Bütün dünyaya bağırarak derim ki: Sözler benim değil
Hadis-i Şerif Meâli
Vallahi âhirete nisbetle dünya, birinizin parmağını denize
daldırması gibidir. Baksın bakalım, parmağıyla ne kadar su alabiliyor?
Câmiü's-Sağîr, No: 3830
10.04.2010
Bütün dünyaya bağırarak derim ki: Sözler benim
değil
Sesim yetişse bütün küre-i arza bağırarak derim ki: Sözler güzeldirler,
hakikattirler. Fakat benim değildirler; Kur’ân-ı Kerîm’in hakâikinden
telemmu’ etmiş şuâlardır.
Üçüncü Sebep:
Sözler hakkında, tevazu sûretinde demiyorum; belki bir hakikati
beyan etmek için derim ki:
Sözlerdeki hakâik ve kemâlât benim değil, Kur’ân’ındır ve
Kur’ân’dan tereşşuh etmiştir. Hattâ Onuncu Söz, yüzer âyât-ı
Kur’âniyeden süzülmüş bazı katarâttır. Sâir risâleler dahi umumen
öyledir.
Madem ben öyle biliyorum. Ve madem ben fâniyim, gideceğim.
Elbette bâkî olacak bir şey ve bir eser, benimle bağlanmamak gerektir ve
bağlanmamalı. Ve madem ehl-i dalâlet ve tuğyan, işlerine gelmeyen bir
eseri, eser sahibini çürütmekle eseri çürütmek âdetleridir. Elbette,
semâ-yı Kur’ân’ın yıldızlarıyla bağlanan risâleler, benim gibi çok
itirazâta ve tenkidâta medar olabilen ve sukut edebilen çürük bir
direkle bağlanmamalı.
Hem madem örf-ü nâsta, bir eserdeki mezâyâ, o eserin masdarı ve
menbaı zannettikleri müellifinin etvârında aranılıyor. Ve bu örfe göre, o
hakaik-i âliyeyi ve o cevâhir-i galiyeyi kendim gibi bir müflise ve
onların binde birini kendinde gösteremeyen şahsiyetime mâl etmek,
hakikate karşı büyük bir haksızlık olduğu için, risâleler kendi malım
değil, Kur’ân’ın malı olarak, Kur’ân’ın reşehât-ı meziyâtına mazhar
olduklarını izhar etmeye mecburum.
Evet, lezzetli üzüm salkımlarının hâsiyetleri, kuru çubuğunda
aranılmaz. İşte ben de öyle bir kuru çubuk hükmündeyim.
Dördüncü Sebep:
Bazen tevazu, küfrân-ı nimeti istilzam ediyor; belki küfrân-ı
nimet olur. Bazen de tahdis-i nimet, iftihar olur. İkisi de zarardır.
Bunun çare-i yegânesi—ki ne küfrân-ı nimet çıksın, ne de iftihar
olsun—meziyet ve kemâlâtları ikrar edip, fakat temellük etmeyerek,
Mün’im-i Hakikî’nin eser-i in’âmı olarak göstermektir.
Meselâ, nasıl ki murassâ ve müzeyyen bir elbise-i fâhireyi biri
sana giydirse ve onunla çok güzelleşsen, halk sana dese, “Maşaallah, çok
güzelsin, çok güzelleştin.” Eğer sen tevazukârâne desen, “Hâşâ, ben
neyim? Hiç! Bu nedir, nerede güzellik?” O vakit küfrân-ı nimet olur ve
hulleyi sana giydiren mahir san’atkâra karşı hürmetsizlik olur.
Eğer müftehirâne desen, “Evet, ben çok güzelim. Benim gibi güzel
nerede var? Benim gibi birini gösteriniz.” O vakit, mağrurâne bir
fahirdir.
İşte, fahirden, küfrandan kurtulmak için demeli ki: “Evet, ben
güzelleştim. Fakat güzellik libasındır ve dolayısıyla libası bana
giydirenindir; benim değildir.”
İşte, bunun gibi, ben de, sesim yetişse bütün küre-i arza
bağırarak derim ki:
Sözler güzeldirler, hakikattirler. Fakat benim değildirler;
Kur’ân-ı Kerîm’in hakâikinden telemmu’ etmiş şuâlardır.
“Ben sözlerimle Muhammed’i (asm) övmüş olmadım; aslında sözlerimi
Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâmla övmüş ve güzelleştirmiş oldum”
düsturuyla derim ki:
“Kur’ân’ın hakaik-i i’câzını ben güzelleştiremedim, güzel
gösteremedim. Belki Kur’ân’ın güzel hakikatleri benim tâbirâtlarımı da
güzelleştirdi, ulvîleştirdi.”
Madem böyledir; hakaik-i Kur’ân’ın güzelliği namına, Sözler
namındaki aynalarının güzelliklerini ve o aynadarlığa terettüb eden
inâyât-ı İlâhiyeyi izhar etmek, makbul bir tahdis-i nimettir.
Mektubat, s. 358
"İyyake nâ'büdü ve İyyake nesteîn."
'Ancak Sana kulluk eder, ancak Senden yardım dileriz.'
"İnsanlara teşekkür etmeyen, ALLAH'a da şükretmez.!"
'Bırak bîçare feryâdı, Bîçare S.V.
Nurculuk ve Risale-i Nur »
Bir şifâ Sun, Gel Ey Mahbûb-u Zîşan!
(03.09.2008, 23:30)
