Bir vakitlerdi ki;
Ateşpâreydi kalbim, sükûnetten bîhaberdi.
Hüsünşiken ellerim ruhuma huzur vermezdi.
A’mâk-ı kalbim ki, hüzün nedir bilmedi.
Nimete şükrü emreden Rahman’a hazînâne bir yaş dökmedi.
Bir vakitlerdi ki;
Yûsuf ile Züleyhâ buyur etti gözlerime,
Ruhumdan geçti, mihmân oluverdi kalbime…
Yûsuf’u görenlerin ellerindeki kanı akıtmaları gibi
Bilâpervâ gönülcüğüm titredi günlerce.
Okudukça Züleyhâ’yı, rahlemdeki kitap geldi dile…
Bildikçe hikâye-i Yûsuf’u, kalbim meyyâl oldu hüzne…
Bir vakitlerdi ki;
Nâim gönlüm lemâyı görmediğinden,
Nâzdâr dilim şükre değmediğinden yakındı durdu.
Yakarışım, kalbimdeki mâverâdan Mevlâ’ya yol oldu.
Rahman’ın icâbeti gelince, kalbim hâlini hayra yordu.
Dilim duaya durdu hüzün sarınca heyûladan sıyrılan ruhumu…
………….
Sustuğum vakitlerde yanan yüzüm,
Müberrâ ruhumdan dökülen sözümdür hüzün…
“Dinle!” derken münâdî,
Bîzâr gönlümün vardığı hane-i mahfîdir hüzün…
Serzenişin ardındaki âfitâb-ı kelâm,
Diyâr-ı zâlimde gözlerimin daldığı menâmdır hüzün…
Gözgümün aksinde olanı seyrettiren,
Hodgâm nefsime acizliğini sevdirendir hüzün…
Ömrümün mütenâhi demini kavuran közdür hüzün…
Duam Hüdâ’dan;
Hüzne meftûniyetimi etsin af,
Alsın içimden şekvayı ve tutsun beni nârdan muâf…
Rabia Çağlayan
Nurculuk ve Risale-i Nur »
"Bir göz hatırı için çok gözler sevilir"
(Nov 2nd 2008, 11:11am)
Change style
Wednesday, June 19th 2024, 1:52pm
Go to the top of the page
