Manzara güzeldi… Manzaradaydım… Sende manzaradasın… Koca ufku sarmıştı… Gözün gördüğü yer senindi… Hayalini çalıştıran gerçek önüne geldi. Ve dedi ki; Senin ne işin var burada?
Dedim manzaradayım. Sende manzaradasın… Ve varsın… Gözlerin var… Hissediyorsun rüzgârları…
Bir sana bakan yanı var… Bir var edene… Bir görene var. Birde görünene… Sen okumak ve okunmak için varsın…
Bak şu dağlar ve eteğinde buluşmuş sular sensiz nasıl olur? Ve nasıl olur birlerini ürpertmezse rüzgâr… Ve sen olmazsan bu manzara olmaz…
şuur böyle bir şey işte… Niye var olduğunu bilmek ve var edilenin var edildiğini görmek…
Var edenin niye var ettiğini anlamak…
“Her cemal ve kemal sahibi kendi cemal ve kemâlini görmek ve göstermek istemesi sırrınca, o sultan-ı zîşan dahi istedi ki, bir meşher açsın, içinde sergiler dizsin, ta nâsın enzarında saltanatının haşmetini, hem servetinin şaşaasını, hem kendi san'atının harikalarını, hem kendi marifetinin garibelerini izhar edip göstersin. Ta, cemal ve kemâl-i mânevîsini iki vecihle müşahede etsin:
Bir vechi, bizzat nazar-ı dekaik-âşinâsıyla görsün. Diğeri, gayrın nazarıyla baksın.
ışte manzarada bunun için varsın… Çünki;
Ve keza, hayatı olmayan bir cisim, en büyük bir dağ da olsa tektir, yetimdir, mekanın dan başka bir şeyle münasebeti yoktur. Lakin balarısı gibi küçük bir cisim, hayata mazhar olduğu zaman, bütün kâinatla münasebettar olur ve her şeyle alışveriş yapar. Hatta diyebilir ki, kâinat benim mülkümdür, benim yerimdir. Kâinatın her tarafına gider, havassıyla tasarruf eder, bütün eşya ile kesb-i muarefe eder. Bilhassa hayat-ı insaniye tabakasına çıkan hayat, aklın nuruyla âlemleri gezmiş olur. Âlem-i cismanide tasarruf ettiği gibi, âlem-i ruhanide gezer, âlem-i misale seyahat eder. Kendisi o âlemleri ziyarete gittiği gibi, o âlemler de, onun ruhunun aynasında temessül etmekle iade-i ziyaret etmiş gibi olurlar.
Hatta insan, "âlem, Allah'ın fazlıyla benim için halk olunmuştur" diyebilir…
Ve bunun için yaşamalısın…
m_safiturk
