Muhabbet Fedâileri

Hasan ağabey kendi adıma şunu istesem sizden bu kardeşiniz için yapabilir misiniz?

Risale-i Nur'daki "demokrat misyon" kavramının içini bugünkü DP'nin doldurduğunu madde madde ispatlayarak bu kardeşinizin bu meseleyi halletmesine yardımcı olur musunuz?

NOT: Bana hakkını helal etmemiş olanlar bu ihtiyacım olan konuda söze karışmazlarsa sevinirim. Çünkü ben ispat istiyorum , şahsi hüküm ve kabulleri değil.

Alıntı sahibi "Şahide"

Alıntı sahibi "ahmetarifmertoglu"

Alıntı

Ruhefza sen ne kadar da dar kafalı düşünüyorsun yazık sana.

Ehl-i irfan arasında aradım kıldım talep

Her hüner makbul imiş illa edeb illa edeb

Şahide Hanım;

Edep bir taç imiş nur-u Hüdadan giy o tacı emin ol her beladan.

Alıntı sahibi "ruhefza"

Enaniyetlerinizi poşetleyerek şahs-ı manevi havuzuna attığınız için bizim dediklerimizi anlamazsınız siz..

Dört kişi birbirini tanımadan aynı düşünüyor, çünkü poşetsizler, çünkü şahs-ı manevi ne demek anlamışlar, çünkü siyasetin teşkilat işleri onlara 4. meseledir..

Böyle şahıs üzerinden meseleleri konuşmak isteyenlerin yazabilecekleri forumlar çok net dünyasında..

Ben burada böyle basit meselelerle uğraşamam sizlerle..

( ahmetarifmertoglu şahıs için de diyeceklerim çok ama kale alınacak bulmuyorum o kişiyi,

başka partilerin teşkilat işlerinden açsam sözü başlar ahkam kesmeye, onun derdi daha başka..

Onun için o da gidip msplilerin forumlarında atıp tutabilir istediği gibi..)

Ruhefza senin gibi biri ancak beni foruma farklı tanıtır.

Ha onun da sebebini söyliyeyim mi forumdakiler haklının yanında haksızın karşısında duramıyor. Sırf seni kırmamak için yanlışlarını bile söyleyemiyorlar. Ama dostluk bu değildir.

Dost acı söyler demişler, yanlış yapıyorsun Ruhefza. (Mü'min Mü'minin dostudur.)

Artık Cemaatimiz uyandı yanlış yapan partiyi bir kalemde silebiliyor. İster Dp olsun İster AKP ister diğerleri.

Yeter artık ne olur sende uyan Gaflet uykusundan.

Bediüzzaman ve Siyaset- Ümit Alparslan Köprü Dergisi Güz 2000 72. Sayı


Bediüzzaman ve Siyaset
Ümit Alparslan


II. Abdülhamid’den DP dönemine kadar siyasi ve toplumsal değişimlerde yer alan, gözlemleyen, tepki koyup yol gösteren Bediüzzaman’ın siyaset görüşünü “euzubillahimineşşeytani ve’s siyase” ile özdeşleştirmek mümkün müdür? Bu prensip kimler için, hangi ortamda geçerlidir? Bediüzzaman, “takiyye” yaptığı için mi siyasetten uzaklaşmıştır? Nurcular bir siyasi partide yer alabilir mi? Açıktan siyasi tercihlerini ne zaman açıklayabilirler? Nurcular veya Nurcu olmayan dindarlar siyaset alanına girmemeli midir? Dindarlar ne şartlarda nasıl siyaset yapmalıdır?
Bediüzzaman Said Nursi’nin Siyasi Dönemi
Osmanlı Devleti’nin son demlerinde, hürriyetin kuvvetle talep edildiği 1908’de ve II. Meşrutiyet döneminde, kendini “siyasi olduğum zaman” şeklinde1 ifade eden Bediüzzaman, “istikbalde bir ışık var, bir nur görüyorum” diye insanlara müjde vermektedir. O dönemdeki “herkes gibi o ışığı siyaset aleminde ve hayat-ı içtimaiye-i İslamiye’de ve çok geniş dairede” tasavvur eden Bediüzzaman, esas nurun Risale-i Nur olduğunu belirterek o zaman siyasetin cazibesinin kendisini aldattığını kabul etmektedir.2 Ancak, o dönemde siyasete dahil olmasının en önemli sebebi, “siyaseti dinsizliğe alet yapmak isteyenlere karşı, siyaseti, İslamiyet’in hakikatine hizmetkar yapmaya çalışmak”tır. Bediüzzaman’ın bu dönemde en çok dikkat ettiği, kesinlikle “dini siyasete alet ve vesile yapmamak” ancak, “bütün kuvvetiyle siyaseti dine alet” etmektir. Siyaset dairesinde olmasına rağmen devamlı olarak “dinin bir hakikatini bin siyasete feda etmem” diyerek3 hassasiyetini ve tavrını ortaya koymuştur. Bediüzzaman bu dönemi daha sonra yad ederken, “bir miktar siyasete girip siyaset vasıtasıyla dine ve ilme hizmet etmek” istemesini “beyhude yoruldum” ifadesiyle açıklamaktadır.4
Bediüzzaman Said Nursi Siyaseti Neden Bıraktı?
II. Meşrutiyet döneminde I. Dünya Savaşı sonlarına kadar siyasetle uğraşan Bediüzzaman, “Niçin siyasetten çekildin, hiç yanaşmıyorsun” sorusuna; siyaset vasıtasıyla hizmet yolunun meşkuk, müşkülatlı, kendisi için “fuzuliyane ve en lüzumlu hizmete mani” olduğunu belirten Bediüzzaman, siyasetin çoğunun “yalancılık ve bilmeyerek ecnebi parmağına alet olmak ihtimali var” var diyerek siyaset zemininin berrak olmadığını izah etmektedir. “Hayat-ı içtimaiye ve dünyeviyeye” “fırtınalı bir zamanda sağlam hizmet edilemez” diyen Bediüzzaman bu yöndeki çalışmalarını bırakıp, “en mühim, en lüzumlu, en selametli olan imana hizmet cihetini tercih ettiğini” açıklamakta ve insanların bir iki senelik dünya hayatına yardımcı olmaktansa milyonlar seneden fazla olan ebedi hayatlarına çalışmak için siyasetten çekildiğini belirtmektedir.5 İnsan hayatını bir yolculuk olarak gören Bediüzzaman, 1929’daki ifadesiyle o dönemde insanlığın yolunun bataklığa girdiğini, yüzde yirmisinin pis çamuru misk-ü amber zannettiğini, yüzde sekseninin ise bataklığı anladığını, pis olduğunu hissettiğini, fakat “mütehayyir” olduklarından doğru yolu bulamadıkları tespitini yapmaktadır. İnsanlık için iki çarenin bulunduğunu belirten Bediüzzaman, bunun “topuzla o sarhoş yirmiyi ayıltmak” veya mütehayyirlere, “bir nur göstermekle selamet yolunu irae etmek”tir demektedir. Bediüzzaman, mütehayyir olan yüzde seksene nur gösterildiği veya gösterilse de bir elde hem sopa hem nur bulunduğunu, mütehayyirlerin de “acaba nurla beni celb edip topuzla dövmek mi istiyor” diye telaş ettiği tespitini yapmaktadır. Ayrıca, bir kaza ile topuz kırıldığında “nurun dahi uçtuğunu veya söndüğünü belirtmektedir.
Siyaset cereyanlarını topuz, Kur’an hakikatlerinin ise nur olduğunu söyleyen Bediüzzaman, sadece Kur’an’ın nurunu elde tutmak için, “euzubillahimine’ş-şeytani ve’s siyase” diyerek siyaset topuzunu atıp iki eliyle nurlara sarıldığını söylemektedir. İktidar ve muhalefette “nurun aşıkları olduğunu” belirten Bediüzzaman, Kur’an’ın nurlarının bütün siyaset cereyanlarının ve tarafgirliklerin üzerinde olduğunu, dinsizliği, siyaset zannedip ona taraftar olanlar hariç, hiç kimsenin Kur’an’ın nurundan çekinmemesi gerektiğine işaret etmektedir. Kendisinin “siyasetten tecerrüd ile Kur’an’ın elmas gibi hakikatlerini siyaset propagandası ithamı altında cam parçalarının kıymetine indirmediğini” ve indirilmemesi gerektiğini belirtmektedir.6 Tarafgirliğin siyasi hayatta yanlış kullanıldığını tespit eden Bediüzzaman, “mütedeyyin bir elh-i ilmin, kendi fikr-i siyasisine muhalif bir âlim-i salihi tekfir derecesinde tezyif” ve kendi fikrinden olan bir münafığı “hürmetkarane methetmesi” üzerine, siyasetin fena neticesinden ürkerek “euzübillahimine’ş şeytani ve’s siyasiye” diyerek “O zamandan beri hayat-ı siyasiyeden çekildim” demektedir.7
Bediüzzaman’ın siyasetten çekilmesinin önemli bir sebebi de uluslararası düzeyde, siyasi ve iktisadi alan dışında, belki bunlardan daha önemlisi fikir alanında Avrupa hegomanyasının yerleşmesi ve ülkedeki fikri alanı kendisine bağımlı hale getirmesidir. Bediüzzaman’ın Rusya esaretinden dönmesinden sonra, “geldin geleli siyasete karışmıyorsun” sorusuna “Evet İstanbul siyaseti, İspanyol hastalığı (nezle, grip) gibidir. Fikri hezeyanlaştırır. (boş söz.) Biz müteharrik-i bizzat değiliz, bilvasıta müteharrikiz. Avrupa üflüyor, biz burada oynuyoruz. O tenvim (uyutarak) ile telkin eder, biz kendimizden hayal edip, asammane (sağırcasına) tahribimizle eser-i telkini icra ederiz.” cevabını vermektedir.8 Böyle bir ortamda siyasetle hizmet etmenin mümkün olmadığını gören Bediüzzaman, gelişmenin temeli ve kendi siyasetini üretmenin ilk şartı olan “müteharrik-i bizzat” insan ve toplumun ortaya çıkması için çalışmaya başlayacak ve siyasetten uzaklaşacaktır.
II. Said Dönemi Bediüzzaman’ın Siyaseti Tarifi
“Menfaat üzere çarhı kurulmuş olan siyaset-i hazıra”yı canavar olarak tarif eden ve siyaset lisanında lafzın mananın zıddına dönüştüğünü belirten Bediüzzaman “adalet külahını zulmün başına geçirmiş” olduğunu “hamiyet libasını hıyanet(in) ucuz(a) giymiş” bulunduğunu belirtmektedir.9 “Siyaset-i hazıra, o kadar çok yalan ve hile ve şeytanat içine girmiştir ki, vesile-i şeyatin hükmüne girmiştir” diyen, siyaset propagandası vasıtasıyla yalancılığın doğruluğa tercih edildiğini belirten Bediüzzaman, böyle siyasetin İlahi vahyin tebliğ makamı olan minbere çıkmasına hakkı olmadığını kesin olarak ifade etmektedir.10 Efkarın aleminde siyasetin bir şeytan olduğunu belirten Bediüzzaman, “siyaset-i medeni”nin ekalliyeti ekserin rahatına feda etmesi, derinlemesine incelendiğinde ise, zalim ekalliyetin avamın ekseriyetini kendisine kurban ettiğini, ancak Kur’an adaletinin ise, tek masumun hayatını, kanını, hukukunu değil ekseriyet hatta umum için feda edilemeyeceğini açıklamaktadır.11
Dinsizliği ve zındıkayı siyaset zannedip ona tarafgirliği siyaset kabul etmeyen Bediüzzaman böyle yapanların “insan suretinde şeytanlar veya beşer kıyafetinde hayvanlar” olabileceğini belirtmektedir.12

Devamı 2.

Bediüzzaman Korktuğu İçin mi Siyasete Girmedi?


Bediüzzaman, korkudan dolayı mı siyasetten uzak duruyordu; veya fırsat ve zeminimi bekleyerek takiyye mi yapıyordu? 1930’larda “siyasete giren ya muvafık olur veya muhalif olur” diyen Bediüzzaman, memur ve mebus olmadığı için muvafık tavır almaya lüzum bulunmadığını ve kendi için de siyasetin bu cepheden lüzumsuz ve malayani olduğunu belirtmektedir. Muhalif olsa ya fikirle ya kuvvetle siyasete karışacağını ancak “mesail tavazzuh ettiği için” fikirle karışmak noktasından, kendisine ihtiyaç bulunmadığını, bundan dolayı beyhude çene çalmanın da manasız olduğunu söylemektedir. Kuvvetle ve hadise çıkararak muhalefet yapması halinde “meşkuk bir maksat için binler günaha girmek ihtimali olduğunu ve birinin yüzünden pek çok kişinin belaya düşeceğini on ihtimalden iki ihtimale binaen masumları günaha atmayı vicdanının kabul etmediğini belirtmektedir.13 Dünya ile ecelinden başka bir alakasının olmadığını belirten Bediüzzaman, korkudan dolayı hak bildiği meslekten hiçbir şeyin kendisini engellemeyeceğini, korkunun elini tutamayacağını, izzetli mevti zilletli hayata tercih ettiğini belirterek, kendisini siyasetten şiddetli bir surette men edenin “Kur’an-ı Hakim’in hizmeti olduğunu” belirtmekte, “hizmet-i Kur’an’ın hayat-ı içtimaiye ve siyasiye-i beşeriyeyi düşünmekten kendisini menettiğini” söylemektedir.14 Kendisinin siyasete “iştahı ve arzusu olsa” bunu hiç saklamadan tetkikata-taharriyata lüzum bırakmayarak “top güllesi gibi sada vererek” hileye baş vurmadan, korkmadan tatbik edeceğini15 açıklamaktadır.
Risale-i Nur Hizmeti ve Siyaset
İlim itibariyle insanlara “bir menfaat dokundurmak için şer’an hizmete mükellef olduğunu” belirten Bediüzzaman, 1930’larda bu hizmeti iki yol ile yapabileceğini açıklamaktadır. Birinci yol; hayat-ı içtimaiye ve dünyeviyeye hizmet etmektir. İkinci yol; hayat-ı ebediyeyi kazandıracak olan imana hizmettir.
Birinci yolla hizmeti “o elimden gelmez. Hem fırtınalı bir zamanda sağlam hizmet edilmez” diyerek16 gündeminden çıkaran Bediüzzaman, ikinci yolu esas tutmuştur. Hem muvafık (iktidar) hem muhalifte Kur’an nurunun aşıkları olduğunu belirten Bediüzzaman, ders-i Kur’an’ın her türlü siyaset cereyanlarından ve tarafgirliklerin üstünde olması gerektiğini hiçbir grubun da çekinmemesi ve itham etmemesi gerektiğini söylemektedir. Yalnız dinsizliği ve zındıkayı siyaset zannedenlere karşı gelmeyi siyasete karışma değil, bu tarz siyaseti şeytaniyet ve hayvaniyet kabul ederek din adına karşı çıkmaktadır.17
Bediüzzaman’a göre; bu dönemde, Müslümanlar için en önemli tehlikenin fen ve felsefeden gelmesi dolayısıyla kalplerin bozulup, imanların zedelenmesinden ötürü tek çarenin nur göstererek kalpleri ıslah edip imanların kurtarılması gerekmektedir. Bu metod yerine “siyaset topuz”uyla hareket edilmesi halinde galip gelinse bile kafirlerin münafık derecesine ineceğini belirten Bediüzzaman, münafığın kafirden daha fena olduğunu, siyaset topuzunun böyle bir zamanda kalbi ıslah etmeyeceği için küfrün kalbe girip saklanacağını ve nifaka sebep olacağını ifade ederek, kendisinin “siyaset topuzuna ne şekilde olursa olsun bakmamak lazım” geldiğini söylemektedir.18
Bediüzzaman, “ehl-i dünya ehl-i siyaset ve avamın nazarında siyaset-i İslamiye ve hayat-ı içtimaiye-i ümmet” birinci derecede olmasına karşılık hakikat nazarında, bunların imana nisbeten onuncu derecede bulunduğunu belirtmektedir.19 Bu dönemde en önemli konunun, “hakaik-i imaniyeyi muhafaza noktasında tecdid vazifesi” olduğunu söyleyen Bediüzzaman, bütün kuvvetiyle Nurcuların bu konuda çalışmalarını istemektedir.20
“Dünyaya bakmak” hizmet-i imaniyede ihlasına zarar vermemesi için II. Dünya Savaşıyla bile ilgilenmeyen Bediüzzaman, “yeni siyasete ve dünyaya bir meyil uyandırmamak için talebelerine de “karışmayınız” tavsiyesinde bulunmuştur.21 Bediüzzaman, ayrıca “Risale-i Nur’un, dünyanın hiçbir şeyine alet edilmemesini “tarafgirlik hissiyatına bina edilen cereyanlara, hususan siyasete temas eden cereyanlarla alakadar olunmaması” gerektiği ikazında bulunmaktadır. Ona göre “tarafgirlik” damarı ihlası kırar, hakikati değiştirir.22
Bediüzzaman talebelerine hitaben, “sakın sakın dünya cereyanları, hususan siyaset cereyanları ve bilhassa harice bakan cereyanlar sizi tefrikaya atmasın”, demekte “Allah için sevmek ve Allah için buğz etmek” İlahi düsturunun yerine “siyaset için sevmek siyaset için buğz etmek” tarzında şeytani düsturu kabul etmemeleri ve uymamalarını söylemektedir.23
Bediüzzaman talebelerinin siyasetle uğraşmamalarını istemekten de öte, Kur’an hizmetine zarar vereceği gerekçesiyle zihnen bile meşgul olmamalarını istemektedir. Bu konuda önemli bir örnek, bir talebesini “boğazlar” hakkında sorduklarına “alakadarane ve bilerek” cevap vermesi üzerine kalben “yazık” demekle yetinmeyip bunun “vazife-i Nuriyede zararı olacak” diye “şiddetle ikaz” etmiş “şeytan ve siyasetten Allah’a sığınırım” düsturunu hatırlatmıştır.24 Bediüzzaman’ın bir talebesinin ilgilenmesinden dolayı rahatsız olduğu boğazlar konusu, 1945’te Sovyetler Birliği’nin Türkiye’den İstanbul’u istemesi ile ilgili olup dahili siyaset değil, Türkiye’nin güvenliği ile ilgili bir dış politika meselesidir. Bediüzzaman, talebesinin böyle bir mevzu ile bile ilgilenmesini istememektedir. Tabii ki Bediüzzaman, Türkiye’nin zarar görmesini istememekte, talebesinin esas vazifesinden uzaklaşmaması ve faydalı olamayacağı alanla uğraşmaması gerektiğine vurgu yapmaktadır.
Bediüzzaman İslam Birliği fikrini kabul etmesine karşılık, 1950 civarında “inkişafa başlayan İslam Birliği fikri ve İttihad-ı İslam siyaseti Risale-i Nur’u kendine bir kuvvet bir alet yapmaya çalışacaktı ve bizleri siyaset-i İslamiyeye bakmaya mecbur edecekti” diyerek bu amaç için Risale-i Nur’un kullanılmasına karşı çıkacaktı. Bediüzzaman’a göre, “Risale-i Nur’un mesleğindeki sırr-ı ihlas, iman, Kur’an hakikatlerinden başka hiçbir şeye alet ve tabi olmadığını söylemektedir. Risale-i Nur’un müşteri aramak gibi bir hedefi olmadığı”nı belki müşterilerin hakiki ihtiyaç hissedip yarasının tedavisi için Risale-i Nur’u araması gerektiğine işarat eden Bediüzzaman, “şimdilik Nurlara hakiki ihtiyacını değil, belki alem-i İslam’ın düşünmeye mecbur olmasından dolayı Risale-i Nur’u istediğini bunun ise kabul edilmeyeceğini, zaten Kader-i İlahinin de Risale-i Nur’un İslam dünyasında yayılmasına “şimdilik müsaade” etmediğine temas etmektedir.25

Devam 3.


DP ile İlişkiler
Bediüzzaman ve talebeleri siyasetle uğraşmama hususunda büyük gayret göstermelerine karşılık, 1950’li yıllarda doğrudan Başvekil Menderes’e mektup yazarak, ona ikazlarda bulunmaktan çekinmezler. Mesela, bunlardan birinde İslamiyet’in üç kanun-u esasisinin, “birisinin cinayetiyle başkaları, akraba ve dostları mesul olmaz”, “milletin efendisi onlara hizmet edendir”, “müminin mümine bağlılığı parçaları birbirini tutan bina gibi” olduğunu belirterek “küfre rıza küfür olduğu gibi dalalete, fıska zulme rıza da fısktır, zulumdür, dalalettir” diyerek26 Menderes’i ikaz etmiş ve mektubunun yazılış sebebini de izah etmiştir. Diğer bir mektubunda da Ayasofya’nın camiye dönüştürülmesini ve Risale-i Nur’un resmen serbest bırakılmasını istemektedir.27
1960 yılına yaklaşıldığında sadece ikazla da yetinmeyen Bediüzzaman, “Kur’an ve İslamiyet ve vatan hesabına bütün kuvvetiyle ve talebeleriyle dersleriyle Demokrat partinin iktidarda kalmasını muhafazaya çalıştığı görülmektedir. Bediüzzaman, eğer DP iktidardan düşerse ya Halk, ya da Millet Partisinin iktidara geleceğini; ancak, Halk Partisi’nin İttihatçıların bozuk kısmından olması ve daha önceki icraatları dolayısıyla “asil Türk milletinin ihtiyarıyla o partiyi katiyen iktidara getirmeyeceğini; bu memlekette ırkçılık fikrinin zararlı olacağını, Türklerin etkinlik kuramıyacağını, etnik yapı itibariyle milliyetçiliğin “asil ve masum Türk milleti aleyhine neticeleneceğini “ırkçılık ve unsuriyetçilik damarıyla bir ecnebiye istinat ile masum Türk milletini tahakkümleri altına” alınmasına sebep olacağını belirtmiştir. Bunlara karşılık “Dinî icabları yerine getireceğiz din bu memleket için hiçbir tehlike teşkil etmez” diyen bir Başbakan vatan millet ve İslamiyet adına tercih etmişlerdir.28
Bediüzzaman, Nurcuların “dünyaya ve siyasete mümkün olduğu kadar bakmamaya” mesleklerinin mecbur etmesine karşılık “şimdi mecburiyetle bakmaya lüzum oldu” demekte ve sebebini şu şekilde izah etmektedir. O dönemde Kur’an, İslamiyet ve vatan zararına üç cereyanın olduğunu Bediüzzaman şöyle sıralamaktadır:
Birincisi: Komünist, dinsizlik cereyanı. Bu cereyan yüzde otuz kırk adama zarar verebilir.
İkincisi: Eskiden beri müstemlekatların Türklerle alakalarını kesmek için, Türkiye dairesinde dinsizliği neşretmek için ifsat komiteleri namında bir komite. Bu da yüzde on yirmi adamı bozabilir.
Üçüncüsü: Garplılaşmak ve Hıristiyanlara benzemek ve bir nevi Prutluk mezhebini İslamlar içinde yerleştirmeye çalışan ve dinde hissesi olmayan bir kısım siyasiler heyetidir. Bu cereyan yüzde birisini belki binde birisini Kur’an, İslamiyet aleyhine çevirebilir.
Bediüzzaman, “Kur’an hizmetkarları ve Nurcular ilk iki cereyana karşı daima Kur’an hakikatlerini muhafazaya” çalıştıklarını belirterek, “Demokratlar, evvelki iki müthiş cereyana karşı bize (Nurculara) yardımcı hükmünde olabilirler. Hem onların dindar kısmı daima o iki dehşetli cereyana mesleklerince muarızdırlar. Yalnız dinde hissesi az olan bir kısım Garplılaşmak ve Garplılara tam benzemek mesleğini takip edenler ise, üçüncü cereyana bir yardım ediyorlar. İktidar partisinde bulunan az bir kısım, dinin zararına siyaset namıyla üçüncü cereyana yardım etse de, madem o Demokrat Partisi meslek itibariyle diğer iki cereyan-ı azimin durmasında ve def etmesinde mecburi vazifeleri olmasından, bu vatana ve İslamiyet’e büyük faydası dokunabilir. Bu cihetten biz Demokratları iktidar yerinde muhafaza etmeye Kur’an menfaatine kendimizi mecbur biliyoruz. Onlardan hayır beklemek değil, belki dehşetli baştaki iki cereyana siyasetlerince muarız oldukları için, onların az bir kısmı dine verdikleri zarar, vücudun parçalanmasına bedel, yalnız bir parmağı kesmek, pek cüz’i bir zararla pek külli zarardan kurtulmamıza sebep oluyorlar. Bildiğimizden, o iktidar partisinin lehinde ehl-i dini yardıma davet ediyoruz. Ve dinde laubali kısmını da cidden ikaz edip, “Aman çabuk hakikat-i İslamiyeye yapışınız!” ihtar ediyoruz.29 Diyerek mecburiyetlerini izah etmektedir.
Bediüzzaman’ın yeniden siyasete bakması ve DP iktidarını muhafazaya çalışırken şu önemli noktalara dikkat etmektedir:
-Nurcuların siyasete bakmalarının esas sebebi Kur’an, İslamiyet ve vatanın zararına çalışan üç cereyanı etkisiz hale getirmektir.
-En büyük tehlike olan iki cereyana karşı, Demokratların siyasetlerinin muarız olmalarıdır.
-Nurcular kendi menfaatleri için değil, “Kur’an menfaati” için DP’yi destekliyorlardı.
-Siyaseti dinsizliğe alet etmek isteyenlere karşı dini bir tavırdı.
-Bediüzzaman, Demokratlar Komünistlik, dinsizlik cereyanı ile ifsat komitelerine karşı, “Nurculara yardımcı hükmünde”dirler diyor; kendilerini Demokratlara yardımcı değil, Demokratları Nurculara yardımcı olarak görüyordu.
Din Adına Siyaset
İnsanların kalplerinin bozulduğu, inançlarının tehlikeye düştüğü bir sırada siyaset topuzu ile hareket etmenin yanlış olduğunu belirten Bediüzzaman, din adına galebe çalınsa bile, siyasetle insanların kalplerinin ıslah edilemeyeceğini ve imanlarının kurtarılamayacağını, tersine kafir derecesinde olanları daha aşağıya indirerek münafık haline dönüştüreceğini, küfrünü ise kalbinde saklayacağını ifade etmektedir.30
Bediüzzaman Said Nursi, siyaset dairesinin en geniş bir daire olmasından dolayı “gaflet verecek, dünyaya boğduracak ve hakiki vazife-i insaniyeti ve ahireti unutturacak” nitelikte olduğundan ötürü, “Sahabeler ve onlara benzeyen mücahidinden, selef-i salihinden başka siyasetçi ekseriyetçe tam muttaki dindar olamaz. Tam ve hakiki dindar, müttaki olanlar siyasetçi olamazlar. Yani maksad-ı asli siyasetini yapanlarda din ikinci derecede kalır, tebei hükmüne geçer.” Hakiki dindar ise “bütün kainatın en büyük gayesi ubudiyet-i insaniyedir” diye “siyasete aşk-ı merak ile değil, ikinci üçüncü mertebede onu dine ve hakikate alet etmeye çalışabilir.”31 tespitini yapmaktadır.
Bediüzzaman’ın din adına siyaset yapma hususundaki fikirlerinin Osmanlı dönemi ile 1945 sonrasında bazı noktalarda farklılık gösterdiği görülmektedir. II. Meşrutiyet döneminde siyasi olduğu bir zamanda, siyaseti dine alet etmeye çalışırken, “meşrutiyet şeriata müstenittir” diyerek32 nasıl bir meşrutiyet istediğini ortaya koyduğu gibi, İslamiyet’i ve Müslümanları içine alan kavramların siyasette kullanılmaması gerektiğini belirtmekte, “İttihad-ı Muhammedi gibi” gibi isimlerin “umumun hakkı” olduğu için bunların “tahsis ve tahdid” kabul etmeyeceklerini33 ifade etmektedir. Ayrıca, Bediüzzaman, siyasi partilerin İttihad-ı Muhammedi gibi isimler yerine “hâdim-i şeriat” ünvanını taşıyabileceklerini kaydetmektedir.34
1919 yılında, “dinsizliğe karşı din namına meydana çıkmak lazım” denildiğinde, bunu “evet” olarak cevaplayan Bediüzzaman, bu konuda “kat’i bir şart” öne sürmektedir. Bu da din namına çıkanların “muharriki, aşk-ı İslamiyet ve hamiyet-i diniye olması gerektiği, muharrik ve müreccihin siyasetçilik ve tarafgirlik olursa bunun tehlikeli olacağı, birinci gruba girenlerin hata da etseler affedilecekleri, ancak ikinci grubun isabet de etseler mesul olacaklarını belirtmektedir. Bunu anlamanın yolunun da her kim fasık siyasetdaşını mütedeyyin muhalifine, su-i zan bahanesiyle tercih etse bunu harekete geçirenin siyasetçilik olduğunu şeklindedir.35 Bu tarihte de Bediüzzaman, siyasetin dine hizmet için yapılabileceğini belirtmektedir.
1945 sonrası çok partili hayata geçiş üzerine yaptığı değerlendirmede İttihad-ı İslam partisinin “siyaset başına geçebilmesi” için yeni bir şart ileri sürmüştür. O da toplumun “yüzde altmış yetmişinin tam mütedeyyin olmasıdır.” Bunun sebebi, Bediüzzaman’a göre, “çok zamandan beri terbiye-i İslamiyenin zedelenmesidir. Ayrıca Bediüzzaman, mevcut siyasetin cinayetlerine karşı dinî siyasete alet etmeye mecbur olacağından, “şimdilik” kaydıyla İttihad-ı İslam partisinin başa geçmemesi lazım geldiğini belirtmektedir.36 Bediüzzaman, siyasetin İslamiyete hizmet edebileceğini, toplumsal tabanın olmaması dolayısıyla başarısız hatta mecburen dini siyasete alet etmeye mecbur kalacağını, bunun için toplumun yüzde altmış-yetmişinin İslam terbiyesine haiz olması halinde ancak “dini siyasete alet etmemeye belki siyaseti dine alet etmeye çalışabilecek” bir siyasi partinin başarılı olabileceğini ortaya koymuştur.
Esasında Bediüzzaman’ın dindarların siyaset yapması konusunda fikirleri değişmiş değil, yeni konuma göre yeni şartlar ileri sürmüştür.
Nurcuların Siyasî ve Dinî Teşekküllerle İlişkisi
Nurcuların tarafsızlık hissiyatının geçerli olduğu cereyanlarla alakadar olmaması gerektiğini37 söyleyen Bediüzzaman, talebelerinden Hulusi Bey’in dinî teşekküllerle ilişkiler noktasından örnek olacak bir icraatını Emirdağ Lahikası’na koyarak talebelerine bir ölçü vermek istemiştir. Şöyle ki, Hulusi Bey, Büyük Doğuculardan kendilerine katılması teklifini alması üzerine, “Büyük Doğuculuk bir siyasi teşekkül müdür?” diye sormuş ve “evet” cevabını alması üzerine, “Sizin yalnız imani ve Kur’ani mesaildeki müşkillerinizi ve izahını arzu ettiğiniz noktaları Risale-i Nur’un yardımıyla halle çalışırım. Benim mesleğim. Risale-i Nur dairesinde istihdamdan ibarettir. İman ve Kur’an meselelerinde hemfikiriz. Fakat siyasetle iştigal edemem”38 karşılığını vermiştir. Bediüzzaman, dindar da olsalar siyasî alanda faaliyet gösterenlerle ilişkilerini iman ve Kur’an çerçevesinde olması gerektiğini belirtmiştir.
Siyaseti Dinsizliğe Alet Etmek
Bediüzzaman, dinin siyasete alet edilebileceği gibi, siyasetin de dinsizliğe alet edilebileceğini tesbit ederek, bunun yanlış olduğunu söylemektedir. II. Meşrutiyet döneminden itibaren siyasetin dinsizliğe alet yapılmaya başlandığını belirtmektedir. Bu konuda Bediüzzaman, “siyaseti dinsizliğe alet yapan bazı adamlar”ın kabahatlerini örtmek için başkalarını “irtica ile ve dinini siyasete alet yapmakla itham” ettiklerini kaydetmektedir.39 Uygulanan bu metodun Cumhuriyet döneminde de devam ettiğini belirten Bediüzzaman, “Bu vatandaki milletin en büyük kuvveti olan alem-i İslamın teveccühünü ve hamiyetini ve uhuvvetini kırmak ve nefret verdirmek için siyaseti dinsizliğe alet ederek, perde altında küfr-ü mutlakı yerleştirmek isteyenler hükümeti iğfal ve adliyeyi şaşırtma” usulünün tatbik etmekte olduğunu söylemektedir.40
Siyasî alanda olduğu gibi, dinî hizmetle meşgul olan kendisi gibi şahıslar için “dini siyasete alet yapıyor” iddialarının, esasında, siyaseti dinsizliğe alet edenler tarafından kendilerine bir perde olarak bu ithamı yaptıklarını Bediüzzaman izah etmektedir.41 Ayrıca, 1952’deki Gençlik Rehberi Mahkemesi sırasında hazırlanan raporda “dini siyasete alet etmek var” denilmesi üzerine, Bediüzzaman bu raporun “dinsizlik damarıyla” yazıldığını ve “vukufsuz ehl-i vukuf siyaseti ve adli vazifelerini dinsizliğe alet etmek istediğini” belirterek,42 dini siyasete alet etmek suçlamasının çok geniş boyut ve alanlarda siyaseti dinsizliğe alet etmelerini örtmek için kullanıldığını izah etmektedir.

Alıntı sahibi "ahmetarifmertoglu"

Artık Cemaatimiz uyandı yanlış yapan partiyi bir kalemde silebiliyor. İster Dp olsun İster AKP ister diğerleri.

Yeter artık ne olur sende uyan Gaflet uykusundan.

Biz bu teraneleri 60 ihtilalinden sonra Demirel genel başkan seçildiğinde de dinledik, Çiller geldiğinde de Ağar geldiğinde de şimdi de tekrar Cindoruk için aynı gevezelikler..

Anlamıyorsunuz -aslında anlamak istemiyorsunuz- bu misyonun bu dâvânın "felanca kişi" diye bir derdi hiç olmadı..

Dedimya size, kişiye özel rey vereceksen eğer adresin belli zaten, içinde bulunduğun cemaati karıştırmayı bırak da git onlara oy ver..

Ben kimseye felan partiye niye oy verdin demiyorum ki, onun aklı o kadar kesmiş, ne yapayım asamam kesemem ki..(=

Ben bu dâvânın içinde -belki öyle zannediyorsun- daldan aşılama değilim, 40'a yakın senedir her hâline şahidim..

Bana banal geliyor artık sizin bu söyledikelriniz, çünkü her dönem bunu diyenler zemberek gibi döndü dolaştı biizm durduğumuz sabit noktaya geldiler..

Ayıp yahu 80 anayasasına canıyla başıyla oy verenler, bizi yerden yere vuranlar,

şimdiki referandumda -ben olsam aynaya bile bakamazdım bu kepaze duruma düşen fikrim için- ne düşünüyorlar acaba "gazete cemaati" için..

"Küfrün beli çoktan kırılmışken" kurtarıcı gördüler deccalın adamlarının postallarını, milletin başına belâ ettiler o ucube anayasayı, şimdi sanki biz verdik oy, değişmesi için de aynı 80lerdeki gibi paralıyorlar kendilerini..

Ama ne kadar değişecek?? Katakulliye getirip milleti o rüsvay anayasaya azıcık makyaj yapıp acuzeyi kocasına yeni gelin diye yutturacaklar, millet bilmiyor bunu tabi!!

Ben ne düşünüyorum onlar için hiçbir şey..! Sadece akıllarının kesmediğini, sabit durduğum noktanın ne kadar sağlam bir duruş olduğunun eminliğini yaşıyorum..

Çünkü ben kafa fenerimi köprüden aşağı çoktan atmışım..

Üstadımın r.a. siyasi-içtimai biumum ölçüleri şahs-ı manevi güneşi altında yetiyor bana zaten..

Siz daha çook ateşböceği gibi ışığı arar durursunuz..Gidin kırk fırın ekmek yeyin de öyle gelin şahs-ı manevi karşısına..

Hâlâ anlamıyorsunuz, biz sizin gibi siyasete elimizi-kolumuzu-fikrimizi kaptırmamışız...

(Hele de sizin aslen demokrat olduğunuzu hiç zannetmiyorum, ben sağlam demokrat evlatlarından insanlara hakaret eden tip görmedim çünkü, herkes aslına çeker.)

Banane hangi partinin teşkilat işlerinden, bana ölürken onu sormayacaklar, böyle lüzumsuz işler için vaktimi zayi edemem..! (Ettiriyorsunuz şimdi vebali de size.)

Buyrun siz edin "ölmeyecekseniz" tabi..!

Yazmış olduğun cevabı baştan sona okudum.

Sanki AKP'nin bir milletvekili veya yerel yönetimindeki bir üyesiymişim gibi beni eleştiriyorsun.



Yazdıklarına anlam veremiyorum. DP' yi savunurken AKP' yi hedef alıyorsun. Bana ne AKP den ondan bundan. Siyasi partilerin şakşakçısımıyım ki onu koruyayım.

Seni siyaset bitirmiş kardeşim. kullanmış olduğun kelimeler ve cümleler nur talebesine yakışmıyor.



Şahide hanım buyur, Ruhefzanın metninden alıntı yaparak da "Edep" ile ilgili özlü sözler sarf et.



Ruhefza hanım asıl sen ve senin arkadaş taifen tam bir AKP misyonu tarzında. Tayyip Erdoğan gibisin astığım astık kestiğim kestik havasındasın.

Çevrende seninle aynı yolda olanlar da senin yanlışlarına dur demiyor. Kim AKP'li tam anlamıyla belli.



Benim herhangi bir siyasi parti rengim yok kardeşim. Suizan yapmayı artık bırak.



İlk foruma üye olduğumda da; benim hakkımda atıp tutmuştun. Yeni üyeleri forumu karıştırma düşüncesiyle gelen o malum ekipten görüyorsun. Bazen senin onlara hizmet ettiğini düşünüyorum. Çünkü forumda nerde gerginlik orda RUHEFZA

Alıntı sahibi "ahmetarifmertoglu"

Çünkü forumda nerde gerginlik orda RUHEFZA

Tabi, senin gibilere muhatab olmak zorunda kalan hep benim de ondan, anladığınız lisanla diyorum zorunuza giden bu..(=

Benim şikayetim yok bu durumdan, siizn gibiler de çok beklerler size hakettiğiniz karşılığı diyenlerin buradan gitmesini.

Kutlular Abinin bir sözü vardır: "Doğruları söylerken hep bir kötü adam lazım oldu, o cilalı ibo da hep ben olmak zorunda kaldım."

(Yahu akıl var mantık var ne demişiz biz en başta -şahs-ı maneviye nazarı çevirdik- adam gelmiş meseleyi kişileştirerek hayıf almaya çalışıyor. minel garaib.(= )

İstiyorsunuz ki sıradan bir site gibi oturup kalkıp hep böyle 4. Mesele türü işleri konuşalım, dedim işte böyle kahvehane meselelerinin konuşulduğu haber siteleri-forumlar çöplük gibi dolu nette..

Yani o lüzumsuz meselelerdeki parlak fikirleriniz zayi oluyor buralarda..(=

Yoksa en başta dedim bu konu başlığı gibi mevzuların benim alemimde yeri yok..!

Sizin gibilerin işi gücü..devam edin, benim daha mühim işlerim var..

(Daha muhatab almıyorum burada sizi, hiç boşuna yazıp da beklemeyin..)

Forumdan gitmeni isteyen kim ?

Senin gibi kişiler her foruma lazım.

Komik kişilere günümüz coğrafyasında ihtiyaç var.



Hadi yine iyisin bende seni muhatap kabul etmiyorum bundan sonra.

Ahmet bey, mesele ruhefza ile aranızda ise lütfen aranızda hallediniz. Bu mesele sizin şahsi meseleniz değil. Sizin aranızdaki çekişme de şahsen beni ilgilendirmiyor. Burada bir meseledeki sorunuma yardım almaya çalışıyorum. Lütfen istifademi , kendi şahsi çekişmelerinizle engellemeyiniz.

Hasan_Sinan abi, ben de hakikat derdindeyim. Birilerinin gidip bana sormadan benim adıma karar verip de benim de o karara uymamı beklemelerini saçma buluyorum. Kendi akıl ve kalbimi iknaya çalışıyorum.

Ehven-i şer noktasında DP'yi seçmemizi gerektiren somut deliller nedir Hasan_Sinan ağabey?

Ağabeyim umum açısından dediğine tamam ama benim açımdan sadece demokratlar önemli. Ben demokratların kim olduğunu bilsem yeter bana. Diğerleri bana lazım değil.

Ben mühendisim abi doğruya direkt ulaşırım. Yanlışla işim olmaz yani

Alıntı sahibi "Hasan_Sinan"

Bediüzzaman "Ekmeksiz yasarim ama hürriyetsiz yasayamam" diyor. Bugünkü hükümet millete ekmegi rüsvet veriyor hürriyet simdilik "ACILIM" ile sinirlandiriliyor. Onlar hizmetle mükellef. Yol, hastane vs. yapmak mecburiyetinde. "Demokratlık, hürriyet-i vicdan" derken yazida sadece kendisi icin özgürlük degil bütün millet icin gecerli olmali. Mesela Tesettür sadece hükümetin hanimlarina serbest ama kizlarimiza "TAM BIR SERBESTIYET" yok. Çünkü kuvvet kanunda olmazsa şahsa geçer. İstibdad, mutlak keyfî olur.

Ehil olmayanlar bir işe girseler, elbette sûiistimal ederler.

Mektubat