Dünya, geçici bir ticaret yeri ve her gün dolup boşalan bir
misafirhane ve gelen geçenlerin alışverişi için yol üstünde kurulmuş
bir pazardır. Allah'ın devamlı yenilenen, hikmetle yazılıp bozulan
bir defteridir. Dünya Allah'ın esma ve sıfatına aynalık yapan bir
kitaptır.
şu alem gerçi fanidir; Fakat ebedi bir aleme gerekli olan
mahsulü yetiştiriyor. Gerçi dünya geçicidir. Ama baki meyveler
veriyor. Dünyanın lezzeti az, elemleri çoktur. Bir lezzet verse, bin
elem takar.
Dünyadaki güzellikler sadece lezzet almak ve seyretmek için
değildir. Çünkü bir zaman lezzet verse, o nimetten, lezzetten ayrılma
ile bir çok zaman sıkıntı verir. Dünya insanın iştahını artırır,
yaşama isteğini ziyadeleştirir, hayata bağlar, fakat doyurmaz. şu
fani dünya insanın maddi ve manevi duygularını tam olarak
kullandırmaz. Nasıl ki, anne karnındaki çocuk kendisinde olan göz,
kulak, Dil, akciğer, akıl, kalp v.b. maddi ve manevi duygularını
kullanamaz. Ama biz biliriz ki o kulak, göz, dil, akciğer, akıl, kalp
boşu boşuna yaratılmamıştır. ınsanın onu kullanacağı bir yer vardır.
Annesinden doğduktan sonra bir insan yavaş yavaş bu duygu ve
organlarını kullanmaya başlar. Ama bütünüyle bu maddi ve Manevi duygu
ve organlar tam olarak dünyada kullanılamazlar. Dünya sadece bu duygu
ve organların açılıp inkişaf etmeye başladığı yerdir.
Örnek olarak aklı ele alalım, insan aklının çok
az bir kısmını kullanabilir. 10 ila 20.000 frekansları
arasındaki sesleri işitebilir. Duvarın arkasını göremez. Her
istediğini elde edemez. Bir söz vardır: “Eğer vermek
istemeseydi, isteme olmazdı.” diye. ışte bu söz çok
anlamlıdır. Rabbimiz insana ne vermek istiyorsa, insana onu
istetir. Ebedi bir hayatı, ölümsüzlüğü, mutluluğu, dostlarıyla
ebedi yaşamayı, uçmayı, her istediğinin önüne gelmesini…
ışte Rabbimiz dünyayı, insanların ebedi alemleri
istemeleri, özlemeleri için iştah açıcı bir memleket, ahiret
alemlerindeki güzelliklerin küçük bir vitrini, teşhir yeri
olarak yaratmıştır. Dünya insanı hayalini, iştahını, isteğini
açar fakat doyurmaz. Çünkü ya insanın ömrü kısadır ya da
sevdiği şeyin ömrü kısadır. Doymağa kafi değildir. Demek
ki; kıymeti yüksek, müddeti kısa olan şu dünya ve
içindeki güzellikler ibret içindir. ınsanları, dünyadaki
nimetlerin asıl membaı ve asıl memleketi olan ahireti
istemelerine bir teşvik edicidir.
"Ey Allah'ım! Benim müslüman olarak canımı al, ve
cennette salihler zümresine dahil eyle"[1] ayetinde geçen dua,
Hz. Yusuf (as) bütün sıkıntılarından kurtulup dünyevi
nimetleri (meşru dairede) elde ettikten sonra yaptığı bir
duadır ki; bahsettiğimiz hakikatle ilgilidir.
Rabbimiz şu dünya nimetlerini ahiret nimetlerine
bir liste, hem cennet meyvelerine müşterilerine davet
eden örnekler suretinde yaratmıştır.
Hep beraber bu manayı ifade eden Bediüzzaman Hazretlerinin
şu duasını yapalım:
"Ey bizi nimetleriyle perverde edip besleyen, büyüten
Sultanımız, Halıkımız, Rabbimiz olan Hazret-i Allah!
Dünyada bize gösterdiğin nimetlerin, numunelerin ve
gölgelerin asıllarını ve menbalarını ahirette bize göster!
Ve bizi makarr-ı saltanatın olan cennetine celbet!
Bizi bu çöllerde mahvettirme! Bizi huzuruna imanla al!
Bize merhamet et! Çünkü sen Erhamürrahimin'sin!
Dünyada bize tattırdığın leziz nimetlerini cennette
yedirmek bizlere nasip eyle!
Bizi yok olmak ve huzurundan koğulmak gibi bir azap ile
azap etme!
Seni seven sana hamd edip şükreden şu muti ehl-i iman
kullarını başı boş bırakıp ahirette: "Ne haliniz varsa görün!" diye
cehenneme sevk etme Yarabbi!
Amin, Amin Ya Mu'in!
[1] Yusuf Suresi: 101.ayet
Kaynak: www.beyazvesiyah.net (Zıtlıklara hikmetle bakan bir site, tavsiye ederim...)
