Muhabbet Fedâileri

Allah razı olsun,çok güzel bir bölüm.

yanlız şefkat kısmını biraz açabilir miyiz?şefkat hangi açıdan Allah'a ulaştırır?

Alıntı sahibi ""alkan_unal""

Kardeşim, ben ErRahmaniRahim isimlerini öyle bir nur-u âzam görüyorum ki, bütün kâinatı ihata eder ve her ruhun bütün hâcât-ı ebediyesini tatmin edecek ve hadsiz düşmanlarından emin edecek, nurlu ve kuvvetli görünüyorlar. Bu iki nur-u âzam olan isimlere yetişmek için en mühim bulduğum vesile, fakr ile şükür, acz ile şefkattir; yani ubudiyet ve iftikardır.

o zaman şöyle anladım:Rabbimizin sonsuz ve herşeyi kapsayan ve bize duyduğu şefkati bizi o na ulaştıran kestirme ve sağlam bir yol.

Tekrar Allah razı olsun...

dikkat edelim errahmanirrahim isimleri diyor.
bunlar Rahman ve rahimdir.

bu isimlere yetişmek içinde bulduğum vesile diyor;
fakr ile şükür,
acz ile şefkattir,
yani ubudiyet ve iftikardır.

ne kadar fakirliğini anlayabilirsen eğer o kadar şükür etmiş olcaksın.anlamayan şükür etmez.
onun için sen fakirsin hiçbir şey senin değil.ne göz ,ne kulak ,ne akıl,nede sebzeler,meyveler,nede ışık.
ama sen bunlara muhtaçsın bunları Allah rahman ismiyle sana veriyor.
acz ide şöyle düşüneceksin muhtaç olduğum hiçbir şeyegücüm yetmez.yetmediğinden Allah rahim ismiyle sana veriyor ve sen bunu şefkat olarak anlıyorsun buda doğrudur.

işte böyle ne kadar derin tefekkür edersek o kadarda derin ubudiyete girmiş olacağız.

bu birinci hatveyi tefekkür edelim ne anlatılıyor anlamaya çalışalım.
diyorki nefsini temize çıkarma.insan nefsini fıtratından dolayı seviyor.Allaha verilecek olan övgüyü,hamdı nefsine veriyor.elinden geldiği kadar nefsine kusurları vermez.devamlı nefsini temize çıkarıyor.ne kadar hata yapsa o yapmadı diyor .avukat gibi nefsini savunuyor.devamlı nefsini savunan,kusurları görmeyen,hatalarını gören,kendini öven ve hep kendinden bahseden insan nefsini kendine ialah yapmış oluyor diyor.

Allahın kendisini (yani Allahı)övsün,hamdetsin ve tesbihetsin diye verdiği kalbini,dilini,kulağını,gözünü ve ruhunu nefis kendisi için kullandığından ilahlaşıyor.

onun için düşünelim biz nefsimizi ayıplıyormuyuz.hata yaptığı zaman yaptın diyormuyuz.biz kimi çok övüyoruz kendimizimi yoks aAllahı mı.

herkes kendisini bilir.işte bu tehlikeden kurtulmak için yapacağımız şey;nefsimizi temize çıkarmıyacağız.çıkaran yanar.çıkarmayan azarlayan Allaha doğru adım atar.imanı ubudiyeti artar.

kardeşler tefekkürlerinizi yazın sonra ikinci hatveye başlayalım.

ıkinci Hatvede, dersini verdiği gibi; kendini unutmuş, kendinden haberi yok; mevti düşünse, başkasına verir; fenâ ve zevâli görse, kendine almaz. Ve külfet ve hizmet makamında nefsini unutmak, fakat ahz-ı ücret ve istifade-i huzûzât makamında nefsini düşünmek, şiddetle iltizam etmek, nefs-i emmârenin muktezâsıdır. şu makamda tezkiyesi, tathîri, terbiyesi; şu hâletin aksidir. Yani, nisyân-ı nefs içinde nisyan etmemek. Yani, huzûzât ve ihtirasâtta unutmak ve mevtte ve hizmette düşünmek

geldik ikinci hatveye;Allahı unutanlar gibi olmayın çünkü Allah onlara nefisleri unutturur.ayetinin tefsiri yapıyor üstad.

diyorki nefsini hizmette ve külfette yani sıkıntılarda düşünmek,
ücrette ve lezzetlerde düşünmemektir.

amma gelin görünkü nefis hizmette kaçıyor ve bir işte sıkıntı varsa,çalışma varsa bundanda kaçıyor.

amma ücreti gördüğü ve zevkleri gördüğü zaman hemen ileri atılıyor.böyle davranan nefis Allahı unutmuştur.Allah için çalışmaz.Allah için amel etmez.sadece ücret ve zevk için çalışır.böyle çalışan nefis kendini ateşden nasıl kurtarır.

onun için hizmette ileri,ücrette ve zevklerde gerisin geriye gitmeliyiz.
onun için nefsimizi hizmete sevk etmeliyiz.

ücretten alıkoymalıyız.zaten ücretini hizmet edersen Allah verir.o Allahın vazifesi.sen vazifeni yap.Allahın vazifesine karışma.

memur daima çalışır.iş sıkıntılı,zorda olsada çalışır.amma ücretini düşünmez.çünkü ücretini devlet verecektir.o kendi vazifesini yapsın.devletin vazifesine karışmasın.karışırsa dışarı atarlar ha....ona göre davranmak lazım dır ha..

aynen öylede allahın vazifesine karışma ateşe atarlar ha...

selametle...

paylaşım için ALLAH razı olsun...

Üçüncü Hatvede, dersini verdiği gibi; nefsin muktezâsı, dâimâ iyiliği kendinden bilip, fahr ve ucbe girer. Bu hatvede, nefsinde yalnız kusuru ve naksı ve aczi ve fakrı görüp, bütün mehâsin ve kemâlâtını, Fâtır-ı Zülcelâl tarafından ona ihsan edilmiş nimetler olduğunu anlayıp, fahr yerinde şükür ve temeddüh yerinde hamd etmektir. şu mertebede tezkiyesi, -3- sırrıyla şudur ki: Kemâlini kemâlsizlikte, kudretini aczde, gınâsını fakrda bilmektir.

gelelim üçüncü hatveye yani adıma bu adımdada;
iyiliği Allahdan kötülüğü nefsimizden bileceğiz.

çünkü iyiliği yaratan Allah dır.o iyiliği işlemek içinde bize yardım edende O'dur.
mesela güzel söz söylemek iyiliktir.bunu söylemek için sana dili veren,tükrük bezleri veren,aklı veren Allah dır.güzel sözün ne olduğuna O öğretiyor.
o zaman nasıl ben söyledim dersin.

demek senin vazifen kusurunu,aczini,fakrini bilmendir.

eğer kendinde bilsen gurura,kibre düşersin.buda çok tehlikelidir.

eğer aczini anlayarak Allah benim gibi kusurlu,güçsüz ve fakir bir kuluna bu iyiliği yaptırdı dersen şükür etmiş olursun.

demek şükür etmek için verilen nimetlerin Sahibini tanımaktan geçer,tanırsan bir adım daha ona yaklaşmış ve tevhide ermiş olursun.

iyilikleri ben yaptım diyen bir insan Allaha ortak koşmuş oluyor.
bunndan kurtulmak için iyiliği Allaha ve kötülüğü nefsine vereceksin.
ve kendinin ne kadar kusurlu,güçsüz ve fakir olduğunu anlayıp yaptığın iyiliklerin sahibini tanıyacaksın ve neticede şükür vazifesini ifa etmiş olacaksın.

üçüncü hatveyi güzel izah ediyor.okuyalım.18.sözden

Ey fahre meftun, şöhrete mübtelâ, methe düşkün, hodbînlikte bîhemtâ sersem nefsim! Eğer binler meyve veren incirin menşei olan küçücük bir çekirdeği ve yüz salkım ona takılan üzümün siyah kurucuk çubuğu bütün o meyveleri, o salkımları kendi hünerleri olduğu; ve onlardan istifade edenler o çubuğa, o çekirdeğe medih ve hürmet etmek lâzım olduğu, hak bir dâvâ ise, senin dahi sana yüklenen nimetler için fahre, gurura, belki bir hakkın var. Halbuki, sen dâim zemme müstehaksın. Zîrâ o çekirdek ve o çubuk gibi değilsin. Senin bir cüz-i ihtiyârın bulunmakla, o nimetlerin kıymetlerini fahrin ile tenkîs ediyorsun. Gururunla tahrip ediyorsun ve küfrânınla iptal ediyorsun ve temellükle gasb ediyorsun. Senin vazifen fahr değil, şükürdür. Sana lâyık olan şöhret değil, tevâzudur, hacâlettir. Senin hakkın medih değil istiğfardır, nedâmettir. Senin kemâlin hodbînlik değil, hudâbînliktedir.

Hem deme ki, "Halk içinde ben intihab edildim. Bu meyveler benim ile gösteriliyor. Demek bir meziyetim var." Hayır, hâşâ! Belki herkesten evvel sana verildi; çünkü herkesten ziyâde sen müflis ve muhtaç ve müteellim olduğundan en evvel senin eline verildi