Anne rahmine dusen ikiz kardesler onceleri herseyden habersizmis. Haftalar birbirini izledikce onlarda gelismisler. Elleri, ayaklari, icorganlari olusmaya baslamis. Bu arada, etraflarinda olup biteni farketmeye baslamislar.
Bulunduklari rahat,guvenli yeri tanidikca mutluluklari artmis. Birbirlerine hep ayni seyi soyluyorlarmis: "Anne rahmine dusmemiz, burada yasamamiz ne harika degil mi? Hayat ne guzel sey be kardesim!" Buyudukce, icinde yasadiklari dunyayi kesfe koyulmuslar. Oyle ya, hayatin kaynagineymis?
Iste bunu arastirirken, karsilarina anneleriyle bunlari birbirine baglayan kordon cikmis. Bu kordon sayesinde, hicbir zahmet cekmeden,guven icinde beslenip buyutulduklerini tesbit etmisler. "Annemizin sefkati ne kadar buyuk! Bize bu kordonla ihtiyacimiz olan herseyi gonderiyor." Artik aylar birbiri ardinca geciyor,ikizler hizla buyuyor, diger bir deyisle "yolun sonu"na yaklasiyormus.
Bu degisiklikleri hayretle gozlemlerken, bir gun gelip bu guzelim dunyayi terk edeceklerinin isaretlerini almaya baslamislar.Dokuzuncu aya yaklastiklarinda, bu isaretleri daha kuvvetli hissetmeye baslamislar. Durumdan telaslanan ikizlerden birisi digerine sormus: "Neler oluyor? Butun bunlarin anlami nedir"
" Oteki daha sakin ve akli basindaymis. Ustelik, bulunduklari bu dunya cogu zaman ona yetmiyor, duygulari daha genis bir alemi arzuluyormus. O cevap vermis: "Butun bunlar,bu dunyada daha fazla kalamayacagiz anlamina geliyor." Ve eklemis: "Buradaki hayatimizin sonuna yaklasiyoruz. " "Ama ben gitmek istemiyorum"diye haykirmis kardesi. "Hep burada kalmak istiyorum." "Elimizden gelen birsey yok. Hem, belki dogumdan sonra hayat vardir."
"Bize hayat veren o kordon kesildikten sonra bu nasil mumkun olabilir ki?" diyecevaplamis oteki. "Bize hayat veren kordon kesilirse nasil hayatta kalabiliriz, soyler misin bana?Hem, bak bizden once baskalari da buraya gelmis ve sonra da gitmisler. Hicbirisi geri gelmemis ki bize dogumdan sonra hayat oldugunu soylesin. Hayir, bu herseyin sonu olacak." Butun bunlari soyledikten sonra eklemis: "Hem, belki de anne diye birsey de yok!"
Olmak zorunda" diye itiraz etmis kardesi. "
Buraya baska turlu nasil gelmis olabiliriz, nasil hayatta kalabiliriz ki?" "Sen hic anneni gordun mu?"
diye ustelemis oteki. "O belki de sadece zihinlerimizde var.
Bir annemiz oldugu dusuncesi bizi rahatlattigi icin onu belki de biz uydurduk."
Boylece, anne rahmindeki son gunleri derin sorgulamalar ve tartismalarla gecmis
Sonunda dogum ani gelmis catmis. ıkizler dunyalarini terkettiklerinde gozlerini baska birdunyaya acmislar ve sevincten aglamaya baslamislar.Cunku gordukleri manzara hayallerinin bile otesindeymis. Anthony de Mello)
HALBUKI O BEBEKLER DAHA DOGMADAN, ONLARA DESEYDIK KI DISARDA MEYVELER,SEBZELER, DAGLAR, DENIZLER, GENIS GENIS ARAZILER VAR, SIZ ISE ANA RAHMINDE SADECE KAN ILE BESLENIYORSUNUZ VE DUNYANIZ COK KUCUK DESEYDIK ONLAR BUNA DA INANMAYACAKLARDI, FAKAT DOGDUKTAN SONRA ILK ONCE ANNELERININ SUTUNU GORDULER VE KANDAN FARKLI BIR BASKA GIDA OLDUGUNU ANLADILAR, BUYUDUKCE DEDIGER GIDALARI TANIDILAR VE NIHAYET DUNYAYI ALGILAMAYA BASLADILAR. SIMDI O BEBEKLERE(YANI DUNYAYI ALGILADIKTAN SONRA) TEKRAR SORSALAR BASKA BIR DUNYA DAHA VAR,CENNET VAR, CEHENNEM VAR DESELER ONLAR GENE TEREDDUTEDECEKLER, CUNKU INSAN SADECE GORDUGU SEYLERE INANMAK ISTIYOR.MEVLANA CELALETTINI RUMI' DEN ENBÜYÜK DERS DOğRULUK YOLUNDA ÖLÜMÜ HıÇESAYMAKTIR
Alıntı sahibi ""insirah""
Sonunda dogum ani gelmis catmis. ıkizler dunyalarini terkettiklerinde gozlerini baska birdunyaya acmislar ve sevincten aglamaya baslamislar.Cunku gordukleri manzara hayallerinin bile otesindeymis. Anthony de Mello)
