmış mebus içinde, karşılıklı fikir
teâtisinde, M. Kemal Paşa, "Sizin gibi kahraman bir hoca bize lâzımdır.
Sizi, yüksek fıkirlerinizden istifade etmek için buraya çağırdık.
Geldiniz, en evvel namaza dair şeyleri yazdınız, aramıza ihtilâf
verdiniz" der.
Bu söz üzerine, Bediüzzaman, birkaç makul cevabı
verdikten sonra, şiddetle ve hiddetle iki parmağını ileri uzatarak,
'Paşa, Paşa! İslâmiyette, îmandan sonra en yüksek hakîkat namazdır.
Namaz kılmayan haindir; hainin hükmü merduddur' der. Fakat Paşa tarziye
verir, ilişemez.
[b](Bediüzzaman Said Nursî Tarihçe-i Hayatı, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul-Mart 2006)
[/b]
"İyyake nâ'büdü ve İyyake nesteîn."
'Ancak Sana kulluk eder, ancak Senden yardım dileriz.'
"İnsanlara teşekkür etmeyen, ALLAH'a da şükretmez.!"
'Bırak bîçare feryâdı, Bîçare S.V.
Said Nursî ve M. Kemal
05 Ocak 2011
Kazım Güleçyüz
Bugüne kadar Tarihçe-i Hayat ve Mesnevî-i Nuriye gibi temel
eserlerinde defaatle okuduğumuz metnin M. Kemal’e yazılan bir mektup
olduğu şeklinde bir iddia ortaya atıldı.
Daha önce Hür Adam filmine savcılık tarafından soruşturma açıldığını
haberleştirmiş olan Habertürk gazetesi bu iddiayı “Said-i Nursî’nin
Atatürk’e 88 yıllık mektubu: İslâm kahramanı Paşa Hazretlerine”
manşetiyle âleme ilân etti.
Buna göre, mektubun orijinali Çankaya Köşkü Arşivinde muhafaza
ediliyormuş. Ve nedense! yıllarca saklandıktan sonra şimdi ortaya
çıkarılmış.
(O arşivle doğrudan ilgili bir kaynağın söz konusu “belge”yi kuşkuyla
karşıladığını da kaydedelim.)Gazetenin sunum şekline bakıldığında,
meselenin arkaplanını bilmeyenler, Bediüzzaman’ın M. Kemal’e övgüler
düzdüğünü düşünebilirler.
Ki, bu “övgüler düzme” ifadesi, gazetenin ilk sayfadaki manşet spotlarında aynen yer almakta.
Peki, böyle birşey mümkün mü ve vaki mi?
Dediğimiz gibi, on maddeden oluşan metin, risalelerde yıllardan beri
yayınlanıyor. Niçin ve kime hitaben yazıldığı konusunda ise, Üstadın
tasdikinden geçen Tarihçe’de şu bilgi veriliyor:
“Meclis-i Meb’usanda (Birinci Mecliste) dine karşı gördüğü lâkaytlık ve
garplılaşmak bahanesi altında Türk milletinin mefahir-i tarihiyesi
(tarihî iftihar vesileleri) olan şeair-i İslâmiyeden bir soğukluk
gördüğü için, meb’usların ibadete, bilhassa namaza müdavim olmalarının
(devam etmelerinin) lüzum ve ehemmiyetine dair bir beyanname neşreder ve
meb’uslara dağıtır; Kâzım Karabekir Paşa da M. Kemal’e okur.” (s.
218-9)
Sonrası, yine Tarihçe’de şöyle anlatılıyor:
“Bu parça meb’uslara ve umum kumandanlara ve ulemalara okutturulmakla,
reisle şiddetli bir münakaşaya sebebiyet verir. Bir gün Divan-ı
Riyasette (Başkanlık Divanında), elli-altmış meb’us içinde karşılıklı
fikir teatisinde, M. Kemal Paşa, ‘Sizin gibi kahraman bir hoca bize
lâzımdır. Sizi yüksek fikirlerinizden istifade etmek için buraya
çağırdık. Geldiniz, en evvel namaza dair şeyleri yazdınız, aramıza
ihtilâf verdiniz’ der.
“Bu söz üzerine Bediüzzaman, birkaç mâkul cevabı verdikten sonra,
şiddetle ve hiddetle iki parmağını ileri uzatarak, ‘Paşa, Paşa!
İslâmiyette imandan sonra en yüksek hakikat namazdır. Namaz kılmayan
haindir, hainin hükmü merduttur (reddedilip dışlanmıştır)’ der. Fakat
Paşa tarziye verir (özür diler), ilişemez.” (a.g.e., s. 226)
Söz konusu kaynaklarda “mektup” değil, “beyanname” olarak zikredilen
metnin başındaki hitapta adres ve muhatap “Ey mücahidîn-i İslâm ve ey
ehl-i hallü akd” ibaresiyle milletvekilleri başta olmak üzere devrin
bütün idarecileri olarak gösterilirken, üzerindeki tarih 19 Ocak 1923.
Habertürk’ün doğruluğu kendisinden menkul “belge”sinde gösterilen ise farklı: 23 Kasım 1922.
Peki, Said Nursî, o beyannameyi önce mektup şeklinde M. Kemal’e verip
ardından milletvekillerine seslenen bir metin haline getirerek dağıtmış
olabilir mi? Kuvvetli delillerle ispata muhtaç olan böyle bir ihtimal
yeni hususları akla getirir.
“M. Kemal’e yazılan mektupla istenen netice alınamamış ki, aynı metin
daha sonra bütün milletvekillerine ve kumandanlara dağıtılmış; Karabekir
tarafından M. Kemal’e okunmuş; onun bu kadar kızmasının bir sebebi de
gizli kalmasını istediği mektubun bu kadar yayılması imiş” gibi...
Mektubun önce ona yazıldığını farz etsek dahi, M. Kemal’in bütün
Müslümanlar tarafından “İslâm kahramanı” olarak görüldüğü ve gerçek
niyetlerini henüz açığa vurmadığı bir dönemde kullanılması gayet normal
olan nezaket cümlelerini “övgüler düzmek” olarak takdim eden bir sunum,
düne kadar özellikle “Atatürk düşmanı” olmakla suçlanan Bediüzzaman’ı
da, “dindar Atatürk” imajı için istismar etme aşamasına geçildiğinin
yeni bir tezahürü olarak görülmeli.
Oysa Said Nursî’nin, M. Kemal’le bizzat görüşmelerinde yaptığı
teşhislerle vardığı kanaatlerin külliyattaki kayıtları tam tersini
gösteriyor.
Bunlar varken, ikisini barıştırmaya kimse heveslenmesin ve boşuna uğraşmasın; başaramaz.
irtibat@yeniasya.com.tr
"İyyake nâ'büdü ve İyyake nesteîn."
'Ancak Sana kulluk eder, ancak Senden yardım dileriz.'
"İnsanlara teşekkür etmeyen, ALLAH'a da şükretmez.!"
'Bırak bîçare feryâdı, Bîçare S.V.
Arşivler dile gelse...
Dünkü ana yazının konu başlığı "Örtülü tarihimiz"di. Bugün
ise, Habertürk'ün manşet haberinde yer alan "Said'i Nursi'nin Atatürk'e
yazdığı mektup" ibaresini görünce, konu başlığı olarak ilk anda
"Özürlü tarihimiz" diye yazmayı düşündüm, sonra da bundan vazgeçtim.
Haberde, söz konusu mektubun 23 Kasım 1922'de M. Kemal'e hitaben
yazıldığı, Cumhurbaşkanlığı arşivinde bulunduğu ve üzerinde ayrıca "Çok
mühim bir mektup" notu düşülerek saklandığı ifade ediliyor.
Şimdi gelin de, resmî tarihimizin nesillere dikte ettirdiği doğru ve yanlışları hakkında şüpheye düşmeyin...
M. Latif SALİHOĞLUDaha düne kadar, koca koca tarihçiler bile, Said Nursî
ile M. Kemal'in Ankara'da birebir görüştüklerine, yahut
karşılaştıklarına dair bir bilgiye sahip olmadıklarını söylüyorlardı.
Bu belge hadisesinden sonra ise, evvelâ "Hiç görüşmediler, hiç karşılaşmadılar..." yollu teraneler de bitmiş olacak.
Geriye kalıyor, söz konusu belgenin uzmanlar tarafından incelenmesi ve
daha başka belgelere dair bir arşiv taramasının yapılması.
Ne var ki, bu iş öyle kolay olacak gibi görünmüyor. Zira, bu ülkede
cidden bir "özürlü tarih" anlayışı hükmünü halen de devam ettiriyor.
Şayet öyle olmasaydı, Said Nursî hakkında 88 yıldır suskunluk içinde
duran Çankaya'nın özel arşivinden bugün değil, çok zaman evvel ses
gelmesi gerekirdi.
Çünkü, Said Nursî, yüz yıldan fazla bir zamandır ülkenin gündeminde.
Aynı şekilde, 1920'den bu yana Ankara merkezli yeni devletin/hükûmetin nazar�ı dikkatini celp eden bir şahsiyet.
Son otuz beş yıllık ömrünün tamamı hapislerde, sürgünlerde,
mahkemelerde geçti. O halde, bunca zaman zarfında, resmî dairelerden
onun hakkında neden hiç ses çıkmadı?
Çelik kasalarda, kilitli arşivlerde, kozmik odalarda, Said Nursî ile ilgili niçin herhangi bir belgeden-bilgiden söz edilmedi.
Dünya çapındaki tarihçi ve araştırmacılarımız, bu konuda niçin bilgilendirilmedi?
Siz, millet ve memleket meselelerinde Allah'ın her günü ahkâm kesen
entellerimiz arasında Said Nursî hakkında "konu cahili" olmayan kaç
kişinin ismini verebilirsiniz?
Ayıp değil mi, yazık değil mi bu durum? Kim iftihar edebilir, içinde bulunduğumuz bu tabloyla?
Gelelim, söz konusu belge hakkındaki ilk değerlendirmelere...
Bu belgenin, Said Nursî tarafından M. Kemal'e hitaben yazılmış bir mektup olduğu iddia ediliyor.
Başlık kısmı hariç tutulduğunda, mektubun muhtevası hakkında zaten bir umumî kabul vardır. Buna itiraz eden yok.
Çünkü, 10 maddelik bu mektup, "Beyannâme" adı altında, müstakilen hem
19 Ocak 1923'te Tan Matbaasında basılmış, hem de aynı günlerde Yenigün
Matbaasında basılan Hubab (Tabiat) Risâlesine derc edilmiştir.
Geriye kalıyor, M. Kemal'in şahsı ile ilgili başlıktaki ifadeler...
Bunun da, ne derece doğru olduğu, ancak belgenin aslına bakılması ve dikkatle incelenmesi neticesinde anlaşılır.
Yakın zamanda, yine Habertürk'ten Murat Bardakçı'nın 1935'teki Said
Nursî'nin Eskişehir Mahkemesi tutanakları diye yayınladığı belgenin,
gerçeği olduğu gibi yansıtmadığını tesbit ettik. (Yeni Asya, 1-2 Eylül
2009)
Keza, "Selanik Asliye Hukuk Mahkemesi" antetli "Abdoşun mirası"
dâvâsına dair bir Osmanlıca belgenin de sahte olduğu, gerçeği
yansıtmadığı iddia edildi.
Demek ki, belgeler üzerinde oynamak, bunları tahrif etmek mümkün olduğu
gibi, aynı konuyla ilgili farklı yerde, farklı zamanda düzenlenmiş
belgeler de olabilir.
Dolayısıyla, toptan red veya kabul yönüne gitmeden, evvelâ belge
üzerinde ciddî, esaslı bir incelemede bulunmak, ondan sonra gerekli
yorum ve değerlendirme cihetine gitmek, çok daha uygun olur.
Tarihte bugün neler oldu? 5 OCAK
Altı ok, anayasaya girdi
1008: Karahanlılar ile Gazneliler arasında Katar ovasında meydana
gelen savaşta Karahanlılar mağlup olurken; bu muzafferiyet, Gaznelilerin
yükselişini hızlandırdı. Gaznelilerin Horasan bölgesindeki hakimiyeti
ise, Selçuklularla 1040 yılında yapılan Dandanakan Savaşıyla sona erdi.
1799: Osmanlı-İngiliz dostluk anlaşması. Bir yıl evvel yapılan
Osmanlı-Rus ittifak anlaşmasına İngiltere de dahil olmak istedi. Bu
anlaşma hükümlerine göre, taraflar, harb ettikleri müşterek düşmanla,
yalnız başına barış ya da ateşkes yapamayacak.
1922: Adana, Seyhan ve Tarsus'un kurtuluşu. Bu bölge, Fransızların
işgali altındaydı. İşgalin sona erdirilmesi ve işgal kuvvetlerinin
çekilmesi işlemi, 20 Ekim 1921'de Fransa ile yapılan Ankara Antlaşması
ile belirli bir takvime bağlanmıştı.
1927: Süleyman Nazif'in vefâtı. 1870 Diyarbekir doğumlu olan Süleyman
Nazif, şair, tarihçi Diyarbekirli Said Paşanın oğlu, şair Ali Faik
Ozansoy'un da büyük kardeşidir.
Süleyman Nafiz, İstanbul'daki İngiliz işgali sebebiyle 9 Şubat 1919
tarihli Hadisat isimli gazetede yazdığı "Kara bir gün" başlıklı yazısı,
onun hem şöhretini parlattı, hem de bilâhare Malta'ya sürgün
edilmesine sebep oldu.
1937: İsmet İnönü ve 153 partidaşı tarafından verilen bir önergeyle,
anayasanın 2. maddesi şu şekilde değiştirildi: "Türkiye Devleti,
cumhuriyetçi, halkçı, devletçi, laik, milliyetçi ve inkılâpçıdır."
Böylelikle, CHP'nin sembolü olan 'Altı ok'un mânâsı, yürürlükteki anayasaya dahil edilmiş oldu.
1946: Nüfus itibariyle en büyük İslâm ülkesi olan Endonezya (2010'da
242 milyon), nihayet hürriyetine kavuştu. Yönetim, Japonya ile çekişme
halinde olan sömürgeci Hollanda'nın elinden çıktı. Japonya'nın da
İkinci Dünya Savaşında mağlup düşerek teslim olmasının ardından,
Müslümanlar bağımsızlıklarını ilân ettiler. 1949 yılı sonunda Endonezya
Cumhuriyeti resmen kurulmuş oldu.
1969: Bestekâr Zeki Arif Ataergin'in vefatı. 1896 İstanbul doğumlu olan
Zeki Arif Bey, meşhûr bestekâr ve kanun üstadı Hacı Arif Beyin
oğludur. Yaklaşık iki yüz kadar eseri beslemiştir.
1975: Şair Arif Nihat Asya'nın vefatı. 1904 İstanbul Çatalca doğumlu
olup, hem şair, hem öğretmendir; aynı zamanda milletvekilliği (1950 DP)
yapmıştır. Onun Bayrak, Ayasofya, Başörtüsü'ne dair şiirleri ve
bilhassa Fetih Marşı, çokça okunmuş ve çok büyük bir tesir icra
etmiştir.
1976: Dünya şampiyonu güreşçimiz Hamid Kaplan vefat etti. 1954-95
yılları arasında dünya çapında onlarca şampiyonluk, ikincilik ve
üçüncülük madalyası almış olan güreşçimiz, henüz 42 yaşında iken bir
trafik kazası sonucu vefat etti.
05.01.2011
latif@yeniasya.com.tr
"İyyake nâ'büdü ve İyyake nesteîn."
'Ancak Sana kulluk eder, ancak Senden yardım dileriz.'
"İnsanlara teşekkür etmeyen, ALLAH'a da şükretmez.!"
'Bırak bîçare feryâdı, Bîçare S.V.
Lâhikalar »
Riyakârlık, fiilî bir yalancılıktır
(08.11.2010, 08:41)
