Muhabbet Fedâileri

ASILSIZ BAZI TENKıDLERE CEVAP
Evvela bilinmelidir ki, ıslamiyeti müdafaa etmek yolundaki fedakârane hizmetine zarar vermek isteyen gizli din düşmanlarının tahrikiyle ve iğfalatiyle Bediüzzaman Hazretleri hapishanelerde ve çekilmez musibetler içinde hayatını geçirdiği, inkârı mümkün olmayan bir hadisedir.

Hem Bediüzzaman Hazretlerinin, ahirzaman fitnesi denen mevcud sefahetlerin manevi tahribatını tamir etmek yolunda hayatı boyunca çalıştığı dahi bedihi olduğundan, Bediüzzaman Hazretlerini tenkid etmek, gizli cereyana yardım olacağı hükmü de, milli vicdanda yerleşmiştir. Bununla beraber Bediüzzaman Hazretlerinin dinî hizmeti tenkid edildikçe, O’na olan bağlılık daha kuvvetlenmiştir ve kuvvetlenir.

Esasen dinî sahaya bakan tenkidlerin, önce iyi niyete ve sonra da şer’î delillere dayanması şarttır. Aksi halde tenkidci, muhatab alınmaz.

Hatta bahsimize konu olan ve müslüman halkın hürmet ettiği “Süleymaniye” ismini de kullanarak dini hissiyatı taraflarına çekmek gibi iddiacılara münasib düşmeyen bir yol tercih edilmiştir. Ortaya atılan iddialar dahi çok basit ve tutarsız ve kasıtlı olduğu görüldüğünden nazara alınmadı. Ancak, o tenkidler sinsice hazırlanıp yayılmışsa, bazıların manevî zarar görmemesi için şer’î ve mantıkî cevablar verilmelidir. Biz de tenkidcileri müstemi’ makamamında bırakıp iyi niyetlileri muhatab alacağız. şöyle ki:

1- RÜYA MESELESı

Hz. Bediüzzamanın rüyasında, Resulullah’dan A.S.M. ilim istemesi ve bu rüyanın manevî feyzinden ilme karşı kuvvetli bir alaka duyması ve ilimde yükselmesi olan masumane ve meşru rüya hadisesi, tenkid bahanesi yapılıyor.

Halbuki asırlardan bu yana ıslam büyükleri olan mürşidler ve veliler ve hatta avam dairesinde dahi bunun gibi nice rüyalar ve feyizdarlıkları –bilhassa tasavvuf dairesinde– hayli nakledilmiştir. Din namına yapılan tenkidlerde, bütün müslümanların ortak kabul ettikleri şeriatın temel kitablarından delil getirmek şarttır. Bu zamanda böyle bahaneci bazı tenkidciler, şer’î kaynaklardan kaçtıkları gibi kendi şahsi anlayışlarıyla bazı ayetlerin kısa meallerini kaynak makamında gösterdiklerinden sözleri değer taşımaz.

2- ıMAMıYE ANLAYIşINA BENZETME

ışin daha garibi, bu rüya, Alevilik mezhebinin “imamiye, talimiye” gibi kollarına benzetilmek istenilmiş. Halbuki bu mezheblerin, akıl, ilim, tefekkür ve naklî delillere değil, sadece mutlak manada imama bağlı kalınacağı şeklindeki anlayışları, mezhebler tarihi ve hatta kelam kitablarında dahi tafsilatla yazılmıştır. Halbuki Risale-i Nur eserleri, ilmî ve şer’î ahkâmı esas almış olduğu gibi, Bediüzzaman dahi kendisini sözü dinlecek tek şahsiyet olarak göstermemiştir. Mesela birkaç örnek verelim. Bediüzzaman diyor:

“Hattâ benim sözümü de, ben söylediğim için hüsn-ü zan edip tamamını kabul etmeyiniz. Belki ben de müfsidim veya bilmediğim halde ifsad ediyorum. Öyle ise her söylenen sözün kalbe girmesine yol vermeyiniz. ışte size söylediğim sözler hayalin elinde kalsın, mehenge vurunuz. Eğer altun çıktı ise kalbde saklayınız. Bakır çıktı ise çok gıybeti üstüne ve bedduayı arkasına takınız, bana reddediniz gönderiniz.” Münazarat:14

Yani ortaya atılan sözlerin ve iddiaların doğruluk ölçüsü, ahkâm-ı Kur’aniyeyi gösteren şeriatın malum temel kitablarında yazılı hükümler olduğuna, Bediüzzaman Hz. “mehenge vurunuz” sözüyle dikkat çeker.

Yine Bediüzzaman diyor:

“Benim çok kusurlu şahsıma hüsn-ü zan ile verdiğiniz makamlar cihetinde değil; belki vazifeye, hizmete bakıp o noktada bakmalısınız. Perde açılsa, benim baştan aşağıya kadar kusurat ile âlûde mahiyetim, benden kaçmağa bir vesile olur. Sizi kardeşliğimden kaçırmamak, pişman etmemek için, şahsiyetime karşı haddimin pek fevkinde tasavvur ettiğiniz makamlara irtibatınızı bağlamayınız. Ben size nisbeten kardeşim, mürşidlik haddim değil. Üstad da değilim, belki ders arkadaşıyım. Ben sizin, kusuratıma karşı şefkatkârane dua ve himmetinize muhtacım. Benden himmet beklemeniz değil, bana himmet etmenize istihkakım var. Cenab-ı Hakk'ın ihsan ve keremiyle sizlerle gayet kudsî ve gayet ehemmiyetli ve gayet kıymetdar ve her ehl-i imana menfaatli bir hizmette, taksim-i mesaî kaidesiyle iştirak etmişiz. Tesanüdümüzden hasıl olan bir şahs-ı manevînin fevkalâde ehemmiyet ve kıymeti ve üstadlığı ve irşadı bize kâfidir.” Emirdağ Lahikası:73

Bediüzzaman Hazretlerinin daha bunlar gibi pek çok beyanları, Risale-i Nurda serpilmiş olup, nazarlar şahıslardan kitaba, yani hakaik-ı Kur’aniye çevriliyor.

şimdi kasıtlı olarak yapılan iddiada Bediüzzamanın, mutlak manada sözü dinlenen tek şahıs manasındaki “imamiye ve talimiye” ciliğe benzetilmek istenmesi, bilerek hakikatı tahrif ile tersine çevirip hak ve hakikata sinsice taarruzdur !... Ehl-i insafın vicdanlarına havale ediyoruz.

3- RÜYA ıLE ıRşAD MESELESı

Bir de, rüya ile irşadın yapılamıyacağı iddia ediliyor. Üstelik mesele ile alakası olmayan bazı ayetler, ehl-i ilmin nefret edeceği sathilikle güya delil olarak gösteriliyor. Büyük müfessirlerimizin ve imamlarımızın hükümlerini yok sayarak mezhebsizlik yoluna sapılıyor. Halbuki, Kur’anda, ehadiste ve dinî şahsiyetlerin tarihçelerinde, yazılı olan bu rüya ile irşad hadiseleri mebzuliyetle vardır. Bu meselenin bedihi oluşu sebebiyle, Merhum Ömer Nasuhî Efendinin Büyük ıslam ılmihalinden bir örnekle iktifa ediyoruz. şöyle ki:

“Mescid-i Nebevî (Peygamberin Mescidi) yapıldıktan sonra, ashab-ı kiram toplanıp beş vakit namazı cemaatla kılmaya başlamışlardı. Fakat namaz vakitlerini ilân edip bildirmek gerekiyordu. Başka milletlerin ibadete çağrı için boru öttürmek, çan çalmak, yüksek bir yerde ateş yakmak gibi kabul etmiş oldukları anlamsız işaretler ıslâmiyete yakışmazdı. Bir aralık Hazret-i Ömer'in teklifi ile: "Essalâte Camiaten (topluca namaza)" diye seslenildi. Sonra Ensar-ı kiramdan Abdullah ibni Zeyd'e rüyasında bildiğimiz şekilde ezan öğretildi.” Büyük ıslam ilmihali:546

[center][size=12pt]4- KUR’AN HAKıKATLARININ ıLHAMEN GELışı[/size][/center]

Risale-i Nurdaki ifadelerini bozarak hareket eden tenkidcilerin Bediüzzamana atfen bir iddiaları da şöyle:

“Kur’anın gizli gerçekleri Risale-i Nur ile birlikte bize iniyor!” denmiş.

Halbuki Bediüzzaman’ın asıl ifadesi şöyledir:

الْكِتَابِ cümlesinin sarih bir manası asr-ı saadette vahiy suretiyle Kitab-ı Mübin'in nüzulü olduğu gibi, mana-yı işarîsiyle de, her asırda o Kitab-ı Mübin'in mertebe-i arşiyesinden ve mu'cize-i maneviyesinden feyz ve ilham tarîkıyla onun gizli hakikatları ve hakikatlarının bürhanları iniyor, nüzul ediyor” şualar: 711 diyerek her asrın dinî şahsiyetlerin bu ılahî ihsana mazhariyetleri beyan edilip “şu asırda bir şakirdini ve bir lem'asını cenah-ı himayetine ve daire-i harîmine bir hususî iltifat ile alıyor.” şualar: 711 şeklindeki meşru ve makbul bir ifadeyi, “Kur’anın gizli gerçekleri Risale-i Nur ile birlikte bize iniyor!” şeklinde bilerek tahrif etmek, açık bir garazkârlığın ve dinî inkişafa sinsi muhalefetin eseri olur.

Evet, bu paragrafda Kur’an ayetlerinin sarih manasından başka işari manaların dahi bulunduğu ve bu işarî manaların her asırda mazharları bulunabileceği cihetiyle Risale-i Nur’un dahi feyiz ve ilham yoluyla bir mazhariyeti bulunduğu ifade ediliyor. Bu ise dini ölçüler dairesinde ıslâm ulemasınca kabul edilmiştir. Tenkitçiler ıslâm’ın dini şahsiyetlerini hatta ehl-i sünnetin hak mezheblerini dahi nazara almamak gibi garip anlayışları olduğu anlaşılıyor. Çünkü tenkidciler iddialarını, güya Kur’andan hüküm çıkarabilme salahiyetinde imişler gibi bazı ayetleri tevilat-ı fâside ile tahrif ederek garazlarına alet ettikleri görülüyor.

Bediüzzaman Hazretleri, eserlerinde, Kur’anın mana camiiyeti ve külliyeti hakkında izahlar yapmıştır. Bunlardan birisi şöyledir:

Kur’anın “Lafzındaki câmiiyettir. Elbette evvelki sözlerde, hem bu sözde zikrolunan âyetlerden şu câmiiyet aşikâre görünüyor. Evet لِكُلِّ اَيَةٍ ظَهْرًا وَبَطْنًا وَ حَدًّا مَطْلَعًا وَلِكُلٍّ شُجُونٍ وَغُصُونٍ وَ فُنُونٍ olan Hadîsin işaret ettiği gibi; elfâz-ı Kur'aniye, öyle bir tarzda vaz'edilmiş ki, herbir kelâmın, hattâ herbir kelimenin, hattâ herbir harfin, hattâ bâzan bir sükûnûn çok vücuhu bulunuyor. Herbir muhatâbına ayrı ayrı bir kapıdan hissesini verir.

Bediüzzaman Hazretleri bir mahkemede iddia makamının tenkidine verdiği cevabında diyor ki:

“...mana-yı sarihî ile, mana-yı işarî ve mana-yı küllî ile hususî ferdlerin farkını anlamayan bir cehalettir. Necmeddin-i Kübra ile Muhyiddin-i Arabî gibi binler ülemaların küllî hâdiselerine, hattâ nefsin cüz'î ahvaline dair âyâtın mana-yı sarihi değil, işarî manalarını beyan sadedinde çok yazıları var olduğu malûmdur. Hem âyâtın mana-yı işarî-i küllîsinde her asırda efradı bulunduğu gibi bir ferdi bu zamanda ve bu asırda Risale-i Nur ve bazı şakirdleri de bulunduğuna eskiden beri ülema mabeyninde makbul bir riyazî düsturu olan ebced ve cifir hesabıyla bir tevafuk göstermek, elbette hiç bir cihetle âyâtı şahsî fikirlere âlet ediyor denilmez. Ve böyle diyen büyük bir hata eder ve dekaik-i ilmiyeye ihanet eder.” şualar: 419

“Hem dememişiz ki mana-yı işarînin külliyeti budur. Belki diyoruz ki, mana-yı sarihinin tahtında müteaddid tabakalar var. Bir tabakası da mana-yı işarî ve remzîdir. Ve o mana-yı işarî de bir küllîdir, her asırda cüz'iyatları var. Ve Risale-i Nur dahi bu asırda o mana-yı işarî tabakasının külliyetinde bir ferddir ve o ferdin kasden bir medar-ı nazar olduğuna ve ehemmiyetli bir vazife göreceğine, eskiden beri ülema beyninde bir düstur-u cifrî ve riyazî ile karineler, belki hüccetler gösterilmiş iken, Kur'anın âyetine veya sarahatine değil incitmek, belki i'caz ve belâgatına hizmet ediyor. Bu nevi işarat-ı gaybiyeye itiraz edilmez. Ehl-i hakikatın nihayetsiz işarat-ı Kur'aniyeden hadd ü hesaba gelmeyen istihraclarını inkâr edemeyen, bunu da inkâr etmemeli ve edemez.” şualar: 682

ışte Risale-i Nur Külliyat’ında bu manada olarak çeşitli izahlar vardır.

Amma tenkidçiler ıslâm âlimleri dairesinde makbul olan anlayışlara değil, kendi maksadlı anlayışlarına bağlı kalarak garip sözler söyleyebilirler. Bu gibi sözleri hakiki müslümanlara tesir etmediği gibi aksine nefret uyandırır.

ıttihad ılmi Araştırma Heyeti Tarafından Hazırlanmıştır...

[/quote]

ıttihad ılmi Araştırma Heyeti

Tarafından Hazırlanmıştır

5- PEYGAMBERLıK ıTHAMI

şualar adlı eserin 711. sahifesindeki ifade, çok acib tahrif edilerek son Peygamber olma iddiası şeklinde iftira edildi. Risale-i Nurda böyle ithamlara verilen cevablardan birisi şöyledir:

“Said Nursî gibi bir ıslâm müellifini böyle siyasî iftiralarla mevzubahs etmek; çok vecihlerle vicdansızlıktır, müdhiş bir gaddarlıktır, âdi bir yalancılık derekesine sukuttur.

Herhangi bir din âlimine, bir bahane ile peygamberlik isnadını yapmak, doğrudan doğruya ıslâmiyete bir taarruz ve Kur'ana bir ihanettir.” Emirdağ Lâhikası-ll sh: 219

Peygamberimizin A.S.M. son peygamber, yani hâtem-ül enbiya olduğunu, Bediüzzaman Hazretleri şöyle beyan eder:
kelimesine bak! Bu âyetin her tarafından uçup bu kelimenin başına konan letaifi gör. Zira bu âyet, nübüvvet hakkındadır. Nübüvvet mes'elesinde "Beş Maksad" vardır. Bu maksadlar, beş nükte ve letaiften in'ikas etmiştir. Bu beş letaif, nin sadefindedir. Maksadlar ise:

1- Hazret-i Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâm, resuldür.

2- Ekmel-ür Rusüldür.

3- Hâtem-ül Enbiyadır.

4- Risaleti, âmmedir.

5- şeriatı, sair şeriatların mehasinini cem' ile onların nâsihidir.” ışarat-ül ı’caz sh: 50

“Demek Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâm, hâtem-ül enbiyadır. Mefhum-u muhalifiyle işmam eder ki, ondan sonra peygamber gelmez. Hâtemiyetine hâtem ve imza basar.” ışarat-ül ı’caz sh: 51

Evet “Vakta ki, âlem-i insaniyet zaman-ı saadetin şems-i saadetiyle uyandı ve müdavele-i efkâr ile, an'anelerinin terkiyle, tebdiliyle ve kavimlerin birbirine ihtilatlarıyla ittihada meyil gösterdi ve aralarında münakale ve muhabere başladı; hattâ Küre-i Arz bir memleket, belki bir vilayet, belki bir köy gibi oldu; bir davet ve bir nübüvvet umum insanlara kâfi görüldü.” ışarat-ül ı’caz sh: 52

deki ibtida manasını ifade eder. ıbtida ise, bir intihaya bakar. ıntiha, adem-i ihtiyaca delalet eder. Öyle ise o hazret, Hâtem-ül Enbiya'dır ve âlem-i insaniyetin başka bir resule ihtiyacı yoktur.” ışarat-ül ı’caz sh: 52

“Nasılki Nur-u Muhammedî ve hakikat-ı Ahmediye Aleyhissalâtü Vesselâm, divan-ı nübüvvetin hem fâtihası hem hâtimesidir. Bütün Enbiya, onun asıl nurundan istifaza ve hakikat-ı diniyenin neşrinde onun muînleri ve vekilleri hükmünde oldukları ve nur-u Ahmedî (A.S.M.) cebhe-i Âdem'den tâ Zât-ı Mübarekine müteselsilen tezahür edip neşr-i nur ederek intikal ede ede tâ zuhur-u etemle kendinde cilveger olmuştur.

Hem mahiyet-i kudsiye-i Ahmediye, Risale-i Mi'rac'da kat'î bir surette isbat edildiği gibi , şu şecere-i kâinatın hem çekirdek-i aslîsi, hem âhir ve en mükemmel meyvesi olmuş. [u] Öyle de hakikat-ı Kur'aniye[/u], zaman-ı Âdem'den şimdiye kadar hakikat-ı Muhammediye (A.S.M.) ile beraber müteselsilen Enbiyaların suhuf ve kütüblerinde nurlarını neşrederek gele gele tâ nüsha-i kübrası ve mazhar-ı etemmi olan Kur'an-ı Azîmüşşan suretinde cilveger olmuştur.

Bütün Enbiyanın usûl-ü dinleri ve esas-ı şeriatları ve hülâsa-i kitabları Kur'anda bulunduğuna, ehl-i tahkik ve ehl-i hakikat ittifak etmişler.” Barla Lâhikası sh: 324

şimdi az bir kısmı olarak nakledilen ve Risale-i Nurda büyük bir yekün teşkil eden bu sarih beyanlar müvacehesinde Bediüzzaman Hazretlerine dil uzatanlar, ehl-i vicdan nazarında ne hale düşüyorlar!...Ve eğer nedamet etmezlerse, huzur-u ılahide ve mahkeme-i kübrada halleri nice olur!...

6- URVET-ÜL VÜSKA MESELESı

Tenkid bahanesi arayanlar, Risale-i Nurda geçen “urvet-ül vüska” tabirini istismara kalktılar.

Kur’anda geçen bu tabiri, Önce ansiklopedi ve bazı lûgatlardan bakalım. Mesela Kamus-i Türkîde şu ifade var: Kemal-i itmi’nanla yapışılıp istinad ve istimdad olunabilen şey.

Kur’an Lugatı-Timaş yayınları, “vüska” kelimesi için teşbihtir der. Yani temsilî bir ifade olduğunu kaydeder.

Lugatlar küçük farklarla Kamus-i Türkînin beyanına yakın manada ifade ederler.Yani bu tabir Kur’an ve islamiyet manasına geldiği gibi; lûgat ve mecaz manalariyle de, Kemal-i itmi’nanla yapışılıp istinad ve istimdad olunabilen şey ve benzeri manalarda kullanılmaktadır.

şâmil Yayınları-ıslam Ansiklopedisi- “urvet-ül vüska” tabirini genişçe izah eder. Biz bu izahından mes’elemizle alakası olan kısımlarını nakledeceğiz. şöyle ki:

“Urvet-ül vüska: Çok sağlam kulp, tutanak, sap anlamındadır. Kur'ân'da iki âyette yer alan urvetü'l-vuska kavramı çok geniş manalıdır. Bu kavramın geçtiği âyetleri müfessirler uzun uzadıya açıklamışlardır.

Burada tağutu inkâr edip Allah'a iman eden kimse, asla kopmak bilmeyen bir kulpa sıkı sıkıya yapışmış bir kimseye benzetilmektedir.

Ebussuud Efendi bu kelimeyi şöyle tefsir eder:

“Bu ilâhî kelâm bir temsildir. Kesin ve parlak delillerle sâbit ve kopma ih­timali bulunmayan hakka bağlılık mefhûmu aklî bir sûret olup sağlam ve kopmaz bir ipe tutunmak gibi hissedilebilen bir sûrete teşbih edilmiştir.

Bu sağlam kulp (el-urveti’l-vüskâ), istiare (mecâz) yoluyla, imân ve tevhidden ibaret olan hak itikadı da ifâde ediyor olabilir. Buna göre, o kulpa tutunmak da, istiare yoluyla, hakka bağlılığı ifâde eder.”

Bu konuyla ilgili Buharî ve Müslim'de Abdullah b. Selam'dan şöyle bir hadis-i şerif rivâyet edilmektedir: Rasûlüllah (s.a.s) döneminde bir rüya gördüm. Onu Peygamber (s.a.s)'e anlattım. Rüya şuydu: Yemyeşil bir bahçe içindeymişim. (ıbn Amr şöyle dedi: Bu bahçenin yeşilliğini ve genişliğini de zikretti) Onun ortasında demirden bir direk vardı. Bunun alt tarafı yerde, üst tarafı da semadaydı. En üst tarafından da bir kulp bulunmakta idi. Bana "Bu direğe çık" dediler. Ben "Gücüm yetmez" dedim. Derken bir hizmetçi geldi. Arkamdan elbiselerimi kaldırıp "tırman" dedi. Ben de kulpu yakalayıncaya kadar tırmandım. Bana: "Kulpa yapış" dedi. Derken bu kulp elimde olduğu halde uyandım. Rasûlüllah (s.a.s)'ın yanına gittim. Bana şöyle dedi: "Gördüğün bahçe ıslâm bahçesidir. Direk de ıslâmın direğidir. O kulp ise sapasağlam olan kulptur. Sen ölene kadar ıslâm üzere kalacaksın" Bu bakımdan sahabe-i kiram Abdullah b. Selam (r.a) hakkında şöyle derlenmiş: "Cennet ehlinden bir kişi görmek isteyen, buna,(Abdullah b. Sellam)'a baksın (Müslim, Fedailu's-Sahabe,150; ıbn Mâce, Rüya, 10; Buharî, Tabir, 23).

...Urvet'ul-Vuska (sağlam kulp) ifadesi, Allah'a teslim olan mü'min'in gönlünde Rabbına karşı güven ve emniyet bağının ifadesidir. ” (ıslam Ansiklopedisi- şâmil Yayınları, “urvet-ül vüska” maddesi.)

Bütün bu izahların neticesinde, teşbihî bir tabir olan “urvet-ül vüska “ Kur’an ve ıslamiyet manasında olduğu gibi, Allaha, Kur’ana, ıslamiyete ve Resulullaha samimi bağlılığı sebebiyle güvenilen ve istikamete vesile oluşu itibariyle bağlanılan manevi değerlere de denilebildiği görüldü. Fakat bu nakıllere rağmen yine de itiraz edilirse, böyle kasıdlı ve te’vilat-ı fâsideye dayanan itirazlar nazara alınmaz.

şimdi Risale-i Nurda “urvet-ül vüska” tabirinin geçtiği parçaları ele alacağız. şöyle ki:

" (وَيُؤْمِنْ بِاللّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ )(بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى) Bu iki kudsî cümleler, kuvvetli münasebet-i mâneviye ile beraber makam-ı cifrî ve ebcedî hesabıyla, birincisi Risalet-ün Nur'un ismine, ikincisi onun tahakkukuna ve tekemmülüne ve parlak fütuhatına mânen ve cifren tam tamına tetâbukları bir emaredir ki; Risalet-ün Nur bu asırda, bu tarihte bir "urvet-ül vüska"dır. Yâni çok muhkem, kopmaz bir zincir ve bir "hablullah"tır. Ona elini atan, yapışan necat bulur diye mânâ-yı remziyle haber verir.” şualar sh: 272

“Hem "Elbakara" suresinde, hem "Lukman" suresinde
فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى cümlesidir. Yani: "Allah'a îman eden hiç kopmayacak bir zincir-i nuraniye yapışır, temessük eder." Risâle-i Nur ise, îman-ı billahın Kur'anî bürhanlarından bu zamanda en nuranisi ve en kuvvetlisi olduğu tahakkuk ettiğinden, bu بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى külliyetinde hususî dâhil olduğuna teyiden makam-ı cifrîsi bin üçyüz kırkyedi (1347) ederek Risalet-ün Nur intişarının fevkalâde parlaması tarihine tam tamına tevafukla bakar. Ve bu ondördüncü asırda Kur'anın i'caz-ı manevîsinden neş'et eden bir urvet-ül vüska ve zulümattan nura çıkaracak bir vesile-i nuraniye Risâle-in Nur olduğunu remzen bildirir.” şualar sh: 700

Bu parçada dahi Risale-i Nur eserlerinin Kur’andan alınan bürhanlar olduğu, yani Kur’ana bağlı olduğu ve milyolarca makbul ıslamî eserlerin vazifesi gibi, ıman nuruna vesile olduğu, hem remzî mananın külliyetinde, yani geçmiş asırların, ımam-ı Rabbanî, ımam-ı Gazali, şah-ı Geylanî gibi büyük dinî şahsiyetlerin de bu remzi mana tabakasından hissedar oldukları nazara verildi.

Keza “ Necat yalnız sıdkla, doğrulukla olur. "Urvet-ül vüska" sıdktır . Yani, en muhkem ve onunla bağlanacak zincir doğruluktur.” Hutbe-i şamiye sh: 50

Bu kısımda lûgat ve mecaz bir mana ile, kalben,lisanen ve fiilen yaşanan doğruluğa, sıdk’a Urvet-ül vüska denildi.

Ve keza “Hamiyet-i ıslâmiye, en kuvvetli ve metin ve arştan gelmiş bir zincir-i nuranîdir. Kırılmaz ve kopmaz bir urvet-ül vüskadır. Tahrib edilmez, mağlub olmaz bir kudsî kal'adır" Hutbe-i şamiye sh: 65

Burada da ıslamiyeti koruma sıfatı olan Hamiyet-i ıslâmiyeye urvet-ül vüskadır deniliyor.

“...meşrutiyet-i şer'iye taht-ı efkâra çıktı; habl-ül metin-i milliyeti ihtizaza getirdi; nuranî urvet-ül vüska olan ıslâmiyet ihtizaza geldi.” Münazarat sh: 66

Bu parağrafta dahi ıslâmiyet, doğrudan urvet-ül vüska vasfiyle tavsif edildi.

şimdi bu nakıllerin ortaya koyduğu hakikatlara rağmen, yine de Risale-i Nur eserlerini ve Bediüzzamanı çürütebilmek yoluna gidilse ancak, iyi niyet sahibi ve münsif insanların nefretleri kazanılır.