Muhabbet Fedâileri

Gönül ustası Hazret-i Mevlânâ, insanı ilâhî huzura
ulaştıran tekbir, kıyam, rükû, secde, selam ve dua
gibi namaz rükünlerine oldukça düşündürücü mânâlar
kazandırır.

Namaza tekbirle girmek, “İlâhî, biz senin huzurunda
kurban olduk” demektir.
(Tekbir getirerek kurban kesildiği gibi, tekbirle namaza başlamak da ‘Allah’ım,
canımız sana feda olsun’ anlamındadır.)

Namazda kıyama durmak, Allah’ın huzurunda kıyametteki muhasebeyi hatırlatır. Kul, biraz sonra hakkıyla
yerine getiremediği kulluğundan ve işlediği
günahlardan dolayı, utancından ayakta durmaya dermanı
kalmaz, rükû’a eğilir.

Başı rükû’da iken “Hakk’ın sualle-rine cevap ver!” diye İlâhî ferman gelir. Kul, rükûdan başını mahcup
olarak kaldırır. Ayakta duramaz, yüz üstü secdeye
kapanır.

Tekrar ona “Secdeden başını kaldır! Yapmış olduklarından haber ver!” diye ferman gelir. O, yine
mahcup bir halde başını kaldırırsa da, tekrar
yüzüstüne kapanır.

O ağır yükün tesirinden dizleri üstüne çöker. Sağa selam verir; peygamberler ve melekler tarafına bakar,
onlardan şefaat talep eder. Onlar derler: “Çare ve
yardım günü geçti. Çare, ancak dünyada olabilirdi.
Orada salih amellerde bulunmadınız, o günler gitti.”

Sola selam verir; akraba ve yakınlarının tarafına bakar. Onlardan da bir fayda göremez.

Herkesten ümidini kesince, dua için iki elini
kaldırır.“Ya Rabbi, herkesten ümidimi kestim. Kuluna
merhamet eden ancak Sensin. Senin rahmet ve
mağfiretine sınır yoktur”

( alıntı)