Tatmin edilmemiş sonsuz istek ve arzularımız şuur altına atılarak bizde umulmayan zamanlarda çeşitli buhranlara, çeşitli iç sıkıntılara yol açar.Dua ile en gizli, en mahrem duygularımızı dile getirir, içimizi boşaltır, ümidimizi kuvvetlendirir, korkularımızı hafifletiriz.ıçimize eşsiz bir rahatlık verir, gerginlikleri gideririz.Duasız bir insan, ışıksız bir mahsene benzer.
Dua ile kendimizi Allah’a daha yakın hissederiz.Duasız insan, yalnızlığın karanlık hapsi içinde çırpınan zavallıdır.Dua ile benlik davranışlarını aşabiliriz.Çünkü, dua, engel ve uzaklıklar tanımaz, zaman ve mekanlar ona engel olamaz.Dua ile sonsuz aczimizi yüce Allah’ın sonsuz kudretine bağlama saadetine ereriz.Dua ile ruh gücünü kanatlandırız.duada iç varlığımız aydınlanır.Duada kendi gücümüzle değil, Allah’ın sonsuz gücüyle meydan okuruz.Namazda “bana doğru yolu göster, beni eğri ve kötü yollardan koru, bana kuvvet ver” demek suretiyle bir taraftan kendinizi, insanlık haysiyetimizi koruyup yükseltmeye yöneltirken öbür taraftan sınırsız güçsüzlüğümüzü Cenabı Hakkın sonsuz kudretine bağlar, ruhumuza eşsiz bir enerji depo ederiz.
ıbadet yapmamak ve dua etmemekten dolayı ruhları aç kalan nice insanlar vardır ki, medeniyetin bütün lüks ve konforu ellerindeki servet ve imkanlar onları mutlu edememiştir.ıç huzurdan yoksun olan bu biçareler, vicdanları ile baş başa kalmaktan korkarlar.Onların çılgınca eğlence ve kahkahaları, iç varlıklarında tutuşan yangını maskelese bile kendilerini için için kemirmekten asla kurtaramaz.Hatırdan hiç çıkarmamak gerekir ki, ruhunda beden gibi bir çok ihtiyaçları vardır.Bu hususları gözden uzak tutan yanlış düşünce ve hükümler, bugün insanlığı buhranlara sürüklemekte, kıvrandırmakta, onu gönül huzurundan yoksun bırakmakta ve felaketine yol açmaktadır.
Bu gün bir çok hastalıkları meydana getiren çeşitli mikroplar keşfedilmiştir.Bazen yıllarca bu mikroplardan beraber yaşarız; hastalanmayız da acaba neden günün birinde onların pençesi altında kıvranırız?. Çünkü, o ana kadar vücudumuzun savunma sistemi, mikropları alt edecek durumda idi. Peki, niçin bedenimizin direnci birden kırıldı?. Ruh ve beden tabeveti bunu da ruhi sebeplere bağlamak meylindedir.şöyle ki: çeşitli ruhi gerginlikler, üzüntüler, korkular, ümitsizlik vücut müdafaasını üzerine alan hücrelere tesir ederek adeta onların direncini felce uğratıyor, böylece meydan mikroplara kalıyor, mücadeleyi kaybediyoruz.
