Öğret bana ey sultan-ı enbiya… Öğret bana sevebilmeyi gönülden… ıdeallerimle elele yürümeyi öğret bana… Eceli gelmeden laleleri bir kez daha okşamayı gözlerimle… Masmavi gökyüzünü avuçlarımda biriktirdiğim yıldızlarla süslemeyi… Heybetini hiç kaybetmemiş Uhud’da nöbet tutmayı öğret bana… Dervişlerin gönlünde yer eden zikr-i ilahiyi… Bülbüllerin dilindeki ezgiyi… Boynu bükük gülün bahçıvanı olmayı… Karanlıklarda yürümeyi… Takatı kesilmemiş yağmurlarda ıslanmayı doyasıya… Tebessüm etmeyi tanımadıklarıma… Yüreğinin zirvelerine tutunmayı ve oradan hiç düşmemeyi öğret bana…
Uyut beni ey sultan-ı kibriya… Uyut beni teslim alındığım gecelerde… Kelimelerim elini eteğini çekmeden benden uyut beni… Gecenin sesine katılan ıslıklarını duymadan şeytanların uyut beni… Uyut beni tuz buz olmadan şehir… Kırbacını savurmadan düşmanlar… ıçimdeki aşkım kırılmadan… Yıkılmadan mabedi yüreğimin uyut beni… Tekfurlar yakmadan etrafımdaki surları… Korkularım korkutmadan uyut beni… Yalınayak koşturan hayallerime inat uyut beni…
Yaşat beni ey sultan-ı resul… Yaşat beni pişmanlığın yangınındayken ruhum… Ve parçalanırken ihanetleri hayatımın… Yalandan uzak vaatlerde yaşat beni… Yaşat beni en tenhasına çekilmişken peşin hükümlerim… Onurlu bir diriliş için yaşat beni… Yıkılmış bir düzenin içinden geçerken kıvılcım çıkarmayı unutmayan yüreğimle yaşat beni… Kulağıma fısıldanan aykırı sözcükleri kafamın boşluklarından fırlatarak… Flu bir resmin son görüntülerini kaybetmeden… Ayaklarımın yabancısı olduğu sokak aralarına girmeden daha yaşat beni… Yaşat beni yürürlükten kalkmış aynalarda tanımadığım bir yüze bakmadan bir kez daha…
Onar beni ey sultan-ı cihan… Onar beni ve mızrağım olan kalemimi… Onar beni vicdanım tamir edilmeye muhtaçken… ıki gözüm kanarken, yüreğim sevginle parçalanırken onar beni… Sehpası kırılırken cellatların, asılmaya yüz tutmamışken insanlığım onar beni… Yalanların pençesinden yakalarken, kurtların sofrasından helal ekmeğimi çekip çıkarırken onar beni… Kırılmış kapının ardından bakarken dünyanın geri kalanına abidesi dikilen yüreğimle onar beni… Berrak suların serinliği değerken alnıma, bir kervan geçerken ta içimden onar beni… Masalların ardına düşüp uyutmadan sevinçlerimi ve yasa boğmadan daha hüzünlerimi onar beni…
Büyüt beni ey sultan-ı gül… Acı köklerimi sarmadan… Hayat ağzımda buruk bir tat bırakmadan büyüt beni… Adım yüreksize çıkmadan ve kalbim zincire vurulmadan büyüt beni… Karanlıkların açtığı deliği dikmek için bir an önce büyüt beni… Büyüt beni üzerime titreyen şefkatini herkese anlatabilmem için… Seni soran çocukların hayatına bir kelime daha düşürmek için… Büyüt beni dehşet anı gelmeden ve yüzler birbirini tanımaz olmadan önce…
Ve gel ey sevgili… Elinde affımın fermanıyla… Uyut beni… Yaşat beni… Onar beni… Büyüt beni… Dağlanmış yüreğime çöl diyarının serinliğini anlat… Elinde affımın fermanıyla ötelerden gel ey sevgili…
Ayşenur Menekşe
_____________
‘63 yıla adanmış 63 Mektup’tan… Nesil Yayınları
