Bir başörtüsü hikayesi
Burası bir kumaş pazarı… Ben de bir
zamanların gözde kumaşıydım. Ama şimdi eskisi gibi bana rağbet
etmiyorlar. Modam geçmiş. Renklerim canlı değilmiş. Yaşlı işiymişim. Bu
yüzden diğer parlak renklerin altında kalmış, ezilme tehlikesiyle karşı
karşıyaydım. O karanlık ve tozlu yerde yıllardan beri bekliyordum.
üstümdeki top kumaşların parçaları bitiyor, yenileri geliyordu. Ustam
kumaşları düzlerken bazen bana gözü çarpıyor, esefle “Yer kaplıyorsun
yıllardan beri burada. Seni artık buradan kaldırmak gerekiyor” diyordu
kendi kendine. “Hayır” diye avazım çıktığı kadar bağırmak istiyordum.
“Bir gün elbet beni de alan biri bulunacak” Diğer havalı renkler alay
ederek “Komik olma, artık senin yüzüne bakan bile yok” dediler. “Bir de
bize bak. Ne kadar da güzeliz! Renklerimiz şeker gibi. Desenlerimiz göz
alıcı. Oysa sen ne kadar da iç karartıcısın!” Kendimi savunarak “Hiç de
iç karartıcı değilim! Bir zamanlar ben de yok satıyordum. Aranan bir
kumaştım!”
“O bir zamanlardı şekerim, şimdi bayanlar kendilerinin
farkına vardılar. Daha güzel olmak istiyorlar. Daha çekici, daha göz
kamaştırıcı olmak istiyorlar. Ama sen mahkeme suratlısın!” dedi uçuk
bir pembe kumaş. işte her gün böyle sözler duyuyor, gittikçe daha
derinlere doğru kayıyordum. Doğru söylüyorlardı. Benim çoktan modam
geçmişti. Oysa önceden bayanlar dikkat çekmemek için beni tercih
ederlerdi. Benden genellikle başörtüsü yaparlardı. Ben bunları
düşünürken içeriye genç bir bayan girdi. Ağır tavırlarıyla, sade
giyimiyle vakarlı birine benziyordu. Ben bütün olanları diğer
kumaşların altındaki küçük bir aralıktan izliyorum. Ustam müşteriyi
görünce “buyurun küçük hanım, yardımcı olabilir miyim?” dedi. Genç kız
sakin bir edayla bakışlarını kumaşların üzerinde gezdirip “başörtülük
bir kumaş arıyorum” diye bir kuş gibi şakıdı. Bunu duyar duymaz,
kalbimden vurulmuştum. Bizim bulunduğumuz yere doğru geliyorlardı.
üstümdeki uçuk renkli kumaşlar güzellik yarışına girmiş gibiydiler.
Benim duyduğumu onlar da duymuş üstümde debelenip duruyorlardı.
Fısıldayarak “susun geliyorlar” dedim.
Portakal rengi bir kumaş “Eee
sana ne oluyor? Biz varken senin hiç şansın yok!” dedi eğlenerek. “şans
mı, kader mi göreceğiz!” dedim. Genç kızın beni görmesini çok arzu
ediyordum. Ama nasıl? O kadar derinlerde kalmıştım ki, ustam beni
zahmet edip çıkarır mıydı? Ustam eline fıstık yeşili bir kumaşı alıp
“Küçük hanım bu renk size çok yakışır. şimdi genç kızlar hep bu
renklerden alıyor.” dedi. Genç kız kumaşa göz ucuyla bakıp pek tenezzül
etmedi. Diğer kumaşları inceliyor gittikçe gül yüzüne bir kaygı gelip
oturuyordu. Ustam da genç kıza yardımcı oluyordu. “Yine siz bilirsiniz
ama bence yaşınıza şu pembe, turuncu rengi çok uygun.” dedi. Renkli
kumaşlar hep bir ağızdan “Eveeet!” dedi. Kendimi göstermek için büyük
bir çabaya girmiştim. Ama diğerleri beni itekliyor, kendileri öne
geçmek için beni eziyorlardı. iyice bunalmıştım. “Ahh boğuluyorum,
çekilin üstümden be!” diye bağırmak istiyordum. Mutlaka beni arıyordu.
Genç kız hayal kırıklığıyla “Aradığım burada değil galiba!” dedi.
“Buradayım
küçük hanım, ne olur devam edin!” diye bağırmak istiyordum. O kadar
altta kalmıştım ki, gördüğüm tek şey karanlıktı. “Allah’ım ne olur bana
yardım et!” dedim debelenerek. Genç kız kumaşlara üzgün bir şekilde
bakıp “Teşekkür ederim.” dedi ustama. işte, gidiyordu. Ustam desen beni
unuttu. “Usta! Duymuyor musun beni? Bak ben buradayım!” dedim
çaresizlikle. Biliyordum ki beni duymayacaktı. Kaderimin gül yüzü
gidiyordu işte. Ustam üstümdeki kumaşları düzlerken bir şey hatırlamış
gibi birden “Küçük hanım bir dakika!” deyip üstümdekileri boşaltmaya
başladı. Aman Allah’ım, giderek rahatlıyordum. Ferahlıyordum. Diğer
kumaşlar mızmızlanıyordu. Kıvrak bir hareketle beni hızla çekip “Seni
tamamen unutmuşum” dedi kendi kendine yine. “Alıştık usta artık buna”
dedim. Genç kız beni görünce hızla yanımıza geldi. Gözleri ışıldıyordu.
Bana sevgiyle dokundu, işte birbirimize ilk sevdalandığımız an.
Gözlerini benden alamıyordu. Ben de onun gül yüzünden. Kader bizi bir
araya getirmişti sonunda. Diğer kumaşlar bize gıptayla bakıyordu. Bilge
bir kumaş “Eyvah” dedi. “Eyvah, çok gözyaşı göreceksin!” “Evet,” dedim,
“mutluluk gözyaşları…”
Eve geldiğimizde genç kız dakikalarca aynanın
karşısında benden gözünü alamadı. Yıllardan beri böylesine değer
verilmemişti bana. Beni başına örtüp namaz kılıyor, Kur’ân okuyordu.
Hiç böyle duygular yaşamamıştım. Dışarıda gül yüzlümü bir kalkan gibi
koruyor, kem gözlerden saklıyordum. Onunla çok güzel günlere şahit
oldum. Arkadaşları tarafından çok sevilen bir kızdı. Bazen
dostluklarını kıskanıyordum. Benim onu sevdiğim gibi acaba o da beni
seviyor muydu? Sürekli ders çalışıyor, kitaplar okuyor, uzun uzun
düşünüyordu. Bazı geceler masanın başında uyuyakalıyordu. Kimi zaman
uzaklara dalar, akşam olduğunda bir nilüfer gibi kendini iç dünyasına
kapatırdı. Sonra gözleri bana kayar, gül yüzü gerçekten bir gül rengini
alırdı.
Bir gün ikimiz de korkunç bir şeyle sarsıldık. Mutlu günler
sona ermişti artık. Gül yüzlüm artık okuyamayacaktı. Okuluna devam
edemeyecekti. Okuma hakkını elinden almışlardı. çünkü beni tercih
etmişti. Başörtüsünü… Olmadık hakaretlere uğruyor, herkes geleceğini
bilir gibi karanlık masallar uyduruyorlardı. Artık bizim için yeni bir
süreç başlamıştı. Gül yüzlüm baskılara direnecek, kendisiyle aynı
yasaklara maruz kalanlarla yeni ve anlamlı dostluklar kuracaktı..
Zulme, sürgüne duçar edilmişti. Bu bir başörtüsü sevdası olmalı. Sabret
gül yüzlüm, sabret! şu an karanlık. Belki gecenin en koyu olduğu bir
vakit. şafak yakındır gül yüzlüm, şafak yakındır. Başak başak olacak
bir gün ümitlerimiz. Allah’ın rahmet kanadının altında buluşacak bir
gün ellerimiz.
alinti
Güncel Haberler »
Said-i Nursi'yi unuttular.. BU NASIL NURCULUK?
(23.03.2007, 17:40)
