Muhabbet Fedâileri

Bir köyde iki muhtar olmasıyla karışıklık olur,işler yürümez..

Bir ilde iki vali olmasıyla karışıklık olur,işler yürümez.

Bir devlete iki başkan olunca da ,işler yürümez..

Bir askeri ve çok askeri bir komutan kolaylıkla idare eder...ama on komutana verilse,işler yürümez...bir anda on komutan dese gel asker,asker kime gidecek...

bu temsilleri anladıksa,hakikata tatbik edeceğiz ki ve Anlayacağız ki Allah ehaddir,tekdir.

Nasıl ki karınca o memuriyet cihetiyle Firavunun sarayını harap ediyor. Sinek o intisapla Nemrud'u gebertiyor. Ve o intisapla, buğday tanesi gibi bir çam çekirdeği, koca çam ağacının bütün cihazatını yetiştiriyor. Haşiye
Eğer o intisap kesilse, o memuriyetten terhis edilse, yapacağı işlerin cihazatını ve kuvvetini, belinde ve bileğinde taşımaya mecburdur. O vakit, o küçücük bileğindeki kuvvet miktarınca ve belindeki cephane adedince iş görebilir. Evvelki vaziyette gayet kolaylıkla gördüğü işleri bu vaziyette ondan istenilse, elbette bileğinde bir ordu kuvvetini ve belinde bir padişahın cihazat-ı harbiye fabrikasını yüklemek lâzım gelir ki, güldürmek için acip hurafeleri ve masalları hikâye eden maskaralar dahi bu hayalden utanıyorlar.
Elhasıl, Vâcibü'l-Vücuda(ALLAHA) her mevcudu(CANLIYI) vermek, vücub(ZARURİ OLMA) derecesinde bir suhuleti(KOLAYLIĞI) var. Ve tabiata icad cihetinde vermek, imtinâ derecesinde müşkül ve haric-i daire-i akliyedir.


Haşiye: Evet, eğer intisap olsa, o çekirdek, kader-i İlâhîden bir emir alır, o harika işlere mazhar olur. Eğer o intisap kesilse, o çekirdeğin hilkati, koca çam ağacının hilkatinden daha ziyade cihazat ve iktidar ve san'atı iktiza eder. Çünkü, dağdaki, kudret eseri olan mücessem çam ağacının, bütün âzâları ve cihazatıyla, o çekirdekteki kader eseri olan mânevî ağaçta mevcut bulunması lâzım gelir. Çünkü o koca ağacın fabrikası o çekirdektir. İçindeki kaderî ağaç, kudretle hariçte tezahür eder, cismanî çam ağacı olur.

ÜÇÜNCÜ MUHAL
Bu Muhali izah edecek, bazı risalelerde beyan edilen iki misal:
BİRİNCİ MİSAL: Bütün âsâr-ı medeniyetle(MEDENİYETİN ESERLERİYLE) tekmil(TAMAMLANMIŞ) ve tezyin edilmiş(SÜSLENDİRİLMİŞ), hâli bir sahrâda kurulmuş, yapılmış bir saraya gayet vahşî bir adam girmiş, içine bakmış. Binlerle muntazam (DÜZENLİ,ÖLÇÜLÜ,DENGELİ) san'atlı eşyayı görmüş. Vahşetinden, ahmaklığından, "Hariçten kimse müdahale etmeyip, o saray içinde o eşyadan birisi o sarayı müştemilâtıyla(İÇİNDEKİLERİYLE) beraber yapmıştır" diye taharrîye(ARAŞTIRMAYA) başlıyor. Hangi şeye bakıyor, o vahşetli aklı dahi kabil görmüyor ki, o şey bunları yapsın.

Sonra, o sarayın teşkilât programını(PROJESİNİ) ve mevcudat fihristesini ve idare kanunları içinde yazılı olan bir defteri görür. Çendan, elsiz ve gözsüz ve çekiçsiz olan o defter dahi, sair içindeki şeyler gibi, hiçbir kabiliyeti yoktur ki, o sarayı teşkil(OLUŞTURSUN) ve tezyin etsin(SÜSLENDİRSİN). Fakat muztar(MECBUR) kalarak, bilmecburiye,(MECBURİ OLARAK) eşya-yı âhare(DİĞER EŞYALARA) nispeten, kavânîn-i ilmiyenin(İLMİ KANUNUNLARIN) bir ünvanı olmak cihetiyle, o sarayın mecmuuna (BÜTÜNÜNE) bu defteri münasebettar gördüğünden, "İşte bu defterdir ki, o sarayı teşkil, tanzim ve tezyin edip bu eşyayı yapmış, takmış, yerleştirmiş" diyerek, vahşetini ahmakların, sarhoşların hezeyanına çevirmiş.

İşte, aynen bu misal gibi, hadsiz derecede misaldeki saraydan daha muntazam, daha mükemmel ve bütün etrafı mucizâne hikmetle dolu şu saray-ı âlemin(DÜNYA SARAYININ) içine, inkâr-ı ulûhiyete(ALLAHI İNKAR ETMEYE) giden tabiiyyun fikrini taşıyan vahşî bir insan girer. Daire-i mümkinat(MÜMKİN OLANLARIN DAİRESİNİN) haricinde(DIŞINDA) olan Zât-ı Vâcibü'l-Vücudun(VARLIĞI VACİB,SABİT OLAN ALLAHIN) eser-i san'atı (SANAT ESERİ) olduğunu düşünmeyerek ve Ondan i'râz ederek(YÜZÇEVİREREK), daire-i mümkinat (MÜMKİN OLAN BU ALEMLER) içinde, kader-i İlâhînin yazar bozar bir levhası hükmünde ve kudret-i İlâhiyenin kavânîn-i icraatına(İCRAAT KANUNLARINA) tebeddül(HALDEN HALE) ve tagayyür eden(DEĞİŞEN) bir defteri olabilen ve pek yanlış ve hata olarak "tabiat" namı verilen bir mecmua-i kavânîn-i âdât-ı İlâhiye(ALLAHIN ADET KANUNLARININ TÜMÜ) ve bir fihriste-i san'at-ı Rabbâniyeyi(RABBANİ SANATLARIN FİHRİSTESİNİ) görür. Ve der ki: "Madem bu eşya bir sebep ister. Hiçbir şeyin bu defter gibi münasebeti görünmüyor. Çendan hiçbir cihetle akıl kabul etmez ki, gözsüz, şuursuz, kudretsiz bu defter, rububiyet-i mutlakanın işi olan ve hadsiz bir kudreti iktiza eden icadı yapamaz. Fakat madem Sâni-i Kadîmi(ALLAHI) kabul etmiyorum; öyleyse, en münasibi, 'Bu defter bunu yapmış ve yapar' diyeceğim" der.

Biz de deriz: Ey ahmaku'l-humakadan(AHMAKLARIN EN AHMAĞINDAN) tahammuk etmiş(AHMAKLAŞMIŞ) sarhoş ahmak! Başını tabiat bataklığından çıkar, arkana bak. Zerrattan(ATOMLARDAN) seyyârâta(GEZGENLERE) kadar bütün mevcudat(VARLIKLAR), ayrı ayrı lisanlarla şehadet ettikleri ve parmaklarıyla işaret ettikleri bir Sâni-i Zülcelâli gör. Ve o sarayı yapan ve o defterde sarayın programını yazan Nakkaş-ı Ezelînin cilvesini gör, fermanına bak, Kur'ân'ını dinle, o hezeyanlardan(SAÇMALIKLARDAN) kurtul.

__________________

İKİNCİ MİSAL: Gayet vahşî bir adam, muhteşem bir kışla dairesine girer. Gayet muntazam(DÜZENLİ) bir ordunun umumî, beraber talimlerini, muntazam hareketlerini görür. Bir neferin hareketiyle bir tabur, bir alay, bir fırka kalkar, oturur, gider, bir ateş emriyle ateş ettiklerini müşahede eder(GÖRÜR). Onun kaba, vahşî aklı, bir kumandanın, devletin nizâmâtıyla(DÜZENİYLE) ve kanun-u padişahî (PADİŞAHIN KANUNUYLA)ile o kumandanın emrini, kumandasını anlamayıp inkâr ettiğinden, o askerlerin iplerle birbiriyle bağlı olduklarını tahayyül eder(HAYAL EDER). O hayalî ip ne kadar harikalı bir ip olduğunu düşünür, hayrette kalır.


Sonra gider, Ayasofya gibi gayet muazzam (BÜYÜK) bir camie, Cuma gününde dahil olur. O cemaat-i Müslimînin(MÜSLÜMAN CEMATİN), bir adamın sesiyle kalkar, eğilir, secde ederek oturduklarını müşahede eder(GÖRÜR). Mânevî ve semâvî kanunların mecmuundan(BÜTÜNÜNDEN) ibaret olan şeriatı ve Şeriat Sahibi, nin emirlerinden gelen mânevî düsturlarını anlamadığından, o cemaatin maddî iplerle bağlandığını ve o acip ipler onları esir edip oynattığını tahayyül(HAYAL) ederek, en vahşî, insan suretindeki canavar hayvanları dahi güldürecek derecede maskaralı(SAÇMA) bir fikirle çıkar, gider.


İşte, aynı bu misal gibi, Sultân-ı Ezel ve Ebedin(BAŞLANGICI VE SONU OLMAYAN ALLAHIN) hadsiz(SINIRSIZ) cünudunun(ORDUSUNUN) muhteşem bir kışlası olan şu âleme ve o Mâbûd-u Ezelînin muntazam bir mescidi olan şu kâinata, mahz-ı vahşet (SADECE VAHŞET) olan inkârlı fikr-i tabiatı taşıyan bir münkir (İNKARCI) giriyor. O Sultan-ı Ezelinin(ALLAHIN) hikmetinden gelen nizâmât-ı kâinatın(KAİNAT DÜZENİNİN) mânevî kanunlarını birer maddî madde tasavvur ederek (DÜŞÜNEREK)ve saltanat-ı rububiyetin(TERBİYECİLİK SALTANATININ) kavânîn-i itibariyesi(İTİBARİ ,GÖRÜNMÜYEN VARLIĞI NETİCELERİNDEN BİLİNEN KANUNLARI..MESELA YERÇEKİMİ GÖRÜNMÜYOR..AMA MADDEYİ ÇEKMESİYLE BİLİNİYOR)) ve o Mâbûd-u Ezelînin (BAŞLANGICI OLMAYAN KENDİSİNE SADECE İBADET EDİLECEK OLAN ALLAHIN) şeriat-ı fıtriye-i kübrâsının,(BÜYÜK YARATILIŞLA İLGİ ŞERİATININ YANI ADETULLAHIN) mânevî ve yalnız vücud-u ilmîsi(İLMİ OLARAK VAR OLAN) bulunan ahkâmlarını(KANUNLARINI) ve düsturlarını, birer mevcud-u haricî(MADDİ VE HAKİKİ BİR VARLIĞI OLAN OLARAK) ve maddî birer madde tahayyül (HAYAL)ederek, kudret-i İlâhiyenin (ALLAHIN KUDRETİNİN) yerine, o ilim ve kelâmdan gelen ve yalnız vücud-u ilmîsi (İLMİ OLARAK VAR )bulunan o kanunları ikame etmek ve ellerine icad vermek, sonra da onlara "tabiat" namını takmak ve yalnız bir cilve-i kudret-i Rabbâniye (ALLAHIN KUDRETİNİN BİR YANSIMASI) olan kuvveti, bir zîkudret(KUDRET SAHİBİ) ve müstakil(KENDİ BAŞINA ,TEK) bir kadîr (KUDRET SAHİBİ) telâkki etmek(KABUL ETMEK YANİ TABİATI KENDİLİĞİNDEN KUDRET SAHİBİ OLDUĞUNU KABUL ETMEK), misaldeki vahşîden bin defa aşağı bir vahşettir.

Elhasıl, tabiiyyunların(TABİATA TAPANLARIN), mevhum (OLMADIĞI HALDE VAR SANILAN) ve hakikatsiz, tabiat dedikleri şey, olsa olsa ve hakikat-i hariciye sahibi ise, ancak bir san'at olabilir, sâni (SANATI YAPAN) olamaz. Bir nakıştır, nakkaş(NAKIŞI YAPAN) olamaz. Ahkâmdır(KANUNDUR), hâkim (KANUN YAPAN) olamaz. Bir şeriat-ı fıtriyedir(FITRI ŞERİATTIR) , şâri'(ŞERİATI KOYAN) olamaz. Mahlûk bir perde-i izzettir(İZZETİN PERDESİDİR), hâlık(YARATICI) olamaz. Münfail(TESİR ALTINDA KALAN) bir fıtrattır, fâtır (YARATICI) bir fâil(FİİLİ HAKEDEN) olamaz. Kanundur, kudret değildir, kadîr olamaz. Mistardır(vasıtadır), masdar (kaynak)olamaz.

Elhasıl: Madem mevcudat var. Madem On Altıncı Notanın başında denildiği gibi, mevcudun vücuduna, taksim-i aklî ile, dört yoldan başka yol tahayyül edilmez. O dört cihetten üçünün-herbirinin üç zâhir muhallerle-butlanı(BATIL OLDUĞU) katî(KESİN) bir surette ispat edildi. Elbette, bizzarure(ZARURETEN) ve bilbedâhe(AÇIKÇA), dördüncü yol olan vahdet(BİRLİK) yolu, katî (KESİN) bir surette ispat olunuyor.
O dördüncü yol ise, baştaki
"Gökleri ve yeri yoktan var eden Allah hakkında şüphe olur mu?" İbrahim Sûresi: 14:10.
-âyeti, şeksiz ve şüphesiz, bedâhet(AÇIK) derecesinde, Zât-ı Vâcibü'l-Vücudun uluhiyetini ve herşey doğrudan doğruya dest-i kudretinden çıktığını ve semâvat ve arz kabza-i tasarrufunda bulunduğunu gösteriyor.

devam edecek..dileyen başka forumlarada ekleyebilir..çıktısını alıp,dağıtabilir..başkalarının adreslerine gönderebilir..

Bir şeyden netice almak istiyorsak,o şeye samimi,cidden yönelmek gerekir.Amaç rıza-i ilahi olunca,yani Allahın rızası olunca,iş kolaylaşır..



Bu tabiat risalesi tüm inkar edicilerin mesleklerini,yerle bir ediyor.Yeterki bunu anlamaya çalışalım..Ne kadar anlarsak o kadar başarılı oluruz..zaten bir defa okunmakla anlaşılmaz...madem imanımızın kurtulmasını istiyorsak,gayretimiz dahada artmalı..başkalarının imanının kurtulması içinde çalışıyorsak ,o zaman gayretimiz dahada çok olmalıdır.



Burası imtihan dünyası,herşey akla kapı açılacak şekilde olacak.İhtiyarıda elinde alınmıyacak.



Hal böyle olunca,biz irademizi bu konuya ne kadar çok verirsek,neticede o kadar çok alınacaktır.



risalei nurun bir nevi özeti hükmündedir,bu tabiat risalesi.



haydi gayrete,okumaya ve anlamaya..



çalışma bizden,tevfik ve hidayet Allahtandır.



selamlar

Mevhum Sâni’
Yazar: Mehmed Kırkıncı, 05-7-2010
Hikmetle yazılmış bir kitabın kâtibini veya san’atkârâne yapılmış bir eserin san’atkârını aradığımızda, bize aradığımız kâtip veya sâniin kör bir zat olduğu söylense inanmayız. Hem kör, hem de sağır olduğu söylense, bu fikri kat’iyyetle reddederiz. Hem kör, hem sağır, hem de şuursuz olduğu söylense bu iddiaya ancak güleriz. Hem kör, hem sağır, hem akılsız ve hem de hayatsız olduğu söylense bu hurafeyi tavsif edecek söz bulamayız.

İşte tabiat, bu son iddiada belirtilen mevhum san’atkârdan başka bir şey değildir.

Dört Yol
Yazar: Mehmed Kırkıncı, 05-7-2010
Bir marangoz atölyesinde bulunduğumuzu ve önümüzde bir masa oldu­ğunu farzediniz. Bu masa, “Tabiat Risalesi”nde izah edilen dört yola göre, ya kendi kendine yapılmıştır veya bu masayı atölyedeki âletler yapmışlardır veya içinde bulunduğumuz marangozhane yapmıştır. Bu üç yol da bâtıl olduğundan, dördüncü yol olan “bu marangozhanenin ve ondaki âletlerin sahibi olan zat, bu masayı yapmıştır.” hakikat bedahetle kabul edilecektir.

Âlemdeki sebepler marangozhanedeki âletler gibidir. Masa, söz konusu âletler kullanılarak yapılmıştır, fakat o âletlerin hiçbiri veya hepsi birden kendi kendilerine bir tahtayı bile düzlemeye muktedir değildirler.

Topyekûn kâinattan ibaret olan tabiat ise, marangozhane mesâbesindedir. Bizzat kendisi, kurulmuş, çatılmış ve hikmetle yapılmış olan bu kâinat, içindeki eşya ve mahlûkatın sahibi olamaz.

Biz ne sebepleri ve ne de kâinatı inkâr ediyoruz. Onların da, sebepiyet yoluyla onlardan yapılan mahlûkatın da, bir tek Zat-ı Zülkemâl’in mülkü oldukları hakikatını terennüm ediyoruz.

Kim Bu Tabiat?
Yazar: Mehmed Kırkıncı, 05-7-2010
Tabiatin Sani ve Yaratıcı olduğunu iddia edenlere şu soruları soruyo­ruz:

“İnsanları kim yaratmıştır?”

Cevap: Tabiat

“Bitkileri kim yaratmıştır?”

Cevap: Tabiat

“Güneşi ve seyyareleri kim tanzim etmiştir?”

Cevap: Tabiat

“Yıldızları semaya kim dizmiştir?”

Cevap: Tabiat

Bu ve benzeri soruları sormaya devam ederek, tabiatın yaptığı iddia edilen şeyleri hayâlen bir tarafa ayırdığımızda, ortada tabiat diye bir şey kalmıyor.

Eğer tabiat bu saydığımız şeylerin mecmuuna deniliyorsa, biz ona kâinat diyoruz ve zaten onun Sâniini, Yaratıcısını soruyoruz.

Yok şayet tabiattan, yukarıda saydığımız şeyler cinsinden olmayan, yani mahlûk olmayan bir zat kasdediliyorsa, o zat Cenâb-ı Hak’tır. Ve kendi isim ve sıfatlarını Kur’ân-ı Kerîm’iyle insanlara bildirmiştir.


Bu isimler arasında Tabiat diye bir isim mevcut olmadığı gibi, Cenab-ı Hak adına böyle bir isim uydurmak da kimsenin haddi değildir.