Muhabbet Fedâileri

ıman-ı billâh, kendi hüccetleriyle hem sair rükünlerini, hem iman-ı bil’âhireti ispat eder ki, Meyve Risalesinin Yedinci Meselesinde güzelce göstermiş. Evet, bu hadsiz kâinatı bir saray, bir şehir, bir memleket gibi bütün levazımıyla idare eden ve mizan ve intizam dairesinde çeviren ve hikmetlerle değiştiren ve zerrâtı ve seyyaratı ve sinekleri ve yıldızları birer muntazam ordu gibi beraber teçhiz ve idare eden ve emir ve iradesi dairesinde mütemadiyen bir ulvî manevra içinde talim ve tavzifatla faaliyete ve seyir ve cevelâna ve ubudiyetkârâne bir resm-i küşada ve seyahate getiren ezelî ve bâki bir saltanat-ı rububiyet ve ebedî ve daimî bir hâkimiyet-i ulûhiyet, hiç mümkün müdür ve hiç akıl kabul eder mi ve hiçbir ihtimal var mı ki, o ebedî ve sermedî ve bâki ve daimî saltanatın bâki bir makarrı ve daimî bir medarı ve sermedî bir mazharı olan dâr-ı âhiret olmasın? Bin defa hâşâ!
Demek Cenab-ı Hakkın saltanat-ı rububiyeti ve, Yedinci Mesele’de beyan edildiği gibi, ekser isimleri ve vücub-u vücudunun hüccetleri, âhirete şehadet ederler ve isterler. Ve bu kutb-u imanî ne kadar kuvvetli bir nokta-i istinadı var; gör, bil, görür gibi inan.
Hem nasıl iman-ı billâh âhiretsiz olmaz; öyle de, Onuncu Sözde kısa işaretlerle beyan edildiği gibi, hiçbir cihette mümkün müdür ve hiç akıl kabul eder mi ki, ulûhiyet ve mâbudiyetin tezahürü için bu kâinatı öyle bir mücessem kitab-ı Samedânî ki, her sayfası bir kitap kadar ve her satırı bir sayfa kadar mânâları ifade eder ve öyle cismânî bir Kur’ân-ı Sübhânî ki, herbir âyet-i tekvîniyesi ve herbir kelimesi, hattâ herbir noktası, herbir harfi birer mucize hükmündedir ve öyle muhteşem ve içi hadsiz âyâtla ve mânidar nakışlarla tezyin edilmiş ve mescid-i Rahmânîdir ki, herbir köşesinde bir tâife, bir nevi ibadet-i fıtriye ile iştigal eder bir şekilde halk eden bir Allah, bir Mâbud-u Bilhak, o kitab-ı kebîrin mânâlarını ders verecek üstadları ve o Kur’ân-ı Samedânînin âyetlerini tefsir edecek müfessirleri elçi olarak göndermesin ve o mescid-i ekberde hadsiz tarzlarda ibadet edenlere imamları tayin etmesin ve o üstadlara ve müfessirlere ve imamlara fermanları vermesin? Hâşâ, yüz bin hâşâ!

Kainat insan için yaratılmış.
insan mahlukatın sultanıdır.
güneş insan için,ay insan için,sebze ve meyveler,ırmaklar ve kısacası herşey insan için;
hemde gece,gündüz dahi insan için yaratılmış.

bu kadar kıymet verilen insanlar hiç ebedi yokluğa atılırmı?
demek bir mahkemei kübra varki insanı bekliyor.

Bir elma bahar tezgahında dokunuyor.
bahar olmadan elma olmaz.
baharın olmasıda güneşe,dünyaya ,aya ve semavata hükmü geçen bir zatla olur.

dünyayı güneş etrafında gezdiren kimse,baharıda yaratan O'dur.O'ndan başkası olamaz.

demek elmayı yaratabilmek için semavatı elinde tutmak lazım.semavatı kim elinde tutuyorsa elmayıda yaratan odur.

bir kitap katipsiz olmaz.kimki kitabın katipsiz olduğunu ispatlayabilir.kalem ,mürekkeb,rüzgar ve kağıtlar bir araya gelerek kitabı yazabilirlermi.kella hayır ve asla.

demek ilim sahibi,hikmet sahibi,irade sahibi ve kudret sahibi ve hayat sahibi olan katib yazabilir.

cansızlar canlıları yaratamaz.çünkü hayat hayattan gelir.Hayy olan Zattan gelir.

AHıRETE GıTMEK
Prof. Dr. Alaaddin Başar


AHıRETE GıTMEK
Alâaddin Başar




"Kenan’ın babasının taziyesi için Fikret, Erdem ve Levent Beylerle, Kenan’ın amcası Veysel Bey

ve cenaze namazında tanıştıkları Mesut Bey

bir arada sohbet etmektedirler."



BıR SÜREDıR konuşulanları hayretle ve dikkatle izleyen Erdem içini çekerek:

"şu ölüm olmasaydı da insanlar ahirete doğrudan gitselerdi ne güzel olurdu! dedi.

Sonra Veysel Beye dönerek:

“Bilmem ne dersiniz? Bu dünyadan ahirete ölerek gitmenin sebebi sizce ne olabilir?” diye ekledi.

Veysel Bey, bu soruya önce acı bir tebessümle karşılık verdi.

“Yanılıyorsunuz aziz kardeşim, hem de çok yanılıyorsun.” dedi. “ılk bakışta bu düşünce insanın hoşuna gidiyor, ama biraz kurcaladınız mı hiç de heveslenilecek yanı olmadığı açıkça ortaya çıkıyor.”

Erdem,

“Nasıl? Meselâ?” diye açıklama istedi.

Anlatayım dedi Veysel Bey:

“Ölüm olmasaydı deyince, o zaman dünyanın şu mevcut düzenini, yani her şeyin kademeli olarak, safha safha yaratılışını da yok kabul etmek gerekiyor.

Bildiğiniz gibi bir çekirdek parçalanıyor, filiz veriyor, kademeli olarak büyüyor, gelişiyor, uzuyor, yayılıyor ve meselâ bir ağaç çıkıyor ortaya. Bu ağaç kademeli olarak bu son noktaya geldiği için, her geçen gün bu defa yine yavaş adımlarla ölüme doğru yol alıyor ve sonunda ölümü tadıyor.

Bir insan da ana rahminde benzer bir yolculuk geçiriyor, sonunda bu dünyaya adım adıyor, büyüyor, kemâle eriyor. Daha sonra sıra zevale ermeye gelmiş oluyor. Kademeli olarak, bazen de bir kaza, bir öldürücü hastalıkla âniden ölümü tadıyor.

şimdi dünyadan ahirete, ölüm olmaksızın doğrudan doğruya gidilmesi için bu sistemin tamamen değişmesi gerekir. Yani büyümeyi, gelişmeyi, ihtiyarlamayı yok kabul edeceksiniz. Yahut, ihtiyar ve hasta bir halde yüz yıllarca kıyametin kopmasını bekleyecek ve ahirete o halinizle bir anda göçeceksiniz.

Halbuki cennette insanların hepsi olgunluk çağında, hepsi dinç, hepsi sıhhatli olacaklar.

ışin daha önemli yanı, şu bedenimiz o cennet nimetlerinden faydalanmak için yeterli değil.”

O sırada kapı çalındı. Gelenler apartman komşularıydı. Cenazeyi geç duyduklarından söz ederek uzunca özür dilediler. Apartman hayatının bu yönünden bir hayli şikâyette bulundular. Sonra vefat olayının seyriyle ilgili bazı bilgiler sordu ve başsağlığı dilediler.

Çok zaman geçmemişti ki, konu nasıl olduysa birden değişti. Apartman yönetiminden devlet idaresine kadar kimin ne derdi varsa döktü ortaya.

Bir konu kargaşası içinde kimin ne dediği, niçin dediği, sözü nereye getireceği pek belli olmadan bir gürültü ortamında herkes bir şeyler söyledi durdu.

Az önceki fikir atmosferinden hiç mi hiç eser kalmamıştı.

Mesut Bey fazla dayanamadı.

“Ben biraz rahatsızım. Kusura bakmazsanız müsaadenizi istirham edeceğim. Cenab-ı Hak merhuma kabir hayatında, cennet hayatının bir numunesini yaşatsın. Sizlere sabırlar ihsan etsin. Merhumu, taziye süresinden sonra da unutmayıp arkasından hayır ve hasenat ile manevî hediyeler göndermenizi nasip etsin” diyerek kalktı.

Fikret Bey, Mesut Beyi yalnız bırakamazdı. O da müsaade istedi. Birlikte evden ayrıldılar. Fikret Bey Mesut Beyi evine kadar yolcu etti ve geri döndü.

Evine doğru yol alırken Veysel Beyin yarım kalan konuşması üzerinde derin düşüncelere daldı:

“Öyle ya!” dedi kendi kendine, “Bu beden, bu dünyaya göre verilmiş. Öte âlemde bu bedenle ne ölçüde iş görülebilir. Biraz sonra yatacağım, uykuya dalacağım. O âlemde ise uyku yok. Demek ki, bu beden o aleme göre değil. Biraz yürüyünce yoruluyorum. O halde bu ayaklar da o âleme göre değil. “Hayır, hayır!” dedi, "Bu saçma bir fikir, yanlış bir temenni.”

Eve vardı. Yatağına girdi ama bir türlü uyuyamıyordu. Çok tuhaf fikirler geçti zihninden:

“şimdi bu dünyada kaza geçiren ve bir kolunu kaybeden insan, ölüm olmayınca ahirete kolsuz mu gidecek?

Topal adam orada da aksak mı yürüyecek?

Hastalar ve ihtiyarlar bu halleriyle o âleme göçseler nasıl olacak.?

Hayır! Olmaz böyle şey! Cennet noksan insanların değil, mükemmel insanların diyarı. Bu bir fikir değil sadece bir temenni, ama sonu düşünülmemiş bir temenni. Tek kaynağı ölüm korkusu."

Konuyu değiştirip başka şeyler düşünmek ve böylece uykuya dalmak istiyordu. Ama ne mümkün? Beş on saniye sonra yine kaldığı yere dönüyor, yine ölüm üzerinde düşünmeye başlıyordu.

Birden aklına bir fikir takıldı:

“Ölüm olmasa sadece bizim değil hayvanların da ölmemeleri gerekir. Çünkü onlar da bu dünyaya bizim geçirdiğimiz safhaları geçirerek geliyorlar. Doğuyor, büyüyor, gelişiyorlar. Daha sonra ihtiyarlıyor ve ölüyorlar.

Kâinatın yaratılışına konulan bu kanun bütün varlık alemi için geçerli. Bitkilerde, hayvanlarda ve insanlarda bunu daha açık seyrediyoruz. O hale, “ınsan ölmesin” dedik mi bütün ağaçları, bitkileri, hayvan türlerini de ölümden uzak düşünmemiz gerekmiyor mu? Yoksa bu kanunun tümden değişmesi gerekmez mi?”

Sonra iç âleminde kendine kızmaya başladı:

“Sabahı kurt mu yemiş? Bunları yarın düşünsen olmuyor mu? Artık uyumam lazım. Sabahleyin erken kalkıp mesaiye kavuşmam gerek!”

Aklı, fikri ne derse desin, hayal âlemi bir kere ölüme kilitlenmişti. Aklı da peşinden sürüklüyordu adeta.

Birden aldığı maaş hatırına geldi. Ay başını zor ediyordu. şimdi yüzlerce dedesi ölmemiş olsalardı, onlara kim bakacak, hizmetlerine kim koşacak, tedavilerini kim yaptıracaktı?

Kaldı ki bu dünyaya takdir edilen rızk miktarı ile gelen misafirler arasında harika bir denge vardı. Bütün canlıların ölmemesini temenni etmek, tümünün açlıkla kıvranmalarını istemek olmuyor muydu?

"Hayır! dedi kendi kendine, "Dünyanın düzeni değişeceğine, biz yanlış düşüncelerimizi değiştirelim."

Bir süre daha böyle sistemli düşüncelerle vakit geçirdi. Sonunda uyku iyice bastırdı. Daldan dala atlar gibi farklı, birbirine zıt ve çoğu anlamsız şeyler hayalinden geçmeye başladı. Sonunda uykuya daldı.

Ba’s ne demektir ? Öldükten sonra yeniden diriliş nasıl olacaktır?

Ba’s, öldükten sonra tekrar diriliş, kabir âleminden mahşere çıkış demektir. Ba’s, bir başka doğumun adıdır. Kabir âlemindeki ruhların bir anda ceset giyerek ahiret âlemine doğuşları, haşir meydanına çıkışları.Bakara Sûresi’nde, insanoğluna, bir ilâhî sitem vardır:“Siz Allah’ı nasıl inkâr edersiniz ki, siz bir zamanlar ölüler idiniz de sizi o diriltti. Sonra sizi öldürecek, sonra tekrar diriltecek ve en sonunda Ona döndürüleceksiniz.” (Bakara Suresi, 2

Biz, hepimiz, bütün bir beşeriyet bir ölü devre yaşadık. Bu devre, âdem babamız için “balçık” devresiydi. Topraktan süzülen bir sülaleye, kim bilir belki de bir ilâhî programa veya bir genetik yapıya, Cenabı Hakk’ın ruh vermesiyle ortaya çıkan bir diriliş, meleklerin nazarına sunulmuştu. Cansız toprak canlanmıştı. Bu olay, daha sonraki insanlarda bir kademe perdeli olarak sergilendi. Bir sebzeyi yiyen insanda, bir süre sonra beyaz kan dediğimiz insan tohumu teşekkül ediyor, ölüler diriliyor. Anne karnında dört ay yarı canlı olarak büyüyen ve bir bakıma ölü hükmünde olan insan bedeni, âdem babamıza ruh verilmesinin bir başka misaline sahne oluyor ve o rahim karanlığında ruha kavuşuyor, hayatla aydınlanıyor.

Ana rahminde ölülere hayat vermenin bir numunesini böylece sergileyen ilâhî kudret ve hikmet, nice cansızları cana kavuşturarak bitki yahut hayvan haline getiriyor ve o çocuğun annesine gıda yapıyordu. Böyle nice diriliş tecellileriyle beslenip büyüyen insanoğlu, belli bir yaşa gelince imtihan sırrı olarak, şeytanın hücumuna hedef oluyor ve kalbine diriliş hakkında şüpheler atılıyordu: “ınsan öldükten sonra nasıl dirilecekmiş”, diye...Bu ve benzeri bütün şüphelerin cevapları, Kur’an-ı Kerim’de insana öğretiliyor ve insan, Kur’an’a tâbi olmakla şeytana uymak arasında bir imtihan geçiriyordu.

Meryem sûresi 66-67. Âyetler: “ınsan der ki: ben öldüğüm zaman mı tekrar diri olarak çıkarılacağım? ınsan hiç düşünmez mi ki, kendisi önceden hiçbir şey değilken biz yarattık onu.”

Etrafımızı saran varlıklar âleminden sadece üç varlığı, nutfeyi, çekirdeği ve yumurtayı şöyle bir düşünelim: Birincisinin kâinatla olan münasebetine rahim vasıta olmuş. Bu âlemin mahsûlleri annenin midesine akıyor, oradan da nutfenin imdadına koşuyor.

Yumurtada böyle bir alışveriş yok. O, âlemden alacağını âdetâ depo etmiş. Kuş olup uçmak için tek arzusu, belli bir süre ve belli seviyede ısı. Çekirdekte ise durum daha farklı. O, bu âlemin bir parçası olan toprağa, doğrudan bırakıyor kendini. Kâinatla alışverişini böylece yapıyor.ınsan, yaratılma denince sadece baba sulbünden ana rahmine geçmeyi ve orada dokuz ay olgunlaştıktan sonra dünya yüzüne çıkmayı anlıyor. Ve kendisine ahirette yeniden ve bir anda yaratılacağı haber verildiğinde, bu gerçeği dar zihnine sığdıramıyor. Halbuki, nutfe, yumurta, çekirdek üçlüsüne bir bakabilse, bu dünyada bu farklı kanunları koyanın, mahşerde bir dördüncü tip yaratmayı da sergileyebileceğini hiç de akıldan uzak görmez. Resulûllah Efendimizin (asm.) insanoğlunun beş şeyini hayretle karşıladığını ifade buyurduğu meşhur bir hadis-i şerifleri var. Bu beş şeyden birisini de şöyle ifade buyuruyor: “şuna da şaşılır ki, her gün, her gece ölüp dirilip dururken ba’si (yeniden dirilmeyi) inkâr eder.”Gerçekten uyku ölümün bir çeşidi. Ayaklarımız yatakta uzanıyor ama yürüyemiyor. Kulaklarımız açık ama bize bir şey duyuramıyor. Rüya âlemiyle başka âlemlerle alâka kuruyoruz. Bu uyku hâdisesini Allah yaratıyor. Beşerin buna takati yetmez. His âlemimizi bu âlemden çekip bizi başka diyarlarda o gezdiriyor. Uyanma bir başka harika. Onun da yaratıcısı Allah. Bizi o gaybi âlemlerden çekip, yeniden bu dünyanın işlerine, onun seslerine, onun renklerine o döndürüyor.

ınsanoğlu her gün ölüp ertesi gün dirilmekle ömrünün günleri sayısınca, ölümün ve dirilişin numunelerini yaşıyor.ışte bu insanın, yeniden dirilmeyi, mahşere çıkmayı, hesap vermeyi inkâr etmesini, Resulûllah Efendimiz (asm.) hayretle karşılıyorlar.şeytanın diriliş hakkındaki vesveselerinden uzak kalmak istiyorsak nefsimize şu mesajı sıkça tekrarlamalıyız: “Uyumaya ve uyanmaya gücü yetmeyen sen, nasıl dirileceğini düşünüyor, buna güç yetiremeyeceğini ölçü alarak dirilişi inkâra kalkışıyorsun. Seni uyutan öldürecek ve uyandıran diriltecek. Seni dünya yüzünden ölüm kanunu ile sildiğinde, onun iradesine karşı koyamayacağın gibi, onun diriltmesine de karşı çıkamayacaksın?”ınsanın her gün yaşadığı bu ölüp dirilme hâdisesini, üzerinde yaşadığımız arz küremiz de her yıl yaşıyor.

Bu büyük hâdiseyi Kur’an-ı kerim şöylece nazarımıza veriyor: “Ölüden diriyi, diriden ölüyü o çıkarıyor. Yeryüzünü ölümden sonra o canlandırıyor. ışte siz de böyle çıkarılacaksınız.” (Rum Suresi, 19)



Okunma Sayısı : 507

Alaaddin Başar (Prof.Dr.)