Peygamberimizin güzel şehri Medine’nin kenar mahallelerinde oturan Ümmü Mihcen adında yaşlı bir kadın vardı. Kendisi temiz olduğu kadar düşünceleri de tertemiz olan bu mübarek kadın bir gün;
- Madem ki yüce Allah benim kalbimi imansızlıktan temizledi, ben de onun evini temiz tutayım, diyerek her gün mescidi temizlemeye karar verdi.
Artık elinden geldiği kadar müslümanların ibadet ettiği ve Peygamberimizin sohbet yaptığı Mescid-i Nebevi’yi temizleyecekti.
Fakirdi ama duyguları pırıl pırıldı. Mescidi her temizleyişte kendi kalbi de temizlenmişçesine huzur duyuyor, ruhunda neşe ve mutluluk heyecanı hissediyordu.
Ümmü Mihcen’in mescidi temizlemesi en fazla Peygamberimizin hoşuna gidiyordu. Onun için Peygamberimiz onu çok seviyordu. Sık sık hal ve hatırını soruyordu.
Gün geldi, Ümmü Mihcen hastalandı. Günlerce ne Peygamber Efendimizin mescidini temizleyebildi ne de O’nun mübarek yüzünü görebildi. Ümmi Mihcen bu duruma o kadar çok üzülüyordu ki… Hemen iyileşmek ve tekrar mescitteki görevine devam etmek istiyordu. Ama hastalığı onun mescide gitmesine mani oluyordu. Onun için üzüntüsünden sürekli ağlıyordu.
Peygamber Efendimiz onu bir kaç gün göremeyince sordu. Komşuları:
- Hastadır ey Allah'ın Peygamberi, dediler.
Bu cevap üzerine Peygamber Efendimiz Medine’nin kenar mahallesinde oturan Ümmü Mihcen’in evine doğru yürüdü. Peygamberimizden önce gidenler hasta kadına:
- Müjdeler olsun sana ey Ümmü Mihcen, Peygamber Efendimiz seni ziyarete geliyor, dediler.
Ümmü Mihcen bu müjdeyi aldığı zaman heyecandan ne yapacağını bilemedi. Hastalığın halsiz bıraktığı kalbi hızla çarpmaya başladı. Çok geçmeden tatlı bir ses duyuldu:
- Esselâmü aleyküm, diyordu Peygamber Efendimiz…
Ümmü Mihcen utangaç ve kısık bir sesle:
- Ve aleykümüsselâm, ey Allah'ın Resulü, diye cevap verdi.
Ziyaret kısa sürdü. Fakat Ümmü Mihcen için bu zamanın değeri gerçekte çok büyüktü. Çünkü Allah’ın Peygamberi, ziyaretine gelmişti. Artık ölse de gam yemezdi.
Bundan sonra Sevgili Peygamberimiz, sürekli Ümmü Mihcen'in nasıl olduğunu komşularına soruyor, onun sağlık durumu hakkında bilgi alıyordu. Nihayet bir gün komşularına:
- Ümmü Mihcen vefat ederse haberim olmadan onu gömmeyin, buyurdu.
Nihayet bir akşam üzeri Ümmü Mihcen, o tertemiz ruhunu teslim etti.
Komşuları vakit geçirmeden onu yıkayıp, kefenlediler. Hazırlık tamam olunca yola çıktılar. Ona namaz kıldırması için Peygamber Efendimiz’in evine doğru ilerlemeye başladılar. Ancak yatsı namazı kılınmış, Peygamber Efendimiz uyumuştu.
Bu haber gelenleri üzdü. Kendi aralarında:
- Demek nasibi bu kadarmış,
- Ne de iyi bir kadındı,
- Ne zaman görsek mescidi temizlerdi,
- Acaba Peygamberimizi uyandırsak mı?!..
- Peygamber Efendimizi rahatsız etmemiz doğru olmaz,
- Ama Peygamberimiz kendisine haber verilmesini istemişti. Bilmeden bir hata etmiş olmayalım,
- Bence Peygamberimizi rahatsız etmeyelim,
Bu tür endişelerden dolayı Ümmü Mihcen, Peygamberimize haber verilmeden kabristana götürüldü.. Cenaze namazı kılındı ve toprağa verildi.
Sabahleyin Peygamber Efendimiz onu sorduğunda:
- Ey Allah'ın Resulü! O vefat etti, bizde onu defnettik. Aslında biz onu yıkayıp kefenledikten sonra size geldik. Fakat siz uyuyordunuz. Uyandırıp sizi rahatsız etmek istemedik, dediler.
Peygamberimiz çok üzüldü. Çünkü onun cenaze namazını kendisi kıldırmak istiyordu.
- Yürüyün o halde benimle… dedi.
Arkadaşlarıyla birlikte Bakî kabristanına doğru gittiler. Komşuları Ümmü Mihcen'in mezarını gösterdiler. Peygamber Efendimiz ve arkadaşları Ümmü Mihcen için tekrar cenaze namazı kıldılar. Bol bol dua edip oradan ayrıldılar.
Böylece Peygamberimiz, onun yanına hem hayatta iken hem de vefat ettiğinde gelmiş, onu ziyaret etmiş oldu. Ümmü Mihcen bu güzel ödülü, Peygamberimizin mescidini temizlemesi karşılığında elde etmişti.
Ne mutlu Ümmü Mihcen’e…
(anonim)
