Muhabbet Fedâileri

"Ruhun ispatı yapılabilir mi?"

Ruh, pozitif bir alanın objesi değildir. Elle tutulmaz, gözle görülmez. Laboratuarda deneyle tespit ve ispat imkânı yoktur. Ağırlığı, boyu, miktarı, hacmi, kütlesi vs. maddî değerlerden yoksundur. Ruhu madde plânına, görülür şeyler ortamına, şehâdet edilenler plâtformuna indirgeyerek görmek, işitmek, dokunmak, koklamak ve onunla konuşmak isteyenler veya madde ölçütüyle ispat arayanlar, ya da bunlardan yoksunluğu cihetiyle inkâra kalkışanlar, boşa kürek çekiyorlar.

Her şeyden önce, ruhun yokluğunu ispat etmek, varlığını ispat etmekten daha zordur; hattâ imkânsızdır. ınsan, bir çok varlık değerlerine gözünü yumarak ``yoktur" diyebilir belki ama, bunun ispâtını yapamaz; yapmaya kalksa, kimseyi, hattâ eğer akl-ı selîm sahibiyse kendisini bile iknâ edemez.
Zîrâ en ilkelinden, en medenîsine kadar bütün beşeriyet kendisini yalanlar. Başta ıslâmiyet olmak üzere bütün dinler kendisini tekzip eder. Başta psikoloji olmak üzere bütün ruh bilimleri kendisine güler geçer. Dahası, ruhun varlığını pozitif ilimler de tanımak zorundalar. Söz gelişi biyoloji veya tıp ilimlerinin, ruhu devre dışı bırakarak ölümü îzah etmeleri mümkün mü?

Ruhun mevcudiyeti hakkında Kur'ân'da ve Kur'ân peygamberi Hazret-i Muhammed'in (asm) hadislerinde hiç şüphesiz deliller vardır. Kur'ân, rûhu şu âyetle bildirir: ``Ey Muhammed! Sana ruhtan soruyorlar. De ki, ``Rûh, Rabb'imin emrindendir. Bu hususta size pek az bir ilim verilmiştir."1
Peygamber Efendimiz de (asm) bir hadislerinde insanın yaratılış evresini ve bu esnada ruhun verilişini şöyle beyan eder: ``Sizler yaratılış başlangıcında ana rahminde kırk günde toplanırsınız. Sonra ikinci kırk gün içinde katı bir kan pıhtısı olursunuz. Sonra bir diğer kırk gün içinde de mudga (bir tutam et parçası) olursunuz. Bundan sonra Allah bir melek gönderir ve ona dört kelimeyi yazmasını emreder. Meleğe, onun amelini, rızkını, ecelini, mutlu mu, mutsuz mu olacağını yaz, denilir. Sonra ona ruh üflenir."2

Îman esaslarımız içinde yer alan ``Meleklere îman" akîdesi, esasen ruhun varlığına inanmamızı da kapsar. Nitekim Kur'ân Cebrâil'i bazı âyetlerde ``rûh" olarak niteler3; meleklerle rûhu aynı kefede tavsif eder: ``Melâike ile rûh o gece içinde yer yüzüne inerler."4
Bu verdiğimiz âyetleri rûhun, melâikenin ve Haşrin ``bekâsına" tahsis ettiği Yirmi Dokuzuncu Söz'de tefsir eden Üstad Bedîüzzaman Saîd Nursî, konuyla ilgili olarak pozitif değerlere de bir hayli gönderme yapmaktadır. Melâike'nin ve rûhâniyâtın varlığını ispat ile başladığı Mukaddime'yi, melek ve rûh kavramının ne kadar mâkul ve lâzım olduğunu ispat ettiği Esas'lar takip etmekte; melekleri, cinleri ve ruhları kavram olarak aynı kategoride temellendirmektedir.

Meleklerin vücudu ve rûhânîlerin sübûtu ile ilgili bütün akıl ve nakil ehlinin ittifak ettiğini bildirdiği ıkinci Esas'ta Bedîüzzaman Hazretleri, en maddeperest felsefecilerin dahî, varlıkların her bir nev'inde var olduğuna hükmetmek zorunda kaldıkları ``mücerret rûhânî mâhiyet"in, gerçekte ``melâike"den ibâret olduğunu; yalnız yanlış olarak ``on akıl" veya ``kuvve-i sâriye", yani ``cereyan eden kuvvetler" tarzında isimlendirdiklerini vurgular.5
ıkinci Maksad'daki Esas'larda ise Üstad Hazretleri, cesedin gelip geçici, rûhun ise bâki olduğunu herkesin kendi hayatıyla anlayacağını, yani herkesin hayatı müddetince defalarca cesed elbisesini değiştirdiği halde, rûhunun bâkî kaldığını hissettiğini kaydeder. Bedîüzzaman, ruhun esas olduğunu, cesedin ruh ile kâim olduğunu; ruhun cesetle kâim olmadığını, ruhun kendi kendine kâim ve hâkim olduğunu; cesedin dağılıp toplanmasının ruhun istiklâliyetine zarar vermediğini, ölüm esnasında ruhun ceset hânesini terk edip gideceğini, cesedinse cansız olarak yığılıp kalacağını belirtir. 6
Binâenaleyh, bu kudsî kaynaklar incelenirse rûhânî âleme bir seyahat yapmak bile mümkün olabilmektedir.

Dipnot:
1-ısrâ Sûresi, 17/85;
2-Buhârî, Bed'il-Halk, 1324;
3-Nebe' Sûresi, 78/38;
4-Kadir Sûresi, 97/4;
5-Sözler, s. 470;
6-Sözler, s. 477.

Kaynak: www.fikih.info

“Üstad Hazretleri semâyı şenlendiren melekler ve rûhâniyât olduğunu buyuruyor. Bu rûhâniyât dediği bizim dünyaya gelmeden intizar salonu denilen yerde bekleyen ruhlarımız mıdır? Yoksa bizim ruhlarımız haricinde, rûhânî diye tesmiye edilen Allah’ın başka mahlûkâtı mıdır?

Meleklere îmân, ıslâmiyet’in îmân esaslarından ikincisidir. Yerler ve gökler meleklerle doludur. Üstad Bedîüzzaman Hazretlerinin ifâdesiyle; yeryüzünün küçüklüğüyle birlikte hayat ve şuur sahibi mahlûklarla cıvıl cıvıl doldurulmuş âdetâ bir hayvanlar mahşeri hüviyetinde olması, ulvî ve yüksek burçlar sahibi olan gökyüzünün de hayat, şuur ve idrâk sahibi mahlûklarla dolu olduğunu bize gösteriyor.

Üstad Hazretlerine göre, adına ister melâikeler diyelim, ister rûhânîler diyelim; o şuur, idrâk ve hayat sahibi mahlûklar, insanlar ve cinler gibi şu âlem sarayının seyircileri, okuyucuları ve Rubûbiyet saltanatının dellallarıdırlar. Çünkü kâinât denilen bu âlem sarayı had ve hesaba gelmeyen güzellikler, süslemeler ve nakışlarla donatılmıştır. Böyle bir kâinât; mütefekkir, takdir edici ve kadir kıymet bilen varlıklar tarafından sonsuz şekilde tefekkür edilmeye lâyıktır. Öyle ya, güzellik elbette âşık ister. Yemek de aç olana verilir.

ınsanlarla cinler ise bu sonsuz vazifenin, şu görkemli tefekkürün ve bu geniş ibâdetin hakkını verememekte; milyondan ancak birisini yapabilmektedirler. Demek bu sonsuz ve çeşitli vazifelere ve ibâdetlere sonsuz melâike nevileri ve rûhânî sınıfları lâzımdır. Nitekim yıldızlar, gezegenler ve gök taşlarından, tâ yağmur damlalarına kadar tüm varlıklar, çeşit çeşit melâikenin ve rûhânî mahlûkların bineği ve meskenidirler. Onlar bu bineklere Allah’ın izniyle binerler ve şehâdet âlemini seyredip gezerler. Yeşil kuşlar ve Cennet kuşlarından sineklere kadar her bir hayvan, cins cins rûhânî varlıkların tayyâreleridirler. Onlar bunların içinde Allah’ın emri ve izni ile, cismânî âlemleri gezerler, o cesetlerdeki duyguların pencereleriyle cismânî fıtrat mu’cizelerini izlerler ve tefekkür ederler.

Öyleyse anlaşılmalıdır ki, şu yeryüzünün karanlık toprağından ve bulanık suyundan, hiç durmadan letâfetli hayatı ve nûrlu idrak sahibi mahlûkları yaratan Hâlık Teâlâ’nın, elbette rûha ve hayata münâsip göklerdeki şu ışık denizinden ve şu karanlık okyanusundan, çok muhtelif şuur sahibi varlıkları vardır; hem çok yoğun biçimde vardır. Gökler, burçlarına, yıldızlarına ve peyklerine varıncaya kadar şuur sahibi, hayat sahibi ve ruh sahibi mahlûklarla doludur.1

Göklerin ve yerlerin meleklerle dolu olduğunu Peygamber Efendimiz’den (asm) dinleyelim: “Ben sizin görmediklerinizi görüyorum, işitmediklerinizi işitiyorum. Gökyüzü gıcırdadı! Gıcırdamak onun hakkıdır! Çünkü gökyüzünde dört parmaklık bir yer yoktur ki, bir melek alnını koyarak orada secdeye kapanmamış olsun!” 2

Cisimlerin muhtelif cinsleri ve karakterleri gibi, cinlerin, meleklerin ve rûhânî varlıkların da çok farklı cinslerden olduklarını ve çok değişik karakterler sergilediklerini beyan eden Bedîüzzaman Hazretleri, meselâ bir damla yağmura bakan meleğin, güneşte görevli melek cinsinden olmadığını kaydeder. Hazret-i Üstad, ateşten, ışıktan, nurdan, nardan, zulmetten, karanlıktan, havadan, sudan, sesten, kokulardan, esîrden, elektrikten ve sâir latîf ve akıcı maddelerden yaratılmış olan hayat, şuur ve ruh sahibi mahlûkları Kur’ân’ın, “melâike, cin ve rûhânî” olarak adlandırdığını bildirir.3

ınsanın dünyaya gelmezden önce sonsuzluk tarafında zerreler âleminde ruhlar veya zerreler halinde yaratıldığı ve Cenab-ı Hakkın “Elestü birabbiküm?” (Ben sizin Rabb’iniz değil miyim?) sorusuna muhatap olduğunu ve “Belâ!” (Evet; Rabb’imizsin yâ Rabbi!) diye cevap verdiğini bize Kur’ân söylüyor. 4 Yolculuğuna ruhlar âleminden başlayan insan rûhunun,5 dünya hayatından sonra uğradığı ve mahşer için bir bekleme salonu hükmünde olan berzah âleminde—eğer sâlih ruhlardan ise—Allah’ın izniyle göklerde ve yıldızlarda gezdiği de doğrudur.6

Diğer taraftan Kur’ân’da Hazret-i Cebrâil’in (as) bazen “ruh” 7, bazan “rûhu’l-emîn”8 ve bazan “rûhu’l-kudüs”9 sıfatlarıyla anıldığı da bir gerçektir.
Binâenaleyh, “rûhâniyât” tabirinden yalnız insanların ruhlarını değil; insanlarla birlikte dumansız ateşten, ışıktan, nurdan, karanlıktan, sesten, kokulardan, elektrikten, havadan, esîrden ve bilmediğimiz akıcı ve hoş maddelerden yaratılan ve cismânî olmayan mahlûkları anlıyoruz. Bu kavramın içine insan ruhu girebileceği gibi, muhtelif cinsleriyle melekler ve cinler de girmektedirler.

Dipnot:
1-Sözler, s. 162, 163, 467, 469;
2-Tirmizî, Zühd, 7;
3-Sözler, s. 469;
4-A’râf Sûresi, 7/172 (Tefsîri için bakınız: Sözler, s. 105);
5-Sözler, s. 35;
6-Lem’alar, s. 230;
7-Kadr Sûresi, 97/4;

Kaynak: www.fikih.info

Bunları oku ya Yunusum! Tefekküre devam inşallah...

“Cenâb-ı Hak, Hazret-i Âdem’e (as) kendi ruhundan üflediğini beyan ediyor. Bu ne demektir? Allah kendi rûhuna Cehennem’de nasıl azap verecek?”

Kur’ân, elle tutulmayan soyut kavramları işlerken, îcâz ve şefkati gereği, indiği toplumca bilinen kelime ve mânâları kullanır. Çünkü insanoğlunun soyut kavramları başka türlü kavraması mümkün değildir. Fakat bu îcaz ve şefkat, Cenâb-ı Hakk’a mahlûkâtın sıfatlarını vermeyi hiçbir zaman gerektirmez.

Cenâb-ı Hak, Hazret-i Âdem’in (as) yaratılması esnasında meleklere; “Onu tamamlayıp, içine de ruhumdan üflediğimde ona secdeye kapanın!” demişti.” Kur’ân’da, benzer bir ifâde Hazret-i Îsâ (as) için de kullanılır: “Nâmusunu koruyan Meryem’e rûhumuzdan üfledik, onu ve oğlunu âlemler için bir mu’cize kıldık.” Cenâb-ı Hakk’ın, Cebrâil’i de (as) bazen ruh tâbiri ile andığını görüyoruz: “Ona ruhumuzu göndermiştik de, tam bir insan olarak ona görünmüştü.” Kur’ân’da bazen de vahye ve ilâhi emirlere “ruh” denmektedir: “Allah dilediği kimseye, emrinden bir ruh ile (vahiy ile) melekleri gönderir.”

Halk arasında en yaygın şekliyle insan rûhu için kullanılan “ruh” kelimesi, Arapça’da, “gidiş veya akşam üzeri geri dönüş” mânâlarına gelen “r-v-h” kökünden türeyen bir isimdir. Rüzgâr, rüzgârın esişi, sevinç ve Allah’ın rahmeti gibi muhtelif mânâlarda kullanılmış olan “ravh” ismi de aynı kökten türemiştir.

ınsan ruhuna, köküyle irtibatlı bir mânâ vermemiz gerekirse; Bediüzzaman Hazretlerinin tanımını hatırlayarak; ruhun, “hayat sahibi, şuur sahibi, nurânî, haricî bir vücud giydirilmiş, husûsî bir şahsiyet verilmiş, geniş, hakikatli, kapsamlı, gezmeye, gelişmeye ve açılım kazanmaya müsâit, Allah’ın emrine ait bir kânûn ve bir nâmûs” olduğu söylenebilir. Cenâb-ı Hakk’ın ruhu kavramından ise, “mülkiyet, teşrif, azamet ve saltanat ifâde eden ılâhî emir ve irâde” mânâsı anlaşılmalıdır.

Bu tanımlamalardan sonra insan rûhunun yaratılmış ve mahlûk olduğunu; Cenâb-ı Hakk’ın “ruhum” sözünde ifadesini bulan rûhun ise Cenâb-ı Hakk’ın hâkimiyetini, azametini, ulviyetini, emrini ve irâdesini tanımladığını söyleyebiliriz.

Öyleyse insan ruhu, Cenâb-ı Hakk’ın emrinin kendisinde tecelli ettiği mahlûk ve mülkünden başka bir şey değildir. Cenâb-ı Hak mahlûku ve mülkü üzerinde ise, dilediği gibi tasarruf eder. Öğretir, terbiye eder, sorumlu tutar, imtihân eder, günah ve sevaplarını yazar, huzuruna alır, hesap sorar, ödüllendirir, cezâ verir, Cennetine alır veya Cehenneme atar. Cenâb-ı Hak cismi neye maruz bırakırsa, rûhu da ona mâruz bırakır. Çünkü mahlûkiyet, yani yaratılmışlık bakımından insan cismiyle insan ruhu arasında hiçbir fark yoktur. Ruhun daha latîf, daha nezîh, daha soyut oluşu yaratılmışlığı ile çelişmez. Yani ruh soyut ve basît şekliyle; cisim ise unsurlardan, maddelerden, kesif, bileşenli ve terkip edilmiş haliyle olmak üzere, her ikisi de yaratılmıştır.

“Ruhumdan üfledim” âyetlerinden hareketle, rûha ılâhî bir boyut vermek ve –hâşâ- rûhu “Allah’ın bir parçası” gibi düşünmek ise mümkün değildir. “Ruhumdan üfledim” âyetlerinden bu mânâ aslâ çıkmaz ve bu tarz bir düşünce Tevhid inancıyla da bağdaşmaz. Allah’ın Zâtının bölünmekten, bölümlere, kısımlara ve parçalara ayrılmaktan uzak olduğu zaten bizim îman esaslarımızın temelini teşkil eder. Binâenaleyh, Allah’ın bir mahluku ve mülkünden ibâret olan insan rûhunun Cehennemde yanması ve azap görmesi akıl ile çelişmez. Cisim gibi, rûh da azap görür.

Kaynak: www.fikih.info

Alıntı sahibi ""yunusum""

maşallah abicim maşaallah.
devam inşaallah.

böylece küfrün beli bu forumda birer birer kırılıyor.

hadi daha çok kıralım...

saygılarımla..

Bugünlük yeter abicim yoksa fazla alıntı ekliyoruz diye ihtar alıcaz...

Hele bir okuyun, devamı gelecek inşallah. Damlaya damlaya göl olacak küfrün başına tufan kopacak.

Allah razı olsun ya

Allah razı olsun...devamını bekliyoruz...

Allah razı olsun devam inşaallah..

Konu hakkında buraya da bakmakda fayda var

dua ile..

Mukaddime: Onuncu Sözün Dördüncü Hakikatinde ispat edildiği gibi, ebedî, sermedî, misilsiz bir cemâl, elbette âyinedar müştâkının ebediyetini ve bekâsını ister. Hem, kusursuz, ebedî bir kemâl-i san'at, mütefekkir dellâlının devamını talep eder. Hem, nihayetsiz bir rahmet ve ihsan, muhtaç müteşekkirlerinin devam-ı tenâumlarını iktizâ eder.

ışte, o âyinedar müştak, o dellâl mütefekkir, o muhtaç müteşekkir, en başta ruh-u insanîdir. Öyle ise, ebedü'l-âbâd yolunda, o cemâl, o kemâl, o rahmete refâkat edecek, bâkî kalacaktır.
sözler/29.söz/477

Yine Onuncu Sözün Altıncı Hakikatinde ispat edildiği gibi, değil ruh-u beşer, hattâ en basit tabakât-ı mevcudât dahi, fenâ için yaratılmamışlar, bir nevi bekâya mazhardırlar. Hattâ, ruhsuz ehemmiyetsiz bir çiçek dahi vücud-u zâhirîden gitse, bin vecihle bir nevi bekâya mazhardır. Çünkü, sûreti hadsiz hâfızalarda bâkî kalır, kanun-u teşekkülâtı yüzer tohumcuklarında bekâ bulup devam eder. Mâdem bir parçacık ruha benzeyen o çiçeğin kanun-u teşekkülü, timsâl-i sûreti, bir Hafîz-i Hakîm tarafından ibkâ ediliyor, dağdağalı inkılâblar içinde kemâl-i intizam ile zerrecikler gibi tohumlarında muhâfaza ediliyor; bâkî kalır. Elbette, gayet cemiyetli ve gayet yüksek bir mahiyete mâlik ve haricî vücud giydirilmiş ve zîşuur ve zîhayat ve nurânî kanun-u emrî olan ruh-u beşer ne derece katiyetle bekâya mazhar ve ebediyetle merbut ve sermediyetle alâkadar olduğunu anlamazsan, nasıl "Zîşuur bir insanım" diyebilirsin?

Evet, koca bir ağacın bir derece ruha benzeyen programını ve kanun-u teşekkülâtını bir nokta gibi en küçük çekirdekte derc edip muhâfaza eden bir Zât-ı Hakîm-i Zülcelâl, bir Zât-ı Hafîz-i Bîzevâl hakkında, "Vefât edenlerin ruhlarını nasıl muhâfaza eder?" denilir mi?

sözler/477/29.söz

Birinci Menba: Enfüsîdir. Yani, herkes hayatına ve nefsine dikkat etse, bir ruh-u bâkîyi anlar. Evet, herbir ruh, kaç sene yaşamış ise, o kadar beden değiştirdiği halde, bilbedâhe aynen bâkî kalmıştır. Öyle ise, mâdem, cesed, gelip geçicidir; mevt ile bütün bütün çıplak olmak dahi ruhun bekâsına tesir etmez ve mahiyetini de bozmaz. Yalnız, müddet-i hayatta, tedricî cesed libasını değiştiriyor; mevtte ise birden soyunur. Gayet katî bir hads ile belki müşâhede ile sabittir ki, cesed ruh ile kâimdir.
Öyle ise, ruh onun ile kâim değildir; belki, ruh binefsihî kâim ve hâkim olduğundan, cesed istediği gibi dağılıp toplansın, ruhun istiklâliyetine halel vermez. Belki, cesed ruhun hânesi ve yuvasıdır, libası değil. Belki ruhun libası, bir derece sabit ve letâfetçe ruha münâsip bir gılâf-ı latîfi ve bir beden-i misâlîsi vardır. Öyle ise mevt hengâmında bütün bütün çıplak olmaz, yuvasından çıkar, beden-i misâlîsini giyer.

http://www.risaleara.com/oku.asp?kid=1&sayfano=477&tur=sayfa

ıkinci Menba: Âfâkîdir. Yani, mükerrer müşâhedât ve müteaddit vâkıat ve kerrât ile münâsebâttan neş'et eden bir nevi hükm-ü tecrübîdir. Evet, tek bir ruhun ba'de'l-memât bekâsı anlaşılsa, şu ruh nevinin külliyetle bekâsını istilzam eder. Zîrâ fenn-i mantıkça katîdir ki, zâtî bir hâssa, Bir tek ferdde görünse, bütün efradda dahi o hâssanın vücuduna hükmedilir. Çünkü, zâtîdir. Zâtî olsa, her ferdde bulunur. Halbuki, değil bir ferd, belki o kadar hadsiz, o kadar hesâba, hasra gelmez müşâhedâta istinad eden âsâr ve bekâ-i ervâha delâlet eden emârât o derece katîdir ki; bize, nasıl Yeni Dünya, yani Amerika var ve orada insanlar bulunur, o insanların vücudlarına hiç vehim hatıra gelmez; öyle de şüphe kabul etmez ki, şimdi âlem-i melekût ve ervâhta, ölmüş, vefât etmiş insanların ervâhı, pek çok kesretle vardır ve bizimle münâsebettardırlar. Mânevî hedâyâmız onlara gidiyor. Onların nurânî feyizleri de bizlere geliyor.

Hem, hads-i katî ile vicdânen hissedilebilir ki, insan öldükten sonra esaslı bir ciheti bâkîdir. O esas ise ruhtur. Ruh ise, tahrip ve inhilâle mâruz değil. Çünkü, basîttir, vahdeti var. Tahrip ve inhilâl ve bozulmak ise, kesret ve terkib edilmiş şeylerin şe'nidir. Sâbıkan beyân ettiğimiz gibi, hayat, kesrette bir tarz-ı vahdeti temin eder, bir nevi bekâya sebebiyet verir. Demek, vahdet ve bekâ, ruhta esastır ki, ondan kesrete sirâyet eder.

Rûhun fenâsı, ya tahrip ve inhilâl iledir. O tahrip ve inhilâl ise, vahdet yol vermez ki girsin, besâtet bırakmaz ki bozsun. Veyahut idâm iledir. ıdâm ise, Cevâd-ı Mutlakın hadsiz merhameti müsaade etmez ve nihayetsiz cûdu bırakmaz ki, verdiği nimet-i vücudu, o nimet-i vücuda pek müştak ve lâyık olan ruh-u insanîden geri alsın.

http://www.risaleara.com/oku.asp?id=468&t=&b=&s=&l=&p=14