Ey Aşk...
Ey aşk…
(…)gizle beni.
Üstü çizilsin sembollerin.
Nikotinli öpücükler kucağında,
üşüyen varlığım için,
benle başlayan her anlamın üzerini ört,
Ört ki ,bir şiir,
pencere önü sayfalarına sarılıp,
suçuma ortak her ezgi,
neon lambalar altında,
dudaklarından zehirlensin…
Ey aşk..
(…)yor beni.
Her boyutunda tekrar tekrar sendeleyeyim.
Bir şadırvan önünde sına yalnızlığımı,
Bir dilencinin elinde parçalansın yüklemim.
Zamanım uzasın minareler boyu…
Derviş uyansın kendi secdesinde.
Uyansın varlık ve yokluk alemi.
Ufalanıp dağılsın sembollerin.
ıpe dizili hesaplar kopsun.
Cennet ve cehennem yeniden tazelensin.
Zarfsız ve adressiz dualar yüklensin gökyüzüne.
mimli gözler içinde elifin yeşersin…
Ey aşk...
(…)dokun alevine.
Tutuşsun sembollerin.
Bir alemi bir aleme yakan
evhamın ortasına düşsün alevin.
Maviliğe uzatılan ilk sadakasına,
kulağına fısıldanan ilk sözlerine bu beşiğin.
Bir alemin bir aleme yandığı yerde;
evvela,
rüyanın altından kayan toprağa dokunsun,
ve sonra
okşasın kanatlarını her meleğin…
Ey aşk...
(…)öylece dinle.
Bir toz kütlesi kopup,
mavi bir düşe uyanmazdan.
Adem kozasına ad aramazdan evvel;
su ve toprak yeniden şekillensin.
Kadınlar şarkılarına,
dünya çığlıklarına yabancıyken;
yeniden şekillensin ayetlerin avuç içi damlalarımda…
Hayat ve ölüm sesini arasın usarenin içinde…
Toprağını eşeleyip,
yelkovanını ve akrebini arasın zaman.
Yokluğum uzasın gölgeler boyu…
Kan kokusu nedir bilmezken varlığım;
tenim de böylesine ayrı düşmemişken kendisine…
---cüneyt yeter
