Seni anmak adına ey sevgili

Sayın ziyaretçi, Muhabbet Fedâileri sitesine hoş geldiniz. Eğer buraya ilk ziyaretiniz ise lütfen yardım bölümünü okuyunuz. Böylece bu sitenin nasıl çalıştığı konusunda ayrıntılı bilgilere ulaşabilirsiniz. Eğer sitenin tüm olanaklarından faydalanmak istiyorsanız, kayıt yaptırmayı düşünmelisiniz. Bunun için kayıt formunu kullanabilir ya da bu bağlantıya giderek kayıt işlemi hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz. Eğer önceden kayıt yaptırdıysanız buradan giriş yapabilirsiniz.

sbalpetek

Orta Düzey

Mesajlar: 292

Konum: istanbul

15.02.2011, 00:54

Seni anmak adına ey sevgili

Fil yılında ve nisan içinde, Arabi aylarından Rebiûlevvel’in on ikinci Pazartesi gecesi ,sabaha doğru tan yeri ağarırken dünya bir başka dünya oldu.Yani Peygamberlerin sonuncusu Hazret-i Muhammet Mustafa sallallâhu aleyhi ve selem hazretleri doğdu ve gün doğmadan cihan nur ile doldu.Abdullah’tan Âmine’nin alnına geçmiş olan o güzellik nuru, oğlunun anlına geçti.Hazret-i Âdem devrinden beri, evladdan evlada geçen bu nur, şimdi sahibini buldu ve onda karar kıldı.ertesi, Pazartesi günü sabahleyin bütün putların yüzüstü düşmüş olduğu görüldü. Herkes hayrette kaldı, nasıl hayrette kalınmasın yer ve gök bile büyük bir edep ve merakla alemlerin sultanını bekliyordu Evet bu müjdeli haber bekleniyordu cihanı saran sessizliğin için deki büyük değişiklikler habercisiydi görenler görmüştü verilen işaretleri güzeller güzelinin annesi olan Âmine’ye de rüyasında ‘’ Ey Âmine,iyi bilmelisin ki, sen âlemlerin hayırlısına hamilesin. Doğduğu vakit adını MUHAMMED koyasın. ‘’ denmemiş miydi bu güzel geceyi Mehmet Akif’te ne güzel dile getirmiş;

BİR GECE
On dört asır evvel, yine bir böyle geceydi,
Kumdan, ayın on dördüydü, bir öksüz çıkıverdi!
Lâkin, o ne hüsrandı ki: hissetmedi gözler;
Kaç bin senedir, halbuki ,bekleşmedelerdi!
Nerden görecekler? Göremezlerdi tabî’î;
Bir kere, zuhûr ettiği çöl en sapa yerdi;
Buhranlar içindeydi, bu günden de beterdi.
Sırtlanları geçmişti beşer yırtıcılıkta;
Dişsiz mi bir insan, onu kardeşleri yerdi!
Fevzâ bütün âfâkına sarmıştı zeminin,
Salgındı, bugün şark’ı yıkan, tefrika derdi.

Derken,büyümüş, kırkına gelmişti ki öksüz,
Başlarda gezen kanlı ayaklar suya erdi!
Bir nefhada insanlığı kurtardı o ma’sûm,
Bir hamlede kayserleri, kisrâları serdi!
Aczin ki, ezilmekti bütün hakkı, dirildi;
Zulmün ki, zevâl aklına gelmezdi, geberdi!
Âlemlere, rahmetti, evet, Şer’-i mübîni,

. Şehbâlini adl isteyeninin yurduna gerdi.
Dünya neye sâhipse, onun vergisidir hep;
Medyûn ona cem’iyyeti, medyun ona ferdi.
Medyundur o ma’sûma bütün bir beşeriyyet…
Yâ Rab,bizi mahşerde bu ikrâr ile haşret