Kulluğum, ufuklarımda bir diyardır
“Kulluğum ufuklarımda bir diyardır.
Ara ara yoruldukça dalarım.
Kulluğum ruhumun en güzel mâbedi,
Orada ben huzura doyarım.”
‘Kırmızı Kitaplı Çocuk’tan...
Kulluğum, şu yorgun sokaklar arasında ferahlığım, lezzetim, âfiyetim. Kulluğum, zannımca en büyük ni’metim. Kulluğum, çoğunun kabullenemediği, çok özür dilerim küçümsediği makam, ben kulluğumun o yüksek tepelerinden tüm ufukları seyrederim. Kulluğum gel benim aşım ol, rahmet rahmet içime dol. Kulluğum, gel nefesim ol. Ben düşerim ya, içimin içine sen nefes ol.
Kulluğum, hani şu eğildiğimde, eğilip de tüm yüklerimi seccademe döktüğümde ve bin mahcûbiyet içinde pişman bakışlarla yer yüzü ile göz göze geldiğimde… Üzerimde tecellî eden sensin. Âcziyetimle beni sultan eden sensin. Tüm pişmanlıkların içinde ve yangınlar içinde ruhumu serinleten sensin. Bir su gibi içime serpilensin…
Hani nefessiz kalır ya insan, ölümle baş başa. ışte son bakışın dünyaya. Tüm bağlandığı, sevdigi, muhabbet beslediklerine bir nefes kadar yakın ve uzak olduğunda. Bir nefes kurtarır ya insanı, işte sen kulluğum o nefessin. Bir nefessin. Tüm sevdiklerimizle bizi ebedî var edecek de sensin bizi şu fani sokakların, sıkılan hayatların içinden ebedî nefeslere götürecek sensin… şu fani mahallede bâkî sensin.
Hep kulluktan konuşuyorum, ne yapayım. En güzel, en selâmetli, en kısa yol o, kulluk yolu. Bir kere geldik ya dünyaya, tadını çıkarmalı idik. ışte hayatın tadı idi kulluk. Anlamıydı hayatın. Mânâsı kulluk idi. Zira insan tanımlanmadığı zaman mutsuzdu. “Neyim ben, kimim, nereden geldim, kim beni buralara getirdi?” şairin dediği gibi “şu güzelim dünyayı da kim yarattı böyle?”
Ha işte şu suallerin cevabı bulunmadıkça mutlu olmayacak insan. Huzur bulamayacak, rahat olamayacak ruhu. Kalbi tatmin olamayacak, aklı bir türlü durulmayacak. Yoracak bizim suâller içinde bocalayan insanımızı. ışte bundan kulluğa vurgumuz. ınsanı tanımlamak, bulunduğu makamı hatırlatmak için, tüm suâllerine cevap bulup saadet-i dâreyne gitmesi için.
Efendim, nasihat vermek benim haddime değil. Ama hem kendime, hem size bir duâm olsun:
“Kulluğumuz daim ayakta, en büyük şeref, en büyük pâye, en büyük lezzetimiz olsun.
Ve son şehâdet ânında kulluğumuz münker ve nekirin tüm suâllerine rahmetli, cennetî bir cevap olsun.”
Ve... “Sen kimsin?” dediklerinde.
“Ben aczini, fakrını anlayan bir kulum!” demek hepimize nasip olsun. Âmin.
Hoşca kalın efendim!
Kulluğunuzla daimî huzurda kalın!
CıHAN CAMBAZ
19.02.2009
Alıntı sahibi ""şahin TOKMAK""
