Muhabbet Fedâileri

Bükülmez bileği, göğsü Kur’ân’ın sarsılmaz siperi,
Ey şems-i evliyâ, ey asrın âlî müceddidi,
Doğduğu günden beri Barla’dan bin ziyâ ile Nur’un ziyâdar güneşi,
Îtikadımız sağlam, tarîkımız Kur’ân, “ileri”.
Ümitvârız, bize kışlardan eşsiz baharları müjdelediğinden beri.

Zulmün belini kırdı, Kur’ân’ın elmas kılıncı pek yaman
Zalimlere dedirteceğiz, Sözler’in yardımıyla el-aman
Afakın karanlığı, şuâlar’ın ziyası ile aydınlandığı zaman
Mesnevî-i Nûriye ile bulacak dertli gönüller derman
Artık, bin Said’ler ile çağlıyoruz, ey âli kahraman
Nurefşânımız, üstadımız, seydâmız, ya Bediüzzaman!

şeref KıRACI

Üstadım

Yazıp çizdiğim her şeyi sana atfetsem yeri
Naçiz şiirim anlatamaz sendeki değeri
Sana öyle sevgim var ki anlatılmaz, yaşanır!
Senden bahsetmekle Seydâ, sözcüklerim şanlanır!

Keşke dünya gözüyle görebilseydim yüzünü
Feda ederdim sana gecemi gündüzümü
Aşk sevgi dedikleri taş çatlasa işte budur
Üstadın himmeti her yarayı ondurur

Yeter ki aç elini iste Rabb-i Rahiminden
Üstadın himmetini eksik eylemesin bizden
O ki Peygamber torunu, sahibi âhir zamanın
O ki tiryakını bilir bizdeki yaranın

Düşmanlara bile hakkını helâl ettin
Küfrün belini kırdın, zalimleri titrettin
Üstadım Allah senden razı olsun
ınşallah Rabbim bizi senin yanına koysunSaid Ali ORTAKAş

YAğMUR

Doğunun kanlı şafaklarından birinde ışık vurdu yüzüne.

Nefeslere derinlik veren taze bir seherde,

ruhların göçebelik kışkırtısına yakın olduğu sabah vakitlerinde

duru bir reşha olarak vardı yeryüzüne.

Saliha bir ananın göz yaşından taştı da geldi.

Helal-haram kaygısını bir tutam ota taşıyacak denli

müttaki bir babanın alın terinden billurlaştı da yağdı yağmur.

şarkın humma nöbetleriyle kıvranan toprağına dokundu en önce.

Son alimlerin son nefesleriyle savruldu yağmur,

aşkın rüzigârına tutuldu, damla damla sevdaya aktı.

Yitirilmiş bir coğrafyanın dağıyla taşıyla kucaklaştı,

fakrla, cehaletle, zaruretle derinleşen bir yaranın orta yerinde kan olup aktı, kıvrandı.

Uçurumlara düştü, mağaralara sığındı, taşlarla arkadaş oldu, pınar başlarından taştı,

gecenin orta yerinde yüreğine düşen dava ateşiyle buharlaştı.

Van Kalesi’nin taşlarından devşirdiği haşin fıtratını,

Zernabâd suyunda yıkadığı duru, keskin bakışını,

şark’ın kavruk toprağından beslediği ateşîn zekasını alıp yeniden göğe karıştı yağmur.

Bir sabah tozlu ayaklarıyla vardığı ıstanbul’a,

ırkçılık, küfür, şüphe ve emperyalizmle kirlenmiş bu iklime,

muhteşem bir saltanatın batmaya yüz tuttuğu hazan mevsiminde

bir ikindi yağmuru olup düştü.

Mahzun coğrafyanın meyus insanlarına,

peşi sıra getirdiği şark ışıklarıyla taze ve rengarenk bir gökkuşağı sundu.

Hiçbir yağmura benzemiyordu.

Sanki başka zamanlara, başka mevsimlere, başka coğrafyalara aitti de,

bu talihsiz mevsime, bu mahzun şehre kazara uğramış gibiydi.

‘Bediüzzaman’ dediler yağmura.

Eşsiz ve belki zamansız yağmış bir yağmurdu.

Acele etmiş, kışta gelmişti.

Çiçekleri solmuş, tohumları kurumuş bu topraklara,

yazı baharı unutmuş bu iklime yeni baharlar getirecekti.

Yağmur, soğuk ve acı kışlarda da yağdı.

Kalemin ve kılıcın ucu sıra şehir şehir dolaştı.

Harflerin efsununda savruldu, harplerin hüznünde yoğruldu.

Kalemi ve kılıcı bir tutan alim hassasiyetini ve mücahid heyecanını her diyarın göğüne taşıdı yağmur.

ılmin mürekkebine dolanıp sayfalar boyu yazı olmayı da,

şehidlerin kanına karışıp yeni baharların toprağına gömülmeyi de göze aldı.

Sayfalar boyu kara harfler gözlere nur olacak ve şehidler şehirlere gözyaşı olacak değil miydi nasılsa?

Yağmur eninde sonunda gözlere değecekti.

Son terazide, alimin mürekkebi ile şehidin kanı bir tutulacak değil miydi?

Yağmur göklüydü ve nasılsa göğe dönecekti.

Bir gece, hain bir pusunun girdabına düştü yağmur.

Acımasız bir kılıcın ucunda, paslı bir namlunun ardı sıra yabancı ellere savruldu.

Volga nehrinin hazin akışına kapıldı.

Yaban rüzgarlarına esir düşüp, uzak coğrafyalara sürüklendi.

Gecenin koynunda, gurbetin kapkara hüznünde,

zihninde çakan yakıcı şimşeklerle sarsıldı,

yüreğinde kopan fırtınalarla yeniden yeniye duruldu,

ruhuna saran gökgürültüleriyle yeniden ateşlendi.

Ve yağmur şanlı saltanatın yıkık taşlarına yeniden yağdı.

Güzel zamanlardan geriye kalan bu donuk bakışlara dolandı durdu.

Duruldu.

Saltanatsız, devletsiz ve hilafetsiz bir payitahtın son küllerini yıkadı.

“Esaretten sonra” yeniden Anadolu’ya vardığında,

Ankara Kalesi’nde soluk bir ikindi vakti,

Avrupa’dan gelen katran karası küfrün gölgesini hissetti.

"Ankara’dan en kara bir halet"le yeniden ilk yurduna,

Doğu’ya doğru yola çıktı.

Medeniyetin kirlerini, saltanat ve iktidarın yükünü üzerinden atarak hafifledi, duruldu.

Yalın bir damla olarak yeniden Erek Dağı’nın serin kuytularına döndü.

Sözler’ce kalbimize yağmak için, Mektup’larca ruhumuza varmak için,

aklımıza Lem’a Lem’a şualar düşürmek için saflaştı, inceldi, çoğaldı, çağladı.

Yağmurla ilk kez çay kokulu bir sonbahar akşamı tanıştım.

Karşımdan değil, yanımdan konuşuyordu yağmur.

Yağmur gibi yükseklerden konuşuyor ama yumuşakça iniyordu zihnime.

“Yağmurca” söylüyordu, incitmesiz ve berrak.

Sessiz ama ahenkle; kimseyi kimseden ayırmadan ve herkese özel olarak düşüyordu Sözler’i.

Kağnı sırtında meçhul bir sürgüne giderken, öküzün kanayan ayağını dert edinen Yağmur’du.

Sessiz ve kimsesiz bir yalnızlığa itilirken, yavrusuna giden kuşlara kanat geren Yağmur’du.

Barla’nın hüzünlü yalnızlıklarında, Çam Dağı’ının vahşetli gecelerinde çise çise yağan, sessizce çoğalan, hece hece biriken, Sözler’ce taşan Yağmur’du.

Denizli, Eskişehir, Afyon hapishanelerinin duvarlarını yıkan bakışlarla yağdı Yağmur. Parmaklıklara inat yeryüzünün her noktasına vardı, zerreden küreye herşeyi tefekkürle yıkadı yağmur.

Bir bahar günü, Eğirdir Gölü’nün yeni açmış çiçekleri, taze kokulu yapraklarıyla sele dönüştü yağmur.

Yaprak yaprak, çiçek çiçek binlerce Esmâ’ya şebnem oldu.

Esmânın güzel kanatları arasında bizi Haşre, Ebede, Cennete taşıdı Yağmur.

Gözlerimizin gördüğü suretlerden gönlümüzün gördüğü hakikatlere sürükledi bizi.

Öylece "yeryüzündeki rahmet eserlerine nazar" eyledik.

Ve öylece dirilişe, hesaba, ebede vardı aklımız.

Yusuf’un[as] rüyasıyla uyandırdı bizi.

Kuyuda ve zindanda aklımızı hakikate boğdu.

Yunus’un[as] gecesiyle aydın etti gözümüzü.

Yunus’un[as] denizinde dalga dalga gerçeğe savurdu nefsimizi.

ıbrahim’in[as] düştüğü yangından bize ebedî güller devşirdi.

Musa’nın[as] asasını dilimize verdi; taşı tefekkürümüze taşıdı,

katı kalpleri taşla yumuşatacak Sözlerle geldi.

Eyyub’un [as] sabrını yüreğimize indirdi Yağmur.

Damağımıza metanetli bir Eyyub duası yapıştırdı.

Ve ‘Bütün Zamanların En Güzel Yağmuru’nu, Muhammed Mustafa Aleyhisselatüvesselamı, ‘Reşha, Reşha’ bu çorak iklime, bu kurak dimağlara indirdi Yağmur.

Gülü ve salâvatı, bülbülü ve nübüvveti, insanı ve haşri, geceyi ve yıldızları, göğü ve tevhidi yeniden yeniye yoğurup yıkadı Yağmur.

Hiç incitmeden, yıkmadan ve kırmadan, üzmeden ve korkutmadan alnımıza, aklımıza yağdı.

Hiç ayırmadan ve bölmeden, hiç zorlamadan ve yormadan dimağımıza ve damağımıza değdi Yağmur.

Ve hala Sözler’ce yağıyor yüzümüze, sabahları şebnem olup Lem’a Lem’a parıltılar saçıyor, ebedi bir bahardan, sonrasız bir andan taze ve sımsıcak Mektuplar taşıyor, sayfalar boyu gökkuşağı oluyor, gözümüze ve gönlümüze şualar gönderiyor.

Yağmur hâlâ yağıyor.

Said’in gözlerinden yağıyor yağmur.

Ve Said’in Sözler’inden rahmet hece hece gözlerime iniyor.

Senai Demirci

Zamana düşen parıltı

Bin sekiz yüz yetmiş sekiz nurlu bir yıl idi
Nurs köyü göklere nur savuruyordu
Sema âlemi o an sanki coşmuştu
Ve esen ılık bir rüzgâr nuru müjdeliyordu

Bir güneş ki üflemekle sönmeyen
Bir ilim ki göl deniz okyanus olan
Bir hakikat ki uğruna canlar verilen
Bir yol ki sırat-ı müstakîme götüren

Zehirlediler masum zatı almadı ruhunu Allah
Sürgünden sürgüne sürdüler sönmedi biiznillah
ışkenceler nice cefalar verdiler yıkılmadı Abdullah
Himayedeydi koruyordu onu yüce Allah

Zulüm arttıkça arttı nuru arttı iman ilmi
Yayıldı tüm her yere nuru feyzi
Dünya aydınlıktı onunla bahtiyardı
Felâha girdi kutsî dâvâsıyla niceleri

Can AKSOY

Üstadım

Sen çektin anlatılmaz nice çile
Gördün imanda zayıflık, yazacağım dedin nuru ille
Tamam ettin nuru, göçüp gittin berzaha,
Biz anlatacağız nuru dille.
Her sözünde güneş gibi aydınlık var,
Ruhun şad olsun Üstadım.

ınsan aslını unutup dalâlete saparsa,
Mahkeme-i kübrayı unutup dünyaya taparsa
Risâle-i Nur cihanşümul irşad olsun Üstadım.

Sayende, iman gözümüzü bürürken,
şükürle yaşayıp, bu sabır bizde var iken
Dünya zahmet yeri, hayat bizi gamla sürürken
Nur ışığı ömrümüze tat olsun Üstadım.

Bizler de ruh âlemine göçünce,
On sekiz bin âlem, nuru, feyzi okuyup görünce
O zaman adın dillerde yâd olsun Üstadım.

Gün fitne fesat günü, hayatları zehirlediler
ınsanlığı dalâlete, küfre akan nehir ettiler
Yaşanacak güzelliği sair bahara tehir ettiler
Dileğimiz yüce Allah’tan ıslâhlarıdır Üstadım.

Ömür kısa, ulaştırdın bizleri ilim bahtına,
Taleben diye, duânla gideceğiz Cennet tahtına,
Çıkardın âlem-i ıslâmı iman edep tahtına,
Aziz ruhuna binler rahmet olsun Üstadım.

ıbrahim ASKAN

Ey Üstadım, nerdesin!

Yürüseydim tabutunun ardından
Gönlüm kırık boynum bükük
Fakat taşımak nasip olmadı
0 nurdan tabutu ve
Bir ağaç dikemedim
Kabrinin başına
Nurdan bir ibare yazamadım
Mezar taşına
Engel olamadım
Gönül ikliminden
Gelen gözyaşıma
Ey ımâmüzzaman nerdesin


Ne bahtiyardır Güneş
Her gün ışığıyla okşar
Nurlanan kabrini
Kamer her gece
Gelen uluları seyreder
Bülbül her seher
En güzel nağmelerini
Senin için söyler
Ve rüzgâr müjdeler fısıldar
Nur fetihlerinden
Ey Feridüzzaman nerdesin


Ne olurdu kabrinin toprağını
Islatsaydı gözyaşlarım
Fakat izin vermedi
Rahmet bulutları
şimdi gözyaşlarımı
Senin bastığın topraklara
Sarıldığın mübarek Çınara
Barla’da nurlu medresene
Urfa’da boş kabrine döküyorum
Ey Üstâdım nerdesin


Hasret, elem ve ümit
Her gün tozar içimde
Erek Dağının erimez karları gibi
Işık ve renkler kaybolur
Gören, duyan, hisseden ve
Yaşayan anlar gerçeği


Ey veda yolcusu! Elveda deme
Elini veda için değil
Himmet eli olarak uzat
Peygamber varisi olarak
Yed-i beyzâ misali o el ile
Resûl-i Ekrem’e biat edelim


Kalbe şifa veren yepyeni
Bir baharın
Müjdesini aldım
Hicran karanlığı
Sararken ruhumu,
Sesler duydum mâverâdan
Uzak âlemlerin rüzgârı
Gönül kulağıma üfledi
Sükût kâsesinde,
Biz hep beraberiz diye


Ey Bedi’
Senin izini buldum
Barla’nın toprağında
Sesini duydum
Saba rüzgârında
Gözyaşlarını gördüm
Ulu çınarın yaprağında
Üç devir şahlanışını okudum
Tarihin altın sayfalarında
Ve seni gördüm
Eserinin satırlarında
Sormuyorum artık nerdesin
Her Nur Talebesi âyine olmuş
Her talebe küçük bir Said olmuş
Üstadım sen gönlümüzdesin

Hasan şEN

Ebede yolculuk

Sahur vakti artık bitmek üzereydi
Zübeyir devraldı Bayram’dan o şanlı nöbeti
Üstad her sabah sorardı namaz vakti girdi mi?
Namaz hazırlıklarını yaptı Zübeyir, bekledi asrın sahibini

Ezan-ı Muhammedî çoşturuyordu Urfa minarelerini
Ama Üstad kalkmıyor, sormuyordu namaz vaktini
Telaşlandılar başında bekleyen nurun hadimleri
Ağlamaklı gözlerle dediler ‘Vefat mı etti Üstad Hazretleri?’

Hiçbiri inanamıyordu Üstadın vefat ettiğine
Vücudu sıcak, cemali nurlu, bedeni canlı gibiydi
En son sözü söyledi Vaiz Ömer Efendi:
‘ınnâ lillah ve innâ ileyhi râciûn’ dedi

Zübeyir ağlıyor, Abdullah ağlıyor, Bayram ağlıyordu
Yürekler alev alev yanıyordu
Feryatlar “Seyda” diye arş-ı âlâyı sarıyordu
Kâinat Garibüzzaman için ağlıyordu

Allahım bu ne büyük bir iman dâvâsı ki
Akın akın geldi Urfa’ya bütün Nur talebeleri
Kucaklaştılar birbirleriyle ensâr ve muhacir gibi
Duâlarla uğurladılar Üstad Hazretlerini

Yılmaz SALIK