Dua Peygamberi (sallallahü aleyhi vesellem); “Dua ibadetin iliği/özü/esasıdır”; “ıbadet, tam tamına duadan ibarettir”; “Dua, ibadetin başıdır.”; “Dua, mü’minin silâhıdır.” buyurmaktadır. Elmalılı, “Dikkat edilirse görülür ki, duayı mühimsemeyenler ibadeti mühimsemeyenlerdir.” dedikten sonra şunları ekliyor; “Cenab-ı Hak, duanın ehemmiyetine ve hal-i sıyamın buna münasip bir hal olduğuna işareten emr-i siyamdan (orucun emredilişi) sonra : “Kullarım Beni Senden soracak olurlarsa, bilsinler ki Ben pek yakınım. Bana dua edenin duasına icabet ederim. Öyleyse onlar da davetime icabet ve Bana hakkıyla inanıp tasdik etsinler ki doğru yolda yürüyüp selamete ersinler.”(Bakara, 186) buyuruyor.” Başka birçok ayet-i kerimede de, Rabbimiz bizi duaya davet etmektedir. “Rabbiniz buyurdu ki: Bana dua edin ki size karşılık vereyim. Zira Bana ibadet, yani dua etmeyi kibirlerine yediremeyenler, zelil ve rezil olarak cehenneme gireceklerdir.” (Mü’min, 60). Bu ayetten ‘duanın ibadetin ruhu’ olduğu anlaşılmaktadır. Dua etmek, Allah’a yönelmenin ta kendisidir. Rahmet elinin üzerimizde dolaşması dua sayesindedir. Dua, aynı zamanda gadab-ı ilahinin de paratoneridir. Evet, hakkımızdaki rahmeti ve rızayı celp, gazap ve öfkeyi def edecek olan müessir bir ubudiyettir dua. “Allah, kendisine dua etmeyen kuluna azab eder” buyurulmuştur ki bu, “Bari, kendilerine şiddetimiz geldiği vakit yalvarsaydılar, tevbe etseydiler! Fakat ne gezer! Heyhat! Onların kalpleri kaskatı olmuş. şeytan da yapmakta oldukları masiyet ve günahları kendilerine süslemiş, cazip göstermişti.” (En’am, 43) ayet-i kerimesinde ifade buyurulan gerçeği anlatmaktadır. Evet, buradan açıkça anlaşılmaktadır ki, Allah (c.c) kendisine dua etmeyen, yalvarıp yakarmayan kimselere gadab eder. Fatiha suresinin bir adının da “dua suresi” olması ve bu surenin günde en az kırk kez okunmasının emredilmesi de bu mevzuda şayan-ı dikkatir. “(Haydi öyleyse deyiniz): ‘Yalnız Sana ibadet eder, yalnız Senden medet umarız.’” (Fatiha, 5). Başka bir ayet-i kerimede de; “De ki: ‘Duanız olmazsa Rabbim size ne diye değer versin ki?/Duanız olmazsa ne ehemmiyetiniz var?” (Furkan, 77) buyurur.”
