Muhabbet Fedâileri

VAKTı ZAMANINDA Hindistan’da yaşayan fakir bir kız mihracelerden biriyle evlenmiş ve bir çocuk doğurmuştu. Çocuk koşup oynamaya başladığı günlerin birinde müthiş bir hastalığa tutuldu ve üç-beş gün içinde öldü. Zavallı kadın çocuğunu bağrına bastığı gibi doğruca bir bilgeye gitti. Ondan, çocuğunu hayata döndürecek bir ilaç istedi.

Bilge:

“Peki, yavrum” dedi. “Bana birkaç hardal tohumu getir de, sana istediğin ilacı yapayım. Yalnız, hardal tohumunu öyle bir evden alacaksın ki, oradan bir evlat, ana-baba, kardeş, akraba, veya köle cenazesi çıkmış olmasın...”

Kadın çocuğunu kurtarmak arzusuyla koşup şehirdeki evlerin kapısını çaldı. Hardal tohumu şehirdeki her evde vardı. Fakat, kapısını çaldığı evler arasında cenaze çıkmamış bir tek ev yoktu.

Kadın bilgeye döndüğü zaman işin gerçeğini anlamışa benziyordu. Anlamıştı ki, bu dünyada yaşayan herşey ölümlüydü. Ölümsüz tek bir canlı yoktu...