Tevazunun da, iftiharın da fazlası zarardır. Cenab-ı Hakkın verdikleriyle kendi adımıza övünmek, gururlanmak gibi bir hakkımız yoktur. Üstadın dediği gibi sureti güzel bir insanın o güzelliği, sevimliliği kendi kabiliyetinden değildir, bununla kendi adına övünmeye,"Ben güzelim,en güzelim"demeye hakkı yoktur, ama bu güzelliğin kimden geldiğini bilip sebepleri ona verirse o güzelliğin sahibini gösterirse gerçek güzelliğe sahip olur. Güzel özelliklere sahip olan insan bunun bilincinde olmalı, karşısındaki kişi bunu belirttiğinde gereksiz aşırı tevazu göstermemeli, yoksa üstadın dediği gibi Cenab-ı hakkın verdiği o nimete değer vermemiş olunur. Hatta küfrü nimete girer.Mesela şimdi ki genç hanımlar özellikle kendilerini beğenmedikler çağlarda sahip oldukları güzelliklerin farkında olmayıp;"ben ne kadar çirkinim, kendimden iğreniyorum, Allah beni neden bu kadar çirkin yarattı" şeklinde ifadelerde bulunuyorlar. Oysa ki onları Yaratan bu dünyada hiç çirkin birşey yaratmamıştır!
Günümüze nasıl uyarlayabiliriz. Yine üstadın verdiği örneğe başvuralım hemen:
ışte bunun gibi, ben de sesim yetişse, bütün Küre-i Arz'a bağırarak derim ki: Sözler güzeldirler, hakikattırlar; fakat benim değildirler, Kur'an-ı Kerim'in hakaikinden telemmu' etmiş şualardır
ışte üstad burada o nimetin güzelliğini inkar etmiyor ama bunun kendi kabiliyetinden olmadığını belirtiyor ve asıl sahibini gösteriyor.
Ders yaparken birileri yaptığımız dersi çok beğenebilir ve bize bunu belirtir.
Peki bizim burda kibirlenmeye "evet, benden güzel ders yapan, bu konuyu benden iyi anlatan yoktur" diyebilirmiyiz? Tabii ki hayır, çünkü o zaten bizim eserimiz değildir, biz sadece o mükemmel eserden anladıklarımızı paylaşmışızdır. E zaten o öyle muazzam bir eser ki, en ahmaklara bile ne demek istediğini ayrıntısıyla anlatabiliyor. Yani o benim kabiliyetim değil, nurların güzelliğindendir, o nurların güzelliği de üstadın dediği gibi Kuran'ın hakaiki icazındandır.
Ama bunu diyen kişiye de " hayır, ders hiç güzel olmadı, berbattı" şeklinde deme de hakkımız yok, bu gereksiz bir tevazudur, hem nurlara da hakarettir.
Namaz örneğinde de o şekilde övülen bir kişi, yine bunu kendine mal etmemeli, Neden namaza bu kadar ehemmiyet verdiğinin sebepleri anlatılmalı. Cenabı Hakkın rızası için kılındığı söylenmeli, vs...
selamlar